Only three months remain for the US-Aquino III regime to finally realize its dream of crushing the revolutionary movement, including the Moro armed resistance, in the country. It has gone berserk in desperately launching, in the latter part of Oplan Bayanihan (OPB), intensified and sustained brutal military campaigns in NPA areas in Eastern Mindanao and in Moro areas in Central and Western Mindanao. Benigno Aquino III displays, just before he steps down, his unequivocal loyalty in protecting the interests of big landlords, big bourgeois comprador and their US imperialist master.
The primary focus is Mindanao, where 68 battalions or 60% of AFP troops are spread across the island. Thirty-four (34) battalions are deployed in 19 provinces against the NPA, while 34 are also deployed in 12 provinces against the Moro. These do not yet include PNP and paramilitary forces. The public is not made fully aware of the raging brutal OPB campaign in Mindanao because of the election circus.
The most militarized is the province of Maguindanao, where 8 AFP battalions are concentrated, while the others are spread in 11 other provinces where there is considerable Moro populace. BIFF forces, which have been launching counter-offensives against attacking AFP and PNP troops, are mainly based in Maguindanao. It can be recalled that the bloody US military-backed SAF assault on January 25, 2015, that cost the lives of 44 SAF troopers, occurred here. After this incident, the AFP augmented its troops in Maguindanao, especially in BIFF-BIFM areas. Since then, the AFP has been launching brutal and sustained military operations, employing massive ground troops and indiscriminate cannon-fire and aerial bombings, including the participation of US advisers and the use of US drones and war materiel. This resulted in the evacuation of more than 120,000 Moro from Maguindanao alone in the first half of 2015.
The MILF-BIAF is also based in Maguindanao, which also explains the reason for the huge concentration of AFP troops in the area to pre-empt if ever they return to armed struggle, especially since the BBL failed to pass in both houses of Congress.
Moreover, under the behest of the US ‘war on terror’ campaign, the US-Aquino III regime intensifies its campaign against so-called ‘terrorist’ groups in the provinces of Basilan and Sulu, again resulting to the forced evacuation of thousands in said islands. And recently, the situation has aggravated with AFP offensives in Butig and Malimbong in Lanao del Sur, forcing around 20,000 individuals to evacuate. The regime’s brutality with impunity against the Moro people is either not fully disclosed to the public or reaches them distorted.
The deception through BBL and the intensification of the ruthless campaign of the OPB against the Moro people show the regime’s utter anti-Moro and chauvinist character, deliberately and cunningly denying the Bangsamoro of its genuine right to self-determination. Therefore, it is only but right for Aquino III to take with him, when he steps down, his legacy of failure to suppress the Moro people’s armed resistance.
On the other hand, the counter-revolutionary fascist campaign of the OPB against the forces of the CPP, NPA, NDF and the people has intensified as it entered its last stretch under the current regime. In Mindanao, the AFP recently augmented to NPA areas no less than 3 battalions drawn from Luzon and the Visayas. Eastern Mindanao, particularly in Davao and Caraga, serves as the focus of this attack.
The US-Aquino III regime’s OPB ruthlessly employed psywar and combat operations, such as the deceptive ‘Peace’ Caravans in Mindanao headed by OPPAP’s Sec. Deles; the so-called COPD or PDT; the murder of Lumad leaders and the massacre of civilians, i.e. the Han-yan and Pangantucan massacres; extra-judicial killings; the burning of houses and school facilities, such as the razing of the whole community in Panucmoan, Lianga and, recently, the burning of the student dormitory in the Haran Compound in Davao City; and, the enforced evacuation of tens of thousands.
The AFP’s combat operations are combined with indiscriminate shelling and aerial bombings. To avoid criminal liability, the AFP utilizes paramilitary groups, such as the Alamara, Magahat, Bulif, etc., to perpetrate despicable criminal acts with impunity against the masses. Serious threats that endanger the security of members of the mass media, church and local government are facilitated and broadcast with the help of the government’s Philippine Information Agency.
Evacuees in the provinces of Davao, Caraga and Bukinon are, up until now, unable to return to their respective communities and ancestral lands because the regime intentionally refuses to arrest the criminals, disarm and disband the paramilitary groups and put a stop to the military harassment against Lumad communities and schools. This only points to Malacanang’s devious aim to have the area cleared of its people to allow the entry of imperialist mining and agribusiness corporations.
These atrocities are made in the name of Benigno Aquino III’s illusion to crush the revolutionary movement within his term. This was also the dream of previous regimes from the time of Marcos, Cory, Ramos, Estrada and Arroyo, but all of them failed, and Benigno Aquino III too shall fail. All the previous AFP Chiefs of Staff also wished to defeat the revolution but only to retire utterly frustrated. The current AFP Chief General Irriberi is due for retirement by April 2016, and with only three months left to Aquino III’s term, Irriberi will be unable to do anything decisive to crush the revolutionary movement except to inflict more terrorism and human rights abuses against the people of Mindanao.
