Intensify the people’s war against the tyranny and terrorism of the US-Duterte fascist regime

Central Committee
Communist Party of the Philippines
March 29, 2018
[Bisaya»]

The Central Committee of the Communist Party of the Philippines (CPP) salutes all Red fighters and commanders of the New People’s Army (NPA) on the occasion of its 49th anniversary. The Central Committee extends the highest honors to all of the NPA’s heroes and martyrs who made the ultimate sacrifice in serving the people.

The Central Committee holds highest respect and admiration for all the NPA veterans, especially the pioneers who broke the ground of the first guerrilla fronts across the country and remained loyal to the revolutionary cause. Through hard work and sacrifices, they were able to build strong foundations for the protracted people’s war to persevere and prosper in the succeeding decades.

The NPA was built practically from scratch in the second district of Tarlac in 1969 when it had 60 Red fighters with nine automatic rifles and 26 inferior firearms and a mass base of 80,000 people. Today, the NPA is a national army of several thousands of Red fighters armed with high-powered rifles. It enjoys deep and wide support among the people, especially among the peasant masses and minority peoples, as well as among the workers and urban intelligentsia and other oppressed sectors.

The New People’s Army continues to grow steadily as it approaches its 50th founding anniversary. Young Red fighters and commanders from among the peasants, workers and urban intelligentsia make up most of its ranks and infuse it with revolutionary vigor, optimism and courage. The NPA’s commitment and determination to serve the people and carry forward the people’s war to greater heights is as strong as ever.

The revolutionary ardor of the NPA radiates and helps inspire the proletariat and oppressed classes and people around the world to wage struggles for democracy, social justice and national liberation. At the same time, the NPA and the people’s revolutionary forces draw inspiration from the struggles of workers, peasants and the broad masses and look forward to an international resurgence of democratic and socialist revolutions as the global capitalist system flounders from one crisis to another.

The NPA and the Filipino people are currently confronted with the brutal all-out war mounted by the US-Duterte fascist regime under its Oplan Kapayapaan. This war has quickly revealed itself to be a war directed against civilians in a futile attempt to terrorize and cow the people and make them submit to the fascist and tyrannical rule of the puppet bureaucrat capitalist regime. However, this has succeeded only in isolating the regime and inciting the people to unite, resist and fight back.

The socio-economic conditions of the people are ever worsening under the neoliberal economic policies of the US-Duterte regime. The toiling masses are increasingly restless and are being stirred to wage all forms of struggles to advance their national and democratic cause. Conditions remain ever favorable for arousing, organizing and mobilizing the people and advancing the national democratic revolution through protracted people’s war to greater heights.

One decade of continuing global depression and resistance
This year marks a decade of global capitalist depression. Since falling into an economic recession in 2008, the US and other leading capitalist countries have suffered invariably from slow growth and, at times, stagnation.

The world capitalist system is afflicted with an insoluble crisis of overproduction resulting from the basic contradiction between private ownership, accumulation and increasing concentration of capital, on the one hand and social production, on the other. The profit-driven rise in productivity has lead to anarchy of production, increasingly large inventories of unsold consumer and capital goods, collapse of commodity prices, destruction of productive forces, interruptions in the cycle or turnover of productive capital, increased financialization and overall economic decline.

The global capitalist economy has yet to decisively reverse its decline since the financial crisis ten years ago. From the six-year low of 2.4% growth in 2016, world GDP growth grew by an estimated 3% last year. Even bourgeois economists believe this growth will not be sustained in the coming years. Economic growth rates in the most developed capitalist economies remain low with the US estimated to have grown by a mere 2.3%, Europe by 2.4% and Japan, 1.7%. Since 2010, Chinese economic growth has been on a steady decline, with the first up tick last year at 6.9% expected to be offset by slower growth targets for 2018.

