Central Committee | Communist Party of the Philippines
[Filipino translation »»]
The Communist Party of the Philippines (CPP) and all revolutionary forces take stock of the significance of the rise of Davao Mayor Rodrigo Duterte as chief political representative of the ruling classes and head of the reactionary client-state and its consequences in advancing the national democratic revolution through people’s war.
I. Significance of Duterte’s election as president
The election of Davao City Mayor Rodrigo Duterte as next president of the Government of the Republic of the Philippines (GRP) is a resounding rejection of Aquino’s claims of “good governance”, “inclusive growth” and “tuwid na daan.” He routed the ruling regime’s fund-rich and politically-favored candidate Mar Roxas.
Duterte strongly attacked the Aquino regime and presented himself as an anti-thesis of the oligarchic and cacique rule, keenly aware of the Filipino people’s profound hatred for the Aquino regime and its six years of corruption, mendacity, puppetry and wholesale failure to address the needs of the Filipino people.
By drawing broad support, large crowds and social media drumbeating, Duterte succeeded in preempting the plans of the US-Aquino regime to use the automated counting system to steal the elections from him. Still, there are strong indications that election results were manipulated to boost Roxas’ votes, favor Aquino’s vice-presidential and senatorial candidates, as well as to prevent progressive partylist groups from gaining more seats in parliament.
With election-related assassinations, vote-buying, use of public funds, party-switching, automated fraud and so on, the recent reactionary elections is as dirty and rotten than before, contrary to insistent claims that elections were democratic, clean and credible.
Duterte’s rise to the presidency is a reflection of the deepening and aggravating crisis of the semicolonial and semifeudal system. He was able to draw broad support from the people because he presented himself as sympathetic to their discontent and deep desire to put an end to the oppressive and rotten ruling system.
Duterte’s election also reflects the deepening factional strife among the ruling classes. He polarized the political elite with his cuss-filled bluster.
In running his election campaign, he relied on the strength of contributions by big business and political groups, kingmakers, religious sects, military cliques and other interest groups in his presidential campaign kitty, in exchange for economic and political favors come payback time. He spent billions to fund his media and advertising campaign, as well as his technology-supported social media campaign.
Duterte and his allies advocate federalism criticizing scant national attention and resources, slow delivery of services and failure to develop the local economies. Such a proposal is a reflection of the demand of the ruling classes to further divvy up the country’s resources among the ruling elite.
Certain sections of the political elite support Duterte in the hope of pushing his anti-crime crusade to justify the establishment of a police state. They seek the imposition of more draconian measures to suppress workers’ democratic rights and people’s human rights to more effectively carry out the exploitation and plunder of the country’s human and natural resources.
With Duterte set to become GRP president, for the first time, the Philippine client-state is to be headed by one who is not completely beholden to the US imperialists. Duterte has railed against the US and the US CIA for whisking away its agent Michael Meiring who accidentally exploded the improvised bomb he was preparing inside a Davao hotel during the height of the 2003 US terror bombings in Mindanao. He has opposed the use of the Davao airport as a base for US drone operations and has spoken disfavorably against the Enhanced Defense Cooperation Agreement (EDCA). Duterte has slammed the current US and Australian ambassadors for political meddling after recently making comments about his tasteless rape joke.
On the other hand, the rest of the political elite are largely pro-US and favor US dominance and military presence. The CIA and US military and its local agents continue to hold sway over most aspects of the ruling state, especially the AFP. Duterte himself is appointing pro-US and pro-IMF/WB officials to head his economic team. The US also continues to hold dominant sway in the Philippine congress, the Supreme Court, the GRP economic policy and finance agencies, media and cultural organizations.
If Duterte seriously and vigorously pursues his promise to eradicate criminality, especially widespread drug trade within three to six months, he will likely drive a wedge deep into the ranks of military and police generals and bureaucrat capitalists who are protectors, operators and associates of criminal syndicates.
He has bared his intention of declaring a ceasefire as one of his first acts as president in order to boost peace negotiations with the National Democratic Front of the Philippines (NDFP), as well as with various groups representing the Moro people. He has been shown respect and has even flaunted his friendship with the revolutionary forces to the chagrin of the militarists who seek only the suppression of the people’s resistance.
Duterte has styled himself a maverick, an anti-establishment politico and a “socialist” and claims he will be the country’s first “Left president.” Duterte’s avowal of being a socialist, his anti-US fulminations, openness to develop relations with China and enthusiasm for peace negotiations with the revolutionary forces will not sit well among the more rabid defenders of US military intervention, hegemonism and counterinsurgency dogma.
II. Prospects of accelerated peace negotiations with the Duterte regime
After 15 years of stalled NDFP-GRP peace negotiations, the Filipino people are highly desirous of progress in efforts to attain a negotiated political settlement of the long-running civil war.
Certain progressive aspects in Duterte’s discourse, his recognition of both the political legitimacy and armed political strength of the revolutionary movement and his history of cooperation with the revolutionary forces in Mindanao, make possible the acceleration of peace negotiations.
The CPP and revolutionary forces welcomes Duterte’s plan to seriously pursue the NDFP-GRP peace negotiations as well as his plan to visit The Netherlands in order to personally meet NDFP senior political consultant Prof. Jose Ma. Sison and the Utrecht-based NDFP peace panel.
The CPP fully supports the NDFP proposal, put forward by Prof. Jose Ma. Sison, to pursue NDFP-GRP peace negotiations under the Duterte government with the aim of forging an agreement to establish a government of national unity, peace and development.
Duterte and Prof. Sison can forge a plan for accelerated peace negotiations with the aim of forging comprehensive agreements addressing the substantive issues in a matter of a few months. The CPP and NPA are open to consider proposals for a mutual ceasefire during the definite period of peace negotiations.
The revolutionary forces expect Duterte to recognize and uphold all standing agreements signed by the NDFP and the GRP over the past 20 years, including The Hague Joint Declaration of 1992 which has served as framework and anchor of the negotiations; the Joint Agreement on Safety and Immunity Guarantees (JASIG); the Comprehensive Agreement on Respect for Human Rights and International Humanitarian Law (CARHRIHL) of 1998; and so on.