In a face-saving effort, the US-Aquino regime declared 60 provinces nationwide as ‘conflict manageable and ready for development’, with only 12 provinces left, mostly from Eastern Mindanao, to be declared as such. In effect, this is an admission that they have failed to crush the NPA nationwide and instead put up an alibi that even if the NPA still operates in a province, the economic interests of the local ruling classes and that of the imperialists, such as mining, plantations, dirty coal energy and others, can proceed unhampered at the expense of the Lumad, Moro, peasants and workers, the nation’s resources and the environment.
Apart of course from the time constraint, what really prevents them from completing their impossible mission of defeating the revolutionary movement is that the NPA, together with the people of Mindanao, has courageously and heroically resisted these brutal attacks of OPB. After 30 years since the so-called ‘peaceful revolution’ of EDSA I, from Benigno Aquino III’s mother to his current reign, the condition of the Filipino people remain basically unchanged, thus the situation continues to be fertile for true revolutionary transformation.#
(sgd)
Ka Oris
Spokesperson
NDFP-Mindanao
Sulat Pamahayag
08 March 2016
ANG REHIMENG US-AQUINO III NAGLUNSAD SA PINAKABANGIS NGA
KAMPANYA BATOK SA KATAWHAN UG REBOLUSYONARYONG PWERSA SA KATAPUSANG HUNAT SA OPB
Tulo ka bulan na lang ang nahibilin sa rehimeng US-Aquino III aron makab-ot na niini ang gidamgong puohon ang rebolusyonaryong kalihukan, apil ang armadong pagsukol sa mga Moro, sa tibuok nasud. Nagsalimuang kini sa iyang desperadong paglunsad, sa ulahing bahin sa Oplan Bayanihan (OPB), sa nagkakusog ug sustenidong brutal nga kampanyang militar, sa mga erya sa NPA sa Eastern Mindanao ug sa erya sa Moro sa Central ug Kasadpang Mindanao. Ayha monaug sa gahum si Benigno Aquino III, nagpakita kini sa iyang lunod-patay nga pagka-itoy sa pagpanalipod sa interes sa dagkong agalong yutaan, dagkong burgesya kumprador ug amo niining imperyalista.
Nag-unang pokus ang Mindanao, diin gipakatag sa tibuok isla ang 68 ka batalyon o 60% sa tropa sa AFP. Mokabat sa 34 ka batalyon ang gideploy sa 19 ka probinsya batok sa NPA samtang ang 34 usab ang gideploy sa 12 ka probinsya batok sa mga Moro. Wala pa nahilakip niini ang PNP ug mga pwersang paramilitar. Tungod sa sirkus sa eleksyon, dili kaylap nga nahibalo ang publiko sa grabe nga kabangis sa kampanyang OPB sa Mindanao.
Ang pinakamilitarisado sa tanang erya sa katawhang Moro mao ang probinsya sa Maguindanao nga maoy nag-unang base sa BIFF-BIFM ug MILF-BIAF ug sa kasamtangan dunay 8 ka batalyon ang gideploy sa AFP. Human nahitabo ang pagkamatay sa 44 ka SAF sa Masasapano, naglunsad dayon ang AFP og walay hunong ug dinagkong operasyong militar kun diin pugos nga mibakwit ang kapin 120,000 katawhang Moro sa unang bahin sa 2015.
Halos kadungan kini sa gilunsad sa rehimen ubos sa ‘gubat batok terorismo’ sa US, sa Sulu ug Basilan nga mipabakwit usab sa liboan nga katawhan sa maong mga isla. Niining bag-o, mi-atake usab ang AFP sa mga lungsod sa Butig ug Malambong sa Lanao kun diin mibakwit na usab ang kapin 20,000 ka indibidwal. Kini nga kabangis wala usab kaylap nga napahibalo sa publiko, o kaha gituis.
Ang pagpangilad pinaagi sa BBL ug ang pagkusog sa linuog nga kampanya sa OPB batok sa katawhang Moro nagpakita unsa ka-anti-Moro ug sobenista ang rehimen nga tinuyo ug malinglahong mihikaw sa tinuod nga katungod sa kaugalingong paghukom sa Bangsamoro.
Sa pikas bahin, ang kontra-rebolusyonaryong pasistang kampanya sa OPB batok sa mga pwersa sa CPP, NPA, NDF ug sa katawhan nagkakusog sa pagsulod sa katapusang hunat niini ubos sa kasamtangang rehimen. Sa Mindanao niining bag-o, nagdugang ang AFP og dili moubus sa 3 ka batalyon gikan sa Luzon ug Visayas. Sa Eastern Mindanao, partikular ang Davao ug Caraga, maoy pokus sa atake.