Just to maintain stagnant low rates of growth in the world economy, large amounts of debt have been incurred by households, corporations and governments. The global public debt is now at the level of USD 230 trillion and is now more than three times the size of the current global GDP. It is the biggest bubble that is now in the process of bursting, together with the asset bubble of the monopoly bourgeoisie, and is anticipated to be a far bigger catastrophe than the financial meltdown of 2008. In the meantime, the failure of the majority of corporations to pay repay their debt has resulted in plant closures, reduction in production and rise of unemployment. The loss of jobs and the failure of households to repay their debts have drastically reduced the middle class in the most developed countries and generated hunger, homelessness and poverty akin to the third world.

The entire capitalist system is slowed down by the large idle inventory of steel, cars, oil, electronics and other commodities. This has slowed down global economic production resulting in large-scale destruction of productive forces.

To unload itself of the oversupply of steel and unproductive capital, China is pushing for one of the largest infrastructure project, the $8 trillion One Belt, One Road Initiative, that will build roads, rails, sea ports, airports and other transportation facilities to connect 68 countries from China to Europe. Similarly, the US government is set to undertake its own massive infrastructure building including the plan to erect a US-Mexico border wall that will cost an estimated $25 billion.

These state-funded or -initiated measures aimed at spurring demand for steel, cement and other construction materials will succeed only in generating temporary employment but will fail to resolve the roots of the global capitalist crisis. These are bound to leave giant white elephants and mountains of bad loans.

Non-imperialist capitalist countries such as Spain, Italy, Greece, Brazil and others suffer gravely from the continuing global depression and from domestic production slowdown. Under pressure from foreign imperialist enterprises, local industrial capacities have deteriorated leading to crisis-proportion unemployment rates.

The majority of countries suffer from backward economic conditions, chronic massive unemployment, foreign exploitation of cheap labor and plunder of land and mineral resources leading to depletion of resources and environmental disasters. The broad masses of workers and peasants suffer from low wages, flexible labor (unstable employment), conversion of agricultural lands to plantations for export crops, loss of food security and other worsening forms of exploitation and oppression.

Inter-imperialist contradictions are deepening and leading to increasingly open conflict amid a multipolar world. There is rising economic protectionism among the leading capitalist powers. US President Trump is aggressively pushing the “America First” policy of the previous regime–higher tariffs of imported steel and other commodities, and the Obama-era tax and other incentives to push US companies to relocate back to the US. It has withdrawn from the Trans-Pacific Partnership and the Trans-Atlantic Partnership. Instead, it is pushing for bilateral arrangements to squeeze the most advantage from its semicolonies.

The Chinese big bourgeoisie and bureaucrat capitalists continue to defend the so-called state enterprises which are, in fact, state monopoly capitalist operations. Meanwhile, the United Kingdom struggles to define the parameters of leaving the European Union (through Brexit) which aim to assert its sovereign right to determine where to invest and with whom to forge trade relations.

There is a rise of ultra-nationalist, militarist and fascist parties and head of states that are outrightly antiworker, anti-migrant and increasingly jingoist, as exemplified by US President Trump. He is equally matched by fellow militarists Vladimir Putin of Russia and Shinzo Abe of Japan. China President Xi Jinping has recently declared himself as president-for-life as he sets his sights on leading China in a battle to define and dominate the global economy.

Under Trump, the US imperialists continue to assert global hegemony and military superiority. It remains number one in terms of the number of air craft carriers, nuclear warheads, number of overseas military bases and military personnel. It continues to peddle weapons to areas of armed conflict, to boost military revenue and spending. It continues to use its military advantage to threaten its imperialist rivals, project dominance over Europe, deploy its forces along Russia’s western borders, assert control of oil resources in the Middle East, and project power in Asia, particularly along China’s southern and eastern seas. The US employs carrot-and-stick tactics against North Korea and Iran, first with threats of a nuclear confrontation then offering to hold summits and negotiations.

Russia and China are exerting efforts to catch up with US military strength. The nuclear arms race seem to have been reignited by the US and Russia, with the US declaring it will develop nuclear weapons in a big way, while Russia made public new capabilities such as hypersonic missiles that travel at ten times the speed of sound and nuclear-powered cruise missiles that can fly indefinitely. Proxy wars such as in Syria as well as armed conflicts in the Middle East and Eastern Europe, continue to erupt between the US and Russia.