Necessarily, among the first measures that need to be carried out by the Duterte regime to boost peace negotiations would be the release all detained NDFP consultants and facilitation of their travel to a neutral territory where negotiations can be conducted. They were treacherously arrested in violation of earlier agreements and made to suffer unjust prolonged imprisonment.
III. Challenge for significant reforms under Duterte
Duterte’s rhetoric has raised high the people’s expectations for substantial and accelerated reforms.
As an avowed opponent of US meddling, Duterte has the unique opportunity to end the 70 year chain of US puppet governments since the 1946 Roxas regime.
He can undo Aquino’s legacy of national humiliation for having served as a pawn in the US “Asia pivot” strategy by allowing the US to restore its military bases and maintain permanent presence of its warships, jetfighters, drones and interventionist troops.
To countervail Aquino’s puppetry, he must withdraw his stand to let the EDCA stand. He must immediately notifiy the US government of his intent to abrogate the EDCA which was signed as an executive agreement in April 2014. He must rescind the EDCA-sanctioned use of five AFP camps as US military bases and facilities.
He can serve the US notice to end the unequal Visiting Forces Agreement (VFA), the Mutual Logistics Support Agreement (MLSA) and the Status of Forces Agreement (SOFA) as well as the Mutual Defense Treaty of 1951, the parent agreement and source of all military iniquities.
He can immediately send home US Ambassador Goldberg for interference in Philippine internal affairs.
Duterte can be the first Philippine president to pursue an independent foreign policy, one that is not beholden to and dependent on the US. Towards this, Duterte must condemn US war-mongering and US-China saber-rattling and oppose militarization of the territorial sea by the US and Chinese military forces. He must disallow the US military to use the Philippines as base for its interventionism. If he does, he is bound to be the Philippines’ first world-class president who stood for Philippine sovereignty and prevented the military buildup in the region.
He must oppose the US demand to effect charter change to remove the remaining restrictions against foreign ownership as requirement for Philippine integration into the Trans-Pacific Partnership, dubbed as the “dirtiest deal ever”.
Corollarily, he can pursue a policy of developing mutually-beneficial economic and trade relations with China with an aim of ending economic and trade dependence on the US. He can pursue a policy of engaging China in bilateral talks to peacefully resolve the South China Sea conflict and oppose US military presence in the area. He can take advantage of the availability of low-interest funds from China’s Asian International Infrastructure Bank (AIIB) to support the development of local industry and manufacturing.
Duterte can choose to forge agreements with oil producing countries such as Venezuela, Russia or Iran for state centralized procurement of cheap oil which has been a non-option so far because of the US-defined Philippine foreign policy.
As an ardent anti-crime and anti-corruption advocate, the challenge is for Duterte to prioritize the biggest criminals. The small-fry criminals will disappear without their big fish protectors and sharks up high in the bureaucracy and military and police organization.
He can immediately carry out the arrest and swift prosecution of Benigno Aquino III, Florencio Abad and the biggest criminal perpetrators of the trillion-peso DAP swindle and prevent them from leaving the country. He must follow-through with the prosecution of Gloria Macapagal-Arroyo and ensure that she is held criminally responsible for the anomalous ZTE broadband deal and other corruption cases, including fraud in the 2004 elections.
The biggest drug lords and criminal syndicates continue to expand their operations under the protection of the top generals of the AFP and PNP. To address the widespread drug trade, Duterte will have to risk subjecting the top echelons of the military and police to a major shakedown to weed out, charge and punish the criminals. Street-level drug pushers and users must be rehabilitated through employment and by establishing centers for medical and psychological rehabilitation from drug abuse.
Duterte has rightly declared his plan to prioritize agriculture, education and health. He must immediately address the urgent needs of the toiling masses of workers and peasants.
To develop agriculture, Duterte is challenged to heed the clamor for genuine land reform which is both an urgent economic and social justice measure. Genuine land reform is the free distribution of land to the peasant tillers and producers. The fake land reform of the past 30 years was a burdensome real estate transaction where peasants were made to pay for the land that they have already earned through years of feudal exactions.
Duterte must cancel all unpaid amortization as well as absorb loans where land titles were collateralized under the prenda system. He can work with peasant organizations to effect genuine land distribution of Hacienda Luisita, as well as Hacienda Dolores and many other feudal land holdings. He can put an immediate stop to the widespread land-use conversion of farmlands and privatization of public lands that have resulted widespread eviction of peasants and national minorities from their lands.
As an economic policy, genuine land reform can unleash the productive potentials of the peasant masses as land owners and expand the local market for manufactured commodities.
A correlated national industrialization policy must be geared, among others, towards the mechanization of agriculture in order to boost food production and processing to ensure sufficient supply of low-priced rice, poultry, meat and vegetables. Irrigation facilities must be expanded and funded for the free use of the peasant producers.
Duterte has declared he is not much of an economist and said he will listen to the experts. Unfortunately, the supposed experts he is set to appoint are technocrats and big businessmen who excel at neoliberal economic policies and serve foreign big capitalists, and not at promoting domestic economic growth and production. They advocate the economics of “attracting foreign investments” and “easing restrictions” as sought by the US and foreign big capitalists.
In framing economic policies, Duterte should listen first to the workers and peasants, rather than big business and technocrats who advocate the same failed economic policy of more than half a century. This is decisive. Failure to do so will, in the end, prove his regime to have been simply part of the neoliberal continuum.
To aim for rapid Philippine independent economic modernization with balanced and integrated development of heavy, medium and light industries, Duterte must repudiate the neoliberal thrusts of liberalization, privatization, deregulation and denationalization of the previous regimes. Advancing land reform and national industrialization will generate jobs and end the need for such palliatives as the conditional cash transfer (4Ps) that only perpetuate the people’s poverty and smokescreen the deterioration of public social services.
The Duterte regime must heed the demand of workers and employees for a national minimum wage and the abolition of the regionalization of wages. He must end contractualization and take back his earlier statements against unions and workers rights. Without their unions, workers have nothing to defend themselves against attacks on wages.