Ang OPB sa rehimeng US-Aquino III bangis nga migamit sa saywar ug operasyong kombat, sama sa malinglahong ‘Peace’ Caravan sa Mindanao nga gipangunahan ni OPPAP Secretary Deles; ang mga giingong COPD o PDT; ang pagpatay sa mga lider Lumad ug pagmasaker sa mga sibilyan sama sa Han-ayan ug sa Pangantucan; extra-judicial nga pagpamatay; pagsunog sa mga kabalayan ug mga pasilidad sa eskoylahan, sama sa pagsunog sa tibuok komunidad sa Panucmoan, Lianga ug niining bag-o, ang pagsunog sa dormitoryo sa mga estudyante sa Haran Compound sa Davao City; ug ang pugos nga pagpabakwit sa napuloan ka libo.
Ang operasyong kombat sa AFP gikombina sa paturagas nga pagpanganyon ug pagpamomba gikan sa kahanginan. Aron makalikay sa kriminal nga tulubagon, migamit ang AFP sa mga grupong paramilitar sama sa Alamara, Magahat, Bulif, ubp., aron ipadayon ang mga linuog nga binuhatan nga walay hustisya batok sa katawhan. Ang mga seryosong hulga nga naghadla sa seguridad sa mga membro sa media, simbahan ug lokal nga gobyerno gipasayon ug gisibya sa tabang mismo sa Philippine Information Agency sa gobyerno.
Wala pa makauli ang mga bakwit sa Davao, Caraga ug Bukidnon hangtod karon ngadto sa ilang mga nagkadaiyang komunidad ug yutang kabilin tungod kay ang rehimen nagdumili sa pag-aresto sa mga kriminal, pag-disarma ug pagbungkag sa mga grupong paramilitar ug pagpaundang sa mga harasment sa militar batok sa mga komunidad ug eskoylahan sa mga Lumad. Nagpakita kini sa itom nga laraw sa Malakanyang nga hawanan sa katawhan ang maong mga erya alang sa pagsulod sa mga imperyalistang korporasyon sa mina ug agribisnes nga plantasyon.
Kini nga mga pagpamatay gihimo sa ngalan sa ilusyon ni Benigno Aquino III nga puohon ang rebolusyonaryong kalihukan sulod sa iyang termino. Kini usab ang gidamgo sa mga nanglabay nga mga rehimen sama nilang Marcos, Cory, Ramos, Estrada ug Arroyo, apan silang tanan napakyas, ug si Benigno Aquino III, mapakyas usab. Ang tanang nanglabay nga hepe sa AFP nangandoy usab nga pildihon ang rebolusyon apan miretiro sila nga pakyas. Ang kasamtangang hepe sa AFP General Irriberi moretiro karon Abril 2016, ug sa nahabiling tulo ka bulan sa termino ni Aquino III, wala nay mahukmanong mahimo si Irriberi sa pagpuo sa rebolusyonaryong kalihukan gawas sa paghimo na lang og dugang terorismo ug kalapasan sa tawhanong katungod batok sa katawhan sa Mindanao.
Aron matabonan ang kaulaw niini, mideklara ang rehimeng US-Aquino sa 60 ka probinsya sa tibuok nasud isip ‘madumala ra nga kagubot ug andam na sa kalamboan’, ug nga dunay 12 na lang ka probinsya nga kasagaran anaa sa Eastern Mindanao, ang isunod pagdeklara. Tin-aw nga pag-angkon kini nga sila napakyas sa pagpuo sa NPA sa tibuok nasud ug naghimo na lang og palusot nga bisan duna pay NPA sa mga probinsya, magpadayon nga walay makabalda sa mga pang-ekonomiyang interes sa lokal nga nagharing hut-ong ug mga imperyalista sama sa mina, plantasyon, hugaw nga coal energy ug uban pa ñ bisan pa man kung nagkahulogan kini sa kaalautan sa mga Lumad, Moro ug mamumuo ug mag-uuma, ug sa kinaiyahan ug rekurso sa nasud.
Gawas pa nga gamay na lang ang nahabiling panahon, ang babag sa pagkab-ot sa ilang imposibleng misyon nga pildihon ang rebolusyonaryong kalihukan mao ang maisugon ug mabayanihon nga pagsukol sa NPA ug katawhan sa Mindanao batok sa bangis nga atake sa OPB. Human sa 30 ka tuig sa giingong ‘malinawong rebolusyon’ sa EDSA I, gikan sa inahan ni Benigno Aquino III hangtod sa iya mismong termino, ang kahimtang sa katawhang Pilipino nagpabiling walay batakang kausaban, busa nagpadayong tabunok ang kahimtang alang sa tinuod nga rebolusyonaryong kausaban.
(pinirmahan)
Ka Oris
Tigpamaba
NDFP-Mindanao