China has established its first military base in Djibouti and deployed its first aircraft carrier to transport its troops to Africa. China has been strengthening its Africa foothold to establish its control over vast sources of oil and other minerals such as those used for the production of solar panels, batteries and so on.

A number of countries continue to assert national sovereignty against US hegemony and intervention. The anti-imperialist Bolivarian governments of Cuba, Venezuela, Bolivia and Ecuador continue to withstand US intervention and subversion. Iran and North Korea remain steadfast in upholding their sovereign right to self-defense to develop nuclear technology as a weapon to defend themselves against US aggression.

Democratic people’s struggles daily break out around the world. Mass protests have repeatedly been mounted by workers and peoples of Europe against neoliberal austerity measures imposed by the European Union and IMF/WB such as cuts in social spending including those alloted for pension funds. In the US, mass struggles have been launched by blacks, migrants, women and other oppressed groups against the policies of the Trump government. Workers strikes continue to be mounted in China protesting low wages and oppressive working conditions.

Revolutionary armed struggles continue to be waged in Kurdistan and in other countries for the people’s right to self-determination. People’s wars are being waged in India and the Philippines along the general line of new democratic revolution with a socialist perspective. They serve as torch bearers of Marxism-Leninism-Maoism and the people´s democratic revolution in the transition from the current general crisis of capitalism to the general resurgence of the world proletarian revolution.

The continuing global capitalist crisis, the socio-economic and political conditions favor the growth and resurgence of proletarian revolutionary forces. Across the world, Marxist-Leninist study groups and party-organizing committees are emerging in both capitalist centers as well as in semicolonies and other economically backward countries. This will have the effect of consolidating the proletarian revolutionary forces and enabling them to lead the revolutionary struggles in their countries.

The international proletariat continues to strive to achieve breakthroughs in efforts to develop a new revolutionary upsurge in the people’s democratic and socialist revolutions. There is profound need to study and apply Marxism-Leninism-Maoism to the prevailing concrete conditions in different countries.

Last October 2017, communist and worker’s parties all over the world celebrated the centennial of the Great October Proletarian Revolution in Russia which established the first socialist state and economy. The international proletariat draws lessons from waging socialist revolution and building socialism from 1917 to 1977, as well as from the deleterious rise of modern revisionism preceding the rise of the bourgeoisie from within the Party and state, leading to capitalist restoration and the reversal of the victories of socialist revolution and construction. The grave sufferings of the workers and peasants in Russia, China and other former socialist countries after capitalist restoration point to the necessity and urgency of reinvigorating the international socialist revolution.

Taking the long historical view, the proletariat is ever determined to persevere in the arduous tasks of arousing, organizing and mobilizing the working class and toiling masses in order to build the Party, develop the mass and armed strength of the workers and the people, as well as various united front organizations, in order to fight for their democratic causes and aim to smash and overthrow the bourgeois state in their countries.

The Filipino proletariat is in solidarity with their international class brothers and sisters in striving to break open a new historical era of resurgence of socialist revolution at a higher level.

The national democratic revolution through protracted people’s war in the Philippines under the leadership of the Party has advanced through five decades of perseverance and determination to wage revolutionary struggle amid great adversity. Advancing the revolutionary struggles in the Philippines is the biggest contribution of the CPP and the Filipino working class to the effort of the world’s proletariat to advance the international socialist revolution.

Tyranny and terrorism of the US-Duterte fascist regime amid crisis conditions
The ruling US-Duterte regime has resorted to tyranny and terrorism, deception and demagoguery, as it seeks to perpetuate itself in Malacañang, monopolize political power and suppress the people’s revolutionary resistance amid the deepening economic and political crisis of the ruling system.

The crisis of the ruling semicolonial and semifeudal system continues to worsen under the US-Duterte regime. The economy remains backward, non-industrial and agrarian characterized by low value-added semi-processing of imported components, foreign-controlled large-scale production of crops for export side-by-side with small-scale and individualized agricultural production of rice and other food crops under feudal and semifeudal conditions of exploitation. Local production is import- and debt-dependent resulting in chronic trade deficits and foreign indebtedness. Productivity is on a long-term decline.