In education, Duterte is challenged to scrap the K-12 program which generalizes technical and vocational education to produce cheap contractual labor for export and for export-oriented semi-manufacturing. He must reverse the policy of state abandonment of education and uphold state policy of providing free education for all.
He can push for the integration of education with independent economic modernization through the promotion of research and development in the fields of agricultural production, energy generation, manufacturing, computer technology, new materials and others. To leave a lasting legacy of patriotism, he must gear education to a patriotic cultural renewal by rewriting history from the point of view of the Filipino people instead of its colonial subjugators.
In public health, Duterte is challenged to revoke the policy of privatization of public hospitals and uphold the state policy of providing free public health care for all. He can end the Philhealth milking cow system of private health insurance and instead ensure that everyone is given access to free health care.
He must deliver the basic social services demanded by the people and recast the national budget to allot sufficient funds for education, health, housing and such.
Furthermore, Duterte must cancel Aquino’s highly questionable PPP contracts, including the MRT Cavite extension, which gives the Ayalas, Cojuangcos, Consunjis, Pangilinans and other big bourgeois compradors undue advantage in using state funds and state-guaranteed loans and government assured profits.
In the field of human rights, Duterte must effect the release from prison of close to six hundred political prisoners who continue to suffer from detention, mostly peasants and workers, who are facing trumped-up charges. Duterte can effect their release from prison as a boost to his government’s effort to uphold human rights and as a turn back on his endorsement of vigilante killings.
He must pave the way for the return of the Lumad evacuees by ordering the pull-out of the operating troops of the AFP from their schools, communities and land and allow the people to re-open their community-run schools. He must heed the demand for justice of the Lumad people and recognize their all-encompassing rights as a national minority people, as well as those of other minority groups.
He must undertake steps to punish all violators of human rights of the past thirty years. He must put a stop to extra-judicial killings. He must heed the demand to put an end to the US-instigated Oplan Bayanihan “counterinsurgency” operations and militarization of the countryside.
IV. Challenges to the Filipino people and the revolutionary movement
While engaging the Duterte regime in peace negotiations and possible alliance in order to advance the national and democratic aspirations of the Filipino people, the revolutionary forces will continue to relentlessly advance the people’s armed resistance and democratic mass struggles. While open to cooperation and alliance, they must relentlessly criticize and oppose any and all anti-people and pro-imperialist policy and measure. There will be no honeymoon with the Duterte regime.
While incoming GRP President Duterte has displayed progressive aspects, the revolutionary forces are also aware that he is mainly a part of the ruling class political elite.
For the past four decades, he has served the system as a bureaucrat and implemented its laws and policies. He has worked with foreign and local big capitalists, plantation owners and big landlords who expect returns under his regime. The masses of workers, peasants and farm workers in Davao City have long-suffered from the oppressive and exploitative conditions in the big plantations and export-oriented contract-growing businesses.
In his policy pronouncements, Duterte has yet to declare a clear deviation from the dominant neoliberal economic thinking which has brought about grave hardships to the Filipino people for more than three decades.
Indeed, world history has seen the rise of anti-US leaders in US-dominated countries under certain conditions. In recent years, Venezuela’s Hugo Chavez (1999-2013) and Bolivia’s Evo Morales (2006-present) have stood militantly to defend their country’s right to self-determination.
Their anti-imperialism allowed their government to free large amounts of resources such as land and oil from foreign control and accrue these to the people in the form of increasing state subsidies for education and public health. On the other hand, while clearly benefiting from their government’s anti-imperialism and increasing resources for the delivery of social and economic services, the broad masses of workers and peasants continued to suffer from oppression and exploitation because foreign big capitalists and landlords remained dominant in other fields of the economy and state power.
The worsening conditions of the semicolonial and semifeudal system, the deepening factional strife among the ruling classes, the prolonged recession of the US and the rise of China as a competing imperialist power are among the prevailing conditions where we find the rise of political maverick Rodrigo Duterte as GRP president.
The Filipino people and their revolutionary forces keenly look forward to the possibility of forging an alliance with the Duterte regime within a framework for national unity, peace and development. Duterte’s mettle is about to be tested. Will he walk his talk and take on the opportunity to stand up against US imperialism? Or will his bombast end up as empty rhetoric?
Duterte must heed the people’s mounting clamor for land, jobs, wage increases, free education, public health and housing, reduction in the price of commodities, defense of Philippine sovereignty against US intervention, defense of national patrimony and economic progress and modernization, an end to corruption and crime in the bureaucracy, military and the police.
If he fails or refuses to heed the people’s clamor, he is bound to end up a mere historical anomaly and suffer the same fate as the Estrada regime.
The Filipino people are ever ready to intensify the people’s war to advance the revolution and mass struggles to amplify their democratic demands.
The New People’s Army must continue to carry out the tasks set forth by the CPP Central Committee to intensify the people’s war by launching more frequent tactical offensives and seizing more arms from the enemy.
Armed with a strategic and historical point-of-view, the Filipino proletariat and people know fully well that only a people’s democratic revolution can decisively and thoroughly end imperialist and local big bourgeois comprador and landlord rule by overthrowing its armed state.
By intensifying their struggles, the Filipino people are bound to attain more and more victories in the years to come. The people’s war is set to press forward under the Duterte regime.
Mga haharapin sa ilalim ni Duterte
Komite Sentral | Partido Komunista ng Pilipinas
Inilulugar ng Partido Komunista ng Pilipinas (PKP) at lahat ng rebolusyonaryong pwersa ang kabuluhan ng paglitaw ni Davao Mayor Rodrigo Duterte bilang pangunahing pulitikal na kinatawan ng naghaharing uri at pinuno ng reaksyunaryong kliyenteng estado at ang mga idudulot nito sa pagsusulong ng pambansa-demokratikong rebolusyon sa pamamagitan ng digmang bayan.
1. Kabuluhan ng pagkakahalal kay Duterte bilang presidente
Ang pagkakahalal kay Davao City Mayor Rodrigo Duterte bilang susunod na presidente ng Gubyerno ng Republika ng Pilipinas (GRP) ay malinaw na pagwaksi sa ipinamamarali ni Aquino na “mabuting pamahalaan,” “inclusive growth” at “tuwid na daan.” Dinaig niya si Mar Roxas, ang kandidato ng naghaharing rehimen na may napakalaking pondo at pampulitikang suporta.