The broad masses of workers and peasants suffer from landlessness and landgrabbing, unemployment, worsening forms of flexible labor, slave-like wages, rising cost of living, homelessness, rampant poverty, cuts in social spending and overall deterioration of socio-economic conditions. In the National Capital Region, the P512/day minimum wage is not even half the required family living wage of P1,171. This gap will become even larger with the imposition of new taxes and rapid increase in the prices of basic commodities and services.

The Filipino people hold the Duterte regime responsible for the massacre of 663,000 jobs last year, the biggest annual drop in the number of employed Filipinos in the past 20 years. Despite statistical manipulation, official government data put the unemployment rate at 9.1%. Real unemployment figures, however, reach as much as 20-25%. Because of this, the exodus of Filipino workers seeking overseas jobs continue with close to 4,700 workers leaving the country daily.

The Duterte regime has merely perpetuated the policies of liberalization of trade and investment, deregulation and privatization of public enterprises. Local production remains import-dependent and export-oriented. It remains tied to the global capitalist production chain.

As in the past, Duterte’s economic policy aims mainly to attract foreign investments by providing the infrastructure and making available semi-skilled and low-wage workers. The Duterte government is set to release the further shortened Foreign Investment Negative List to allow foreign investors more areas of investment. It is also pushing to amend the Public Service Act to circumvent the constitutional restriction against foreign investments in public utilities. It has put into place the TRAIN package of new taxes that is set to generate at least P600 billion to assure foreign creditors of the country’s ability to pay its debts.

Amid continuing global depression, and stiff competition among other semi-processing countries, the Philippines failed to draw in a significant amount of foreign direct investments. Last year, foreign investments in labor enclaves generated only 78,000 jobs. Duterte’s promise to generate “2 or 3 million jobs” yearly through his “Build, Build, Build” will not likely materialize as the expected funds from China for these infrastructure projects are not forthcoming. Duterte’s expectation of USD 167 billion loans from China is extremely exaggerated and is mere fantasy. Whatever amount he gets will be at high interest and other onerous conditionalities.

Duterte’s “industrialization” declarations are mere sound bytes. In fact, among the proposed amendments to the 1987 constitution being pushed by Duterte’s minions is the removal of “industrialization” as a cornerstone economic policy of the country.

The Duterte regime has all but completely abandoned land reform. After around 30 years, large tracts of feudal lands remain under the monopoly ownership of big landlords. The CARP/ER is designed to fail as a land reform program. It ignores the peasants clamor for social justice and instead requires them to pay regular amortization. It allowed various schemes which perpetuates landlord control of the land.

Despite his declared antipathy against the Aquino-Cojuangco oligarchs, Duterte has failed to put the 6,453 hectares of Hacienda Luisita under land reform. He is also pushing for the conversion of agricultural lands to plantations, especially in Mindanao, which would surely displace thousands of peasants and minority peoples from their land.

Duterte cannot be expected to conduct any serious campaign against corruption. He has acted to rehabiltate the Marcoses politically and to nullify the plunder charges against the Arroyos, Estradas and Enrile in exchange for their support during the 2016 presidential elections. He has also turned Napoles from a key accused to a state witness for the purpose of blackmailing Aquino, Abad and other key officials of the Aquino regime and letting them go scotfree upon their cooperation with himself.

Bureaucrat capitalist corruption under the Duterte regime continues to worsen. Duterte has alloted himself P2.5 billion in so-called “intelligence” and “confidential” funds, which is five times bigger than those of the previous regime. He uses his so-called discretionary funds to bribe military and police officers, from the generals to the colonels, to ensure their loyalty. These funds are also widely believed to be used to run the operations of his network of death squads. He also uses his control of the budget to consolidate his supermajority control of the House of Representatives. He also uses his funds to dig up or make up dirt against his foes and allies to arm-twist them and make them submit to his whim.

Duterte has set aside the generally accepted methods of public bidding in favor of the so-called “Swiss Challenge” system of unsolicited project proposals from private investors. Big bourgeois compradors and bureaucrat capitalists are set to benefit in the form of billions of pesos of funding and kickbacks from government contracts.