Mariing inatake ni Duterte ang rehimeng Aquino at itinanghal ang sarili bilang kabaligtaran ng pamumunong oligarkiya at asendero, batid ang malalim na galit ng mamamayang Pilipino sa rehimeng Aquino at sa anim na taon nito ng korupsyon, panlilinlang, pagkatuta at lansakang kakulangan ng pagtugon sa pangangailangan ng mamamayang
Pilipino.
Sa pamamagitan ng paghamig ng malawak na suporta, pagpapakilos ng malalaking bilang ng mga tao, pagtatambol sa social media at hi-tech na mga kontra-aksyon, napigilan ni Duterte ang mga plano ng rehimeng US-Aquino na gamitin ang de-kompyuter na sistema ng pagbibilang upang nakawin sa kanya ang pagkakahalal. Gayunpaman, malakas ang mga indikasyon na ang mga resulta ng halalan ay minanipula para palakihin ang boto ni Roxas, paburan ang mga kandidato ni Aquino sa bise-presidente at senador, gayundin upang pigilan ang mga progresibong partylist na makakuha ng dagdag na mga pwesto sa parlamento.
Kabilang ang mga asasinasyong kaugnay ng eleksyon, bentahan ng boto, paggamit ng pondo ng mamamayan, paglipat-lipat ng partido, de-kompyuter na dayaan, at iba pa, ang katatapos na reaksyunaryong halalan ay kasing dumi at bulok ng dati, salungat sa paggigiit na ito ay demokratiko, malinis at kapani-paniwala.
Ang pag-akyat ni Duterte bilang presidente ay sumasalamin sa papalalim at papalalang krisis ng malakolonyal at malapyudal na sistema. Nahatak niya ang malawak na suporta ng mamamayan dahil ipinakilala niya ang sarili bilang karamay sa kanilang diskuntento at malalim na pagnanais na tapusin na ang mapang-api at bulok na naghaharing sistema.
Ang pagkakahalal kay Duterte ay sumasalamin din ng lumalalim na paksyunal na tunggalian sa hanay ng naghaharing uri. Hinati niya ang mga pulitikong elite sa kanyang buladas na puno ng pagmumura.
Sa pagpapaandar ng kanyang kampanya sa eleksyon, inasahan niyang magpopondo sa kanyang kampanya ang mga kontribusyon ng malalaking negosyante at grupong pulitikal, mga kingmaker, relihiyosong sekta, pangkating militar at iba pang mga interesadong grupo, kapalit ng pang-ekonomya at pampulitikang pabor pagdating ng panahon. Gumastos siya ng bilyon sa kanyang kampanya sa midya at sa patalastas, gayundin sa kanyang kampanya sa social media.
Itinataguyod ni Duterte at ng kanyang mga alyado ang pederalismo na pumupuna sa kakulangan ng pambansang atensyon at rekurso, mabagal na pagbibigay ng mga serbisyong panlipunan at kakulangan sa pagpapaunlad sa mga lokal na ekonomya. Ang gayong panukala ay salamin ng kahilingan ng mga naghaharing uri na lalupang paghati-hatian ang mga rekurso ng bayan sa pagitan nila.
May ilang seksyon ng mga pulitikong elite ang sumusuporta kay Duterte sa pag-asang maitulak ang kanyang krusada laban sa krimen upang mabigyang katwiran ang pagtatayo ng isang estadong-pulis. Ninanais nila ang pagpataw ng mas mahihigpit na hakbang sa pagsupil sa demokratikong mga karapatan ng mga manggagawa at karapatang tao ng mamamayan upang maging lalong mabisa ang kanilang pagsasamantala at pandarambong sa yamang-tao at likas na yaman ng bayan.
Sa pag-upo ni Duterte bilang presidente ng GRP, sa unang pagkakataon, ang kliyenteng-estadong Pilipinas ay pamumunuan ng isang hindi lubos na tali sa mga imperyalistang US. Dating kinagalitan ni Duterte ang US at ang US CIA sa pagpupuslit sa kanilang ahenteng si Michael Meiring na aksidenteng nakapasabog ng inihahanda niyang bomba sa loob ng isang hotel sa Davao sa kasagsagan ng mga teroristang pambobomba ng US sa Mindanao noong 2002. Tinutulan niya ang paggamit sa paliparan ng Davao bilang base ng mga operasyong drone ng US at pinuna niya ang EDCA. Tinuligsa ni Duterte ang kasalukuyang mga ambassador ng US at Australia sa pulitikal na pakikialam matapos magkomentaryo sa kanyang masagwang biro tungkol sa panggagahasa.
Sa kabilang banda, marami sa mga pulitikong elite ay maka-US at pabor sa paghahari at presensyang militar ng US. Ang CIA at militar ng US at lokal na mga ahente nito ay nangingibabaw sa maraming aspeto ng naghaharing estado, laluna sa AFP. Pinalilibutan mismo ni Duterte ang kanyang sarili ng mga opisyal na maka-US at maka-IMF/WB. Patuloy ring nangingibabaw ang US sa kongreso ng Pilipinas, sa Korte Suprema, sa mga patakarang pang-ekonomya ng GRP at mga ahensya sa pinansya, midya at mga organisasyong pangkultura.
Kung tototohanin at masiglang itutuloy ni Duterte ang kanyang pangakong pawiin ang kriminalidad, laluna ang malawakang kalakalan sa droga sa loob ng tatlo hanggang anim na buwan, malamang na lilikha ito ng malalim na bitak sa hanay ng mga heneral ng militar at pulisya at mga burukrata kapitalistang protektor, opereytor at kabakas ng mga sindikatong kriminal.
Inihayag na niya ang kanyang layuning magdeklara ng tigil-putukan bilang isa sa mga unang hakbang bilang presidente upang isulong ang usapang pangkapayapaan sa NDFP, gayundin sa iba’t ibang mga grupong kumakatawan sa mamamayang Moro. Nirespeto niya at pinangalandakan pa nga ang kanyang pakikipagkaibigan sa rebolusyonaryong mga pwersa sa laking dismaya ng mga militaristang ang gusto lamang ay supilin ang paglaban ng mamamayan.