Duterte is an inveterate demagogue and swindler. He takes advantage of the widespread dissatisfaction of the people with the ruling system and pretends to side with them. He draws public attention by making noisy declarations merely to cover up his real schemes. His “war on drugs” conceals his association with the big drug syndicates. His “war on corruption” conceals his bureaucrat capitalist operations. His “I hate the Americans” conceals his subservience and mendicancy. His “I will destroy the oligarchs” conceal his schemes to take away their businesses in favor of his election supporters. His “I will bring peace to this land” conceal his bloodthirst and obsession with war.

So far, the only declaration to which he has been true to is “I love Marcos.” He also loves Gloria Arroyo. He has established alliances with the most detested icons of fascism and corruption to pool together their billions of bureaucratic loot and political loyalties to secure their dynasties and perpetuate their close relatives in power.

With majority of justices appointed by Arroyo and himself, Duterte has established control of the Supreme Court. He, however, is unsatisfied and demands the removal of the chief justice who has been critical of his policies and schemes to monopolize political power. Duterte demands as well the removal of Aquino-appointed ombudsman.

Through tyrannical methods, Duterte is pushing for the centralization and monopolization of political power. His advocacy for distributing power through federalism is a smokescreen. The real objective is to seat himself at the center and top of the reactionary state as a fascist dictator, either through a declaration of martial law which completely disregards the 1987 constitution, or through charter change to a pseudo-federal constitution by having him seat as president in a protracted period of transition without elections. The bureaucrat capitalist Duterte seeks to perpetuate himself and his family in power.

Duterte has unleashed the worst forms of state terrorism and fascist violence against the Filipino people. He brazenly incites his police and military forces to trample on human rights, in total disregard of local and international public opinion. He has raised fascist impunity to the level of state policy with his declaration of Philippine withdrawal from the International Criminal Court.

Within his first year in power, Duterte has mounted three wars resulting in widespread death and destruction. The murderous frenzy of police and armed vigilantes which Duterte incited in his “war on drugs” has resulted in the killing of more than 13,000 people, mostly those accused of being street peddlers and users of illegal drugs. Police reports record 7,000 more ¨homicide” cases in the Oplan Tokhang tally sheet which are supposed to be under investigation as possibly the result of a war among the drug syndicates, which is a well-known pretext for extrajudicial killings by the police.

Not a few innocent people, youth and children have been killed. His “war on drugs” has been totally discredited after it was revealed that his son, Paolo, and his Davao associates, are themselves drug smugglers with the discovery last year of a P6.4 billion shipment of shabu from China. It is now apparent that Duterte’s “war on drugs” is merely a subterfuge to conceal his real aim of eliminating rival drug syndicates (with the murder of Espinosa and the Parojinogs in Iligan) and making them submit and pay for their protection (such as what happened with the dropping of charges against Kerwin Espinosa, Peter Co and Peter Lim).

The Marawi Siege (May-October 2017) is part of the continuing war against the Moro people. For five months, the AFP, supported by US weaponry and military advisers, pounded Marawi City with daily aerial bombardment in the name of “smashing the ISIS-inspired Maute group”. It systematically leveled the entire city. More than 400,000 people in and around Marawi were forced to leave their homes. At least 800 people, mostly civilians, were killed. More than 2,000 people remain missing. Residents are prevented from returning to their homes. A large portion of Marawi is now being claimed by the AFP and the US military as a military reservation, while people are being cramped into small areas of “temporary housing.”

The Marawi Siege has roused widespread anger among the Bangsamoro people, particularly among the Maranaw people. It has put to question the sincerity of Duterte to peacefully resolve the Moro conflict. His repeated promise to enact the Bangsamoro Basic Law remains unfulfilled. Moro armed resistance is bound to break out across the Bangsamoro as the US-Duterte regime continues to trample upon their right to self-determination.

The AFP launched the Oplan Kapayapaan war of suppression at the start of 2017 and imposed martial law in Mindanao in May. Duterte publicly declared the termination of peace negotiations with the NDFP around November after months of refusing to proceed with negotiations on the substantive agenda of socio-economic reforms, and prematurely demanding the revolutionary forces to bind themselves to an indefinite ceasefire agreement. He subsequently declared the CPP and NPA as terrorist organizations, to seek further US involvement in local counter-insurgency operations.

Duterte brandishes the terror-tagging of the CPP as a weapon to intimidate, cow and silence those who oppose his scheme to setup a dictatorship. He launched an anti-communist witch-hunt against 600 individuals, including NDFP peace consultants, human rights advocates, prominent personalities and activists, leaders and elders of minority peoples and so on. The AFP undertake operations to surveil and assassinate leading cadres of the Party.

Duterte’s Oplan Kapayapaan is essentially a continuation of the 2011-2016 Oplan Bayanihan. It is set to be his most brutal and cruel war. To achieve its objective of cutting the strength of the NPA “by half”, the AFP plans to recruit a total of 15,000 new troops in 2017-18 and complete the formation of ten new battalions. Duterte has declared his plan to acquire helicopter gunships, jet fighters, surveillance drones and other weaponry to beef up the AFP.

Duterte has ordered the AFP to employ all their assets to “flatten the hills,” “shoot the vagina” of NPA women Red fighters, “bring the heads of the NPA in iced buckets” and other directives that incite them to commit grave violations of human rights and international humanitarian law. Under Duterte, the AFP and its agents have summarily killed close to a hundred peasant leaders, more than 20 unionists and scores of activists.

The AFP has mounted campaigns of aerial bombardment and artillery attacks against civilian communities. It has specifically targeted Lumad areas which Duterte wants to offer to foreign companies as plantation or mining areas. Under Oplan Kapayapaan, the AFP has subjected hundreds of barangays to armed occupation of soldiers in violation of international humanitarian law. It has forced thousands of people to pose as “NPA surrenderees,” blurring the line between civilians and armed combatants, and putting the people’s lives at risk. As a result of all these, tens of thousands of people are forced to leave their communities to seek safety. Duterte’s hands are dripping in blood for the growing list of brutal crimes against the people.

Growing resistance and accelerated growth of NPA
The demagoguery and deception, tyranny and terrorism of the fascist US-Duterte regime has enraged the Filipino people and stirred them to unite and fight back through different forms of resistance.

There is a growing civil liberties movement, the most prominent of which is the Movement Against Tyranny, in the face of Duterte’s outright contempt of human rights and all-out attacks against people’s freedoms, in Mindanao and across the country. There is a strong clamor for justice for all the drug killings perpetrated by the police and Duterte’s death squads.

The Filipino people demand justice for all victims of Duterte’s war of destruction against Marawi. They demand an end to the AFP’s media deception and for the complete picture to be revealed. The people of Marawi demand to return to their homes and for all their dead and missing to be accounted for and indemnified.

The Filipino people demand an end to Duterte’s use of aerial bombing as a weapon of terror and destruction against the people. They demand Duterte to stop aiming his cannons at the Lumad community schools and peasant communities. They demand an end to the armed occupation of rural villages, the food and aid blockades, the curfews and restrictions on people’s movements. They demand an end to the extrajudicial killings of activists. They demand the military to stop parading their own paramilitary forces, their relatives and other civilians as NPA “surrenderees.”

They cry for justice for the victims of the Lake Sebu massacre, the Batangas City bombings, the North Cotabato and Bukidnon bombings, the Maco torture and frustrated killings of activists, the killing of Obillo Bay-ao and numerous other crimes perpetrated by Duterte’s fascist troops under his orders.

There is a growing united front against the Duterte regime. A broad range of forces are coming together against his various schemes to set up a dictatorship. They oppose his charter change scheme to establish a presidential-federal form of government and retain him in Malacañang during a 10-year transition. They oppose his arm-twisting of the Supreme Court to remove the chief justice.

National democratic organizations are at the core of the broad anti-Duterte movement. They establish cooperation with various forces on a broad range of issues such as denouncing widespread extrajudicial killings, defense of press freedom, opposition to “cha-cha” and defense of Sereno against Duterte’s moves to remove her as chief justice to have absolute control of the Supreme Court. They are mounting mass protest actions that are steadily gaining ground.