Itinanghal ni Duterte na siya’y naiiba, isang pulitikong kontra-establisimento at isang “sosyalista” at nagpapahayag na siya ang magiging unang “Kaliwang presidente” ng bayan. Ang pagsabi ni Duterte na siya’y sosyalista, ang kanyang anti-US na mga pagbatikos, kahandaang magpaunlad ng relasyon sa China at kasigasigan para sa usapang pangkayapaan sa mga pwersang rebolusyonaryo ay hindi magiging katanggap-tanggap sa mga masugid na tagapagtanggol sa dogma ng interbensyong militar ng US, hegemonismo at kontra-insurhensya.
2. Ang hinaharap ng pinabilis na negosasyong pangkapayapaan sa rehimeng Duterte
Matapos ang 15 taong pagkabalam ng negosasyong pangkapayapaan ng NDFP at GRP, marubdob na inaasam ng mamamayang Pilipino ang pag-usad ng mga pagsisikap na matamo ang isang napagkasunduang pampulitikang resolusyon sa matagalang digmaang sibil.
Ang ilang progresibong aspeto sa pagsasalita ni Duterte, ang kanyang pagkilala kapwa sa pagiging lehitimong pwersang pampulitika at sa armadong pampulitikang kapangyarihan ng rebolusyonaryong kilusan at ang kasaysayan ng kanyang pakikipagtulungan sa mga rebolusyonaryong pwersa sa Mindanao, ay maaaring magpabilis sa negosasyong pangkapayapaan.
Ikinalulugod ng PKP at ng mga rebolusyonaryong pwersa ang plano ni Duterte na seryosong ipagpatuloy ang negosasyong pangkapayapaan sa pagitan ng NDFP at GRP gayundin ang kanyang plano na bumisita sa The Netherlands upang personal na makipagpulong sa senior political consultant ng NDFP na si Prof. Jose Ma. Sison at ang NDFP peace panel sa Utrecht.
Buo ang suporta ng PKP sa panukala ng NDFP na inihapag ni Prof. Jose Ma. Sison, na ipagpatuloy ang negosasyong pangkapayapaang NDFP-GRP sa ilalim ng gubyernong Duterte sa layuning makapagbuo ng kasunduang magtatatag ng isang gubyerno ng pambansang pagkakaisa, kapayapaan at kaunlaran.
Makakapagbuo sina Duterte at Prof. Sison ng plano para sa pinabilis na negosasyong pangkapayapaan na naglalayong makapagbalangkas, sa loob ng ilang buwan, ng mga kumprehensibong kasunduang tutugon sa mga pundamental na usapin. Bukas ang PKP at BHB na ikunsidera ang mga panukala para sa sabayang tigil-putukan sa takdang panahon ng negosasyong pangkapayapaan.
Inaasahan ng mga rebolusyonaryong pwersa na kikilalanin at itataguyod ni Duterte ang lahat ng umiiral na kasunduang pinirmahan ng NDFP at GRP sa nakalipas na 20 taon, kabilang ang The Hague Joint Declaration ng 1992 na siyang nagsilbing balangkas at batayan ng mga negosasyon; ang Joint Agreement on Safety and Immunity Guarantees (JASIG); ang Comprehensive Agreement on Respect for Human Rights and International Humanitarian Law (CARHRIHL) ng 1998; at iba pa.
Dapat lamang maging kabilang sa mga unang hakbang na ipatutupad ng rehimeng Duterte upang itaguyod ang negosasyong pangkapayapaan ang pagpapalaya ng lahat ng nakadetineng konsultant ng NDFP at pagtiyak na makabibiyahe sila patungo sa nyutral na teritoryo kung saan idaraos ang mga negosasyon. Sila ay pataksil na inaresto, labag sa naunang mga kasunduan at pinagdusa ng di-makatarungang pagkakabilanggo nang mahabang panahon.
3. Hamon para sa mga makabuluhang reporma sa ilalim ni Duterte
Ang mga pahayag ni Duterte ay nagpataas sa mga inaasahan ng mamamayan para sa makabuluhan at mabibilis na reporma.
Bilang isang deklaradong katunggali ng pakikialam ng US, may natatanging pagkakataon si Duterte na wakasan ang 70-taong kadena ng mga papet na gubyerno ng US mula pa sa rehimeng Roxas noong 1946.
Magagawa niyang baligtarin ang ipinamana ni Aquino na pambansang kahihiyan ng pagiging tau-tauhan sa estratehiyang “pihit sa Asia” ng US nang pahintulutan ang US na ipanumbalik ang mga baseng militar nito at magmantine ng permanenteng presensya ng mga barkong pandigma, jetfighter, drone at tropang interbensyunista.
Upang makontra ang pagkapapet ni Aquino, dapat niyang bawiin ang kanyang paninindigang manatili ang Enhanced Defense Cooperation Agreement (EDCA). Dapat niyang agad na abisuhan ang gubyernong US sa kanyang balak na ipawalambisa ang EDCA na pinirmahan bilang isang ehekutibong kasunduan noong Abril 2014. Dapat niyang kanselahin ang pagpahintulot ng EDCA na gamitin ang limang kampo ng AFP bilang mga base at pasilidad militar ng US.
Maaari niyang paabutan ang US ng balak na tapusin ang di-pantay na Visiting Forces Agreement (VFA), ang Mutual Logistics Support Agreement (MLSA) at ang Status of Forces Agreement (SOFA) gayundin ang Mutual Defense Treaty ng 1951, ang punong kasunduan at ugat ng lahat ng di pagkakapantay-pantay pangmilitar.
Maaari niyang agad na pauwiin si US Ambassador Goldberg dahil sa pakikialam sa mga usaping panloob ng Pilipinas.
Si Duterte ay maaaring maging kauna-unahang presidente ng Pilipinas na magpapatupad ng nagsasariling patakarang panlabas, yaong hindi nakatali at nakaasa sa US. Tungo rito, dapat kundenahin ni Duterte ang pang-uupat ng digma ng US at paggirian ng US at China at labanan ang militarisasyon ng mga pwersang militar ng US at China sa teritoryal na karagatan. Dapat niyang pagbawalan ang militar ng US na gamitin ang Pilipinas bilang base ng kanyang interbensyunismo. Kapag ginawa niya ito, siya ang magiging kauna-unahang “world-class” na presidente ng Pilipinas na nanindigan para sa soberanya ng Pilipinas at pumigil sa pagpapaigting-militar sa rehiyon.
Dapat niyang tutulan ang itinutulak ng US na pagbabago sa konstitusyon upang tanggalin ang natitirang mga pagbabawal sa dayuhang pagmamay-ari bilang rekisito para makapasok ang Pilipinas sa Trans-Pacific Partnership, na tinaguriang “pinakamaruming kasunduan”.
Kaakibat nito, maaari siyang magpatupad ng patakaran sa pagpapaunlad ng pang-ekonomya at pangkalakalang ugnayan na mutwal na kapaki-pakinabang sa Pilipinas at sa China, sa layuning wakasan ang pang-ekonomya at pangkalakalang pagsandig sa US. Maaari siyang magpatupad ng patakaran ng bilateral na pakikipag-usap sa China upang mapayapang resolbahin ang tunggalian sa South China Sea at salungatin ang presensyang militar ng US sa erya. Maaari niyang samantalahin ang mga pondong may mababang interes mula sa Asian International Infrastructure Bank (AIIB) ng China upang suportahan ang pagpapaunlad ng lokal na industriya at manupaktura.
Maaaring itulak ni Duterte ang pagbubuo ng mga kasunduan sa mga bansang pinagkukunan ng langis katulad ng Venezuela, Russia o Iran para sa sentralisadong pagbili ng estado ng murang langis na dati’y hindi magawa dahil sa ugnayang panlabas ng Pilipinas na nakatali sa US.
Bilang marubdob na tagasuporta ng kontra-krimen at kontra-korupsyon, ang hamon kay Duterte ay ang pag-una sa pinakamalalaking kriminal. Ang maliliit na isdang kriminal ay maglalaho kung wala ang kanilang malalaking isdang protektor at mga pating na nasa pinakamataas na burukrasya at organisasyon ng militar at pulisya.
Maaari niyang agad na ipatupad ang pag-aresto at mabilis na paglilitis kay Benigno Aquino III, Florencio Abad at sa pinakamalalaking kriminal na responsable sa paglustay ng trilyon-pisong panggagantsong DAP at pigilan silang lumabas ng bansa. Dapat niyang tapusin ang paglilitis kay Gloria Macapagal-Arroyo at tiyaking mapapanagot siya sa kriminal na responsibilidad sa maanomalyang kasunduang broadband sa ZTE at iba pang kaso ng korupsyon, kabilang na ang pandaraya sa eleksyong 2004.
Patuloy na nagpapalawak ng kanilang mga operasyon ang pinakamalalaking drug lord at kriminal na sindikato sa ilalim ng proteksyon ng pinakamatataas na heneral ng AFP at PNP. Sa paglutas ng malaganap na kalakalan ng droga, kakailanganing isugal ni Duterte ang pagpapailalim sa pinakamataas na pamunuan ng militar at pulisya sa isang mayor na pagrekisa upang ihiwalay, kasuhan, at parusahan ang mga kriminal. Ang maliliit na nagtutulak at gumagamit ng droga ay dapat tulungang magbago sa pamamagitan ng pag-eempleyo sa kanila at pagtatatag ng mga sentro para sa medikal at sikolohikal na rehabilitasyon mula sa pag-abuso sa droga.
Wastong idineklara ni Duterte ang kanyang planong unahin ang agrikultura, edukasyon at kalusugan. Dapat niyang agad na lutasin ang kagyat na mga pangangailangan ng masang anakpawis na manggagawa at magbubukid.
Upang mapaunlad ang agrikultura, hinahamon si Duterte na tugunan ang hinaing para sa tunay na reporma sa lupa na kapwa kagyat na hakbanging pang-ekonomya at para sa katarungang panlipunan. Ang tunay na reporma sa lupa ay ang libreng pamamahagi ng lupa sa mga magsasakang nagbubungkal ng lupa. Ang pekeng reporma sa lupa ng nagdaang 30 taon ay napakabigat na pasanin sa bentahan ng lupa kung saan pinagbayad ang mga magbubukid na dati na nilang nakamit sa matagal na panahon ng pyudal na paghuhuthot.
Dapat kanselahin ni Duterte ang lahat ng di-nabayarang amortisasyon at akuin ang mga utang kung saan ginawang kolateral sa prenda ang mga titulo ng lupa. Maaari siyang makipagtulungan sa mga organisasyon ng masang magbubukid upang magpatupad ng tunay na distribusyon ng lupa sa Hacienda Luisita, gayundin sa Hacienda Dolores at maraming iba pang pyudal na pag-aaring lupain. Maaari niyang agad na ipahinto ang malawakang pagpapalit-gamit ng mga lupang sakahan at pribatisasyon ng pampublikong mga lupain na nagresulta sa malawakang pagpapalayas sa mga magbubukid at pambansang minorya mula sa kanilang mga lupain.
Bilang isang patakarang pang-ekonomya, mapakakawalan ng tunay na reporma sa lupa ang produktibong potensyal ng masang magbubukid bilang mga nagmamay-ari ng lupa at mapalalawak ang pamilihan para sa mga manupaktura.
Ang isang kaugnay na patakaran para sa pambansang industriyalisasyon ay dapat ituon sa mekanisasyon ng agrikultura upang ibunsod ang paglikha at pagproseso ng pagkain upang tiyakin ang sapat na suplay ng mababang presyong bigas, poltri, karne, at gulay. Dapat na palawakin ang mga pasilidad sa irigasyon at laanan ng pondo para sa libreng paggamit ng mga magsasaka.
Idineklara ni Duterte na hindi siya ekonomista at sinabing makikinig siya sa mga eksperto. Sa kasamaang-palad, ang mga sinasabing ekspertong kanyang itatalaga ay mga teknokrata at malalaking negosyanteng nangunguna sa mga neoliberal na patakarang pang-ekonomya at nagsisilbi sa malalaking dayuhang kapitalista, at hindi sa pagtutulak ng lokal na pang-ekonomyang pag-unlad at produksyon. Itinataguyod nila ang ekonomya ng “pag-akit sa dayuhang pamumuhunan” at “pagbawas ng mga restriksyon” na siyang hinahangad ng US at malalaking dayuhang kapitalista.
Sa pagbalangkas ng mga patakarang pang-ekonomya, dapat munang pakinggan ni Duterte ang mga manggagawa’t magsasaka, sa halip na malalaking negosyo at teknokrata na nagtataguyod ng iisang patakarang pang-ekonomyang mahigit kalahating siglo nang bigo. Mapagpasya ito. Ang kabiguang gawin ito ay magpapatunay na sa huli, ang kanyang rehimen ay bahagi lamang ng isang tuluy-tuloy na kaayusang neoliberal.
Para abutin ang mabilis na nagsasariling pang-ekonomyang modernisasyon ng Pilipinas na may balansyado at kaakibat na pagpapaunlad ng mabibigat, katamtaman at magagaan na industriya, dapat na iwaksi ni Duterte ang mga neoliberal na liberalisasyon, pribatisasyon, deregulasyon at denasyunalisasyon na tinahak ng mga nagdaang rehimen. Ang pagsusulong ng reporma sa lupa at pambansang industriyalisasyon ay lilikha ng empleyo at magwawakas sa pangangailangang magkaroon pa ng mga programang pantapal tulad ng conditional cash transfer (4Ps) na nagpapalawig lamang sa pagdarahop ng mamamayan at tumatabing sa pagkabulok ng pampublikong serbisyong panlipunan.
Dapat pagtuunan ng pansin ng rehimeng Duterte ang kahingian ng mga manggagawa at empleyado para sa pambansang minimum na sahod at pagbasura sa wage regionalization. Dapat niyang wakasan ang kontraktwalisasyon at bawiin ang kanyang naunang mga pahayag laban sa mga karapatan ng mga unyon at manggagawa. Kung wala ang kanilang mga unyon, walang pananggol ang mga manggagawa laban sa mga atake sa kanilang mga sahod.
Sa larangan ng edukasyon, hinahamon si Duterte na ibasura ang K-12 program na ginagawang panlahatan ang edukasyong teknikal at vocational upang lumikha ng murang kontraktwal na lakas-paggawa para sa eksport at para sa nakatuon-sa-eksport na mala-manupaktura. Dapat niyang baligtarin ang patakaran ng pagtalikod ng estado sa edukasyon at itaguyod ang patakarang pang-estado na magbigay ng libreng edukasyon para sa lahat.
Maaari niyang isanib ang edukasyon sa nagsasariling pang-ekonomyang modernisasyon sa pamamagitan ng pagtulak sa pananaliksik at pagpapaunlad sa mga larangan ng produksyong agrikultural, paglikha ng enerhiya, pagmanupaktura, teknolohiyang pangkompyuter, mga bagong materyales at iba pa. Upang makapag-iwan ng pangmatagalang pamana ng patriyotismo, dapat niyang ituon ang edukasyon tungo sa isang makabayang pagpapanibago ng kultura sa pamamagitan ng muling pagsusulat ng kasaysayan sa punto de bista ng mamamayang Pilipino sa halip ng kanilang mga kolonyal na mananakop.
Sa larangan ng pampublikong kalusugan, hinahamon si Duterte na ipawalambisa ang patakaran ng pribatisasyon ng mga pampublikong ospital at itaguyod ang patakarang pang-estado na pagbibigay ng libreng pampublikong kalusugan para sa lahat. Maaari niyang tuldukan ang Philhealth na isang palabigasang sistema ng pribadong segurong pangkalusugan. Sa halip, dapat niyang tiyakin na lahat ay nabibigyan ng libreng pangkalusugang atensyon.
Dapat niyang ibigay ang mga batayang serbisyong panlipunan na hinihingi ng mamamayan at baguhin ang pambansang badyet upang maglaan ng sapat na mga pondo para sa edukasyon, kalusugan, pabahay at iba pang mga serbisyo.
Dagdag pa, dapat kanselahin ni Duterte ang mga napaka-kwestyunableng kontrata sa PPP ni Aquino, kabilang na ang MRT Cavite extension, na nagbigay sa mga Ayala, Cojuangco, Cosunji, Pangilinan at iba pang malalaking burgesya kumprador ng di-makatarungang bentahe sa paggamit ng mga pampublikong pondo at mga pautang na ginarantiyahan ng estado at tubong tiniyak ng gubyerno.
Sa larangan ng karapatang-tao, dapat palayain ni Duterte ang halos 600 bilanggong pulitikal, na karamiha’y mga magsasaka at manggagawa, na patuloy na naghihirap sa pagkakakulong at nahaharap sa mga gawa-gawang kaso. Maipapatupad ni Duterte ang kanilang paglaya bilang pagpapataas sa pagsisikap ng kanyang gubyerno na itaguyod ang karapatang-tao at bilang pagtalikod sa pag-endorso sa ala-vigilante na pamamaslang.
Dapat niyang hawanin ang daan sa pagbabalik ng mga bakwit na Lumad sa pamamagitan ng pag-utos na paalisin ang mga nag-ooperasyong tropa ng AFP mula sa kanilang mga paaralan, komunidad at lupain at pahintulutan ang mamamayan na muling buksan ang mga paaralang pinatatakbo ng kanilang mga komunidad. Dapat niyang tugunan ang kahingian ng mamamayang Lumad para sa katarungan at kilalanin ang kanilang komprehensibong mga karapatan bilang pambansang minorya, gayundin ang iba pang grupong minorya.
Dapat siyang magsagawa ng mga hakbangin upang parusahan ang lahat ng tagalabag ng karapatang tao sa nagdaang 30 taon. Dapat niyang ipatigil ang ekstrahudisyal na pagpaslang. Dapat niyang tugunan ang kahingiang wakasan ang sulsol-ng-US na “kontrainsurhensyang” mga operasyong Oplan Bayanihan at ang militarisasyon ng kanayunan.
4. Mga hamon sa mamamayang Pilipino at rebolusyonaryong kilusan
Habang hinaharap ang rehimeng Duterte sa usapang pangkapayapaan at posibleng pakikipag-alyansa para isulong ang pambansa at demokratikong hangarin ng sambayanang Pilipino, walang humpay na isusulong ng mga rebolusyonaryong pwersa ang armadong paglaban ng bayan at mga demokratikong pakikibakang masa. Habang bukas sa pakikipagtulungan at alyansa, dapat walang-hupa ang kanilang pagpuna at paglaban sa lahat ng anti-mamamayan at maka-imperyalistang patakaran at hakbangin. Hindi magkakaroon ng “honeymoon” sa rehimeng Duterte.
Habang nagpakita ng ilang aspetong progresibo ang papasok na presidente ng GRP, mulat din ang mga rebolusyonaryong pwersa na sa pangunahin, siya ay kabilang sa mga pulitikong elite ng naghaharing uri.
Sa nagdaang apat na dekada, pinagsilbihan niya ang sistema bilang burukrata at ipinatupad ang mga batas at patakaran nito. Nakipag-ugnayan siya sa mga dayuhan at lokal na malalaking kapitalista, mga nagmamay-ari ng mga plantasyon at malalaking panginoong maylupa na umaasang makikinabang sa ilalim ng kanyang rehimen. Ang masang manggagawa, magsasaka at manggagawang bukid sa Davao City ay matagal nang nagdurusa sa mapang-api at mapagsamantalang kundisyon sa malalaking plantasyon at negosyong contract-growing na pang-eksport.
Sa inilahad na mga patakaran ni Duterte, wala pa siyang malinaw na paghiwalay sa naghaharing kaisipang neoliberal sa ekonomya na nagdulot ng malalang kahirapan sa mamamayang Pilipino sa nagdaang mahigit tatlong dekada.
Sadyang nakita na sa kasaysayan ng mundo ang paglitaw, sa ilalim ng ilang kundisyon, ng anti-US na mga lider sa mga bansang pinaghaharian ng US. Sa nagdaang ilang taon, sina Hugo Chavez ng Venezuela (1999-2013) at Evo Morales ng Bolivia (2006-kasalukuyan) ay militanteng nanindigan para ipagtanggol ang karapatan ng kanilang bansa sa pagpapasya-sa-sarili.
Sa pagtataguyod ng anti-imperyalismo, nagawa ng kanilang mga gubyerno na palayain ang malaking rekurso tulad ng lupa at langis mula sa dayong kontrol at ilaan ito sa mamamayan sa anyo ng papalaking subsidyo ng estado para sa edukasyon at pampublikong kalusugan. Sa kabilang panig, habang malinaw na nakinabang sa anti-imperyalismo at papalaking rekurso para sa pagbibigay ng serbisyong panlipunan at pang-ekonomya, patuloy na nagdusa ang malawak na masang manggagawa at magsasaka sa pang-aapi at pagsasamantala dahil nanatiling dominante ang dayong malalaking kapitalista at mga panginoong maylupa sa ibang larangan ng ekonomya at kapangyarihang pang-estado .
Ang lumalalang kalagayan ng malakolonyal at mala-pyudal na lipunan, ang lumalalim na tunggaliang paksyunal sa naghaharing uri, ang nagtatagal na resesyon ng US at pagbangon ng China bilang katunggaling imperyalistang kapangyarihan ay kabilang sa mga umiiral na kundisyon kung saan naganap ang pag-usbong ng naiibang pulitikong si Rodrigo Duterte bilang presidente ng GRP.
Taimtim na tinatanaw ng mamamayang Pilipino at kanilang mga rebolusyonaryong pwersa ang posibilidad na mabuo ang alyansa sa rehimeng Duterte sa balangkas ng pambansang pagkakaisa, kapayapaan at kaunlaran. Dito masusubukan si Duterte. Tototohanin ba niya ang kanyang salita at susunggaban ang oportunidad na manindigan laban sa imperyalismong US? O lalabas ba na puro lamang siyang hangin?
Dapat dinggin ni Duterte ang lumalakas na sigaw ng mamamayan para sa lupa, hanapbuhay, dagdag-sahod, libreng edukasyon, pagtatanggol sa soberanya ng Pilipinas laban sa panghihimasok ng US, pagtatanggol sa pambansang patrimonya at pag-unlad at modernisasyon ng ekonomya, at pagwawakas sa korupsyon at kriminalidad sa burukrasya, militar at pulis.
Kung mabigo o tumanggi siyang makinig, magiging isa lamang siyang anomalya ng kasaysayan at matutulad sa kinauwian ng rehimeng Estrada.
Handang-handa ang mamamayang Pilipino na paigtingin ang digmang bayan at isulong ang rebolusyon at mga pakikibakang masa para paalingawngawin ang kanilang mga demokratikong kahilingan.
Dapat patuloy na ipatupad ng Bagong Hukbong Bayan ang mga tungkuling itinakda ng Komite Sentral ng PKP na paigtingin ang digmang bayan sa pamamagitan ng paglulunsad ng mas maraming taktikal na opensiba at pagsamsam ng mas maraming sandata mula sa kaaway.
Tangan ang estratehiko at makasaysayang punto-de-bista, batid ng proletaryong Pilipino na sa pamamagitan lamang ng demokratikong rebolusyong bayan na mapagpasya at puspusang mawawakasan ang paghahari ng mga imperyalista, malalaking burgesyang komprador at panginoong maylupa sa pamamagitan ng pagbabagsak sa kanilang armadong estado.
Sa pagpapaigting ng kanilang mga pakikibaka, tiyak na makakamit ng mamamayang Pilipino ang higit na malalaking tagumpay sa mga darating na taon. Nakatakdang sumulong ang digmang bayan sa ilalim ng rehimeng Duterte.