As the Duterte regime become more tyrannical and restrict democratic rights and freedoms, more and more people are fighting back and waging various forms of resistance. Millions are being roused and are coming to realize the justness and historical necessity of waging revolutionary armed struggle to put an end to the Duterte regime and advance the overall revolutionary cause.

Indeed, the total number of new NPA recruits during the first year and a half of the Duterte regime is already 55% more than the accumulated number of recruits in the previous four years under the Aquino regime (2012-2016). There is a steady increase in the number of young intellectuals from the cities joining the NPA. Duterte is proving to be the No. 1 recruiter for the NPA. He starkly represents all that is oppressive, exploitative and evil. His cruelty is rousing increasing numbers of people to fight back.

In the past year, the NPA launched close to a thousand tactical offensives and various types of military actions across the country, including more than 700 across Mindanao. This demonstrates the NPA’s determination to resist the fascist terror unleashed by the US-Duterte fascist regime. Units of the NPA in Luzon and Visayas, in particular, have launched tactical offensives in the provinces of Kalinga, Abra, Ilocos Sur, Cagayan, Quirino, Nueva Vizcaya, Laguna, Batangas, Quezon, Mindoro, Sorsogon, Camarines Norte, Camarines Sur, Eastern Samar, Wetern Samar, Leyte, Negros Occidental, Capiz, and so on. Meanwhile, NPA units in Mindanao have largely sustained the level of intensity of their offensives of previous years, just as the AFP began widespread deployment of their units in the guerrilla zones. Tactical offensives across the country force the enemy forces to overstretch themselves.

Many of the tactical offensives mounted by the NPA in the past year were successful in terms of annihilitating and disarming enemy troops. The NPA seized no less than 350 firearms in these offensives. These victories validate the correctness of applying guerrilla tactics of concentration, dispersal and shifting, taking advantage of the NPA’s superior knowledge of the physical terrain and deep support among the masses. However, a number of NPA tactical offensives met failure. Lessons must be drawn from both positive and negative experiences with the aim of raising the capability of the NPA to launch more tactical offensives and defeat AFP defenses and counter-offensive measures.

Intensify the people’s war against tyranny and terrorism
The Central Committee of the Communist Party of the Philippines directs the New People’s Army to further strengthen itself and intensity the revolutionary armed resistance to defend the people against the worsening terrorism and tyranny of the US-Duterte regime. The NPA must do its utmost to make Duterte and his minions accountable for the growing list of bloody crimes against the Filipino people.

The legal national democratic forces are actively uniting broad democratic forces to defend civil liberties, oppose Duterte’s “cha-cha” and other schemes. More crucial, however, they must expose the Duterte regime’s fascist attacks against the toiling masses of peasants and workers, especially in the course of conducting the Oplan Kapayapaan war of suppression, and mobilize increasingly large number of people in protest actions and other forms of resistance.

They must link up these issues with the democratic sectoral and multisectoral struggles (for wage increases, free tuition, against new taxes and so on); with the anti-feudal struggles of peasants in the countryside and the struggle for the right to self-determination of the minority peoples; as well as with the broad anti-imperialist cause, exposing and opposing, in particular, US military aid (drones, helicopters, bullets and bombs) to the Duterte regime and granting extra-territorial rights to US military forces through the EDCA, VFA and other one-sided agreements.

The NPA wages armed struggle as the lynchpin in the people’s resistance against the Duterte regime’s fascist tyranny. As in the struggle against the US-Marcos dictatorship, the armed struggle serves as the people’s principal weapon to fight the US-Duterte regime’s brutal armed suppression. Its all-out fascist attacks further underscores the pivotal importance of waging armed struggle to attain the revolutionary aspirations of the people.

The NPA must resolutely advance the people’s war and frustrate the declared plan of the US-Duterte regime to defeat it by 2018. The NPA must launch extensive and intensive guerrilla warfare throughout the entire archipelago to force the AFP to overstretch and prevent these from concentrating their forces in one focus area for a prolonged period.

The NPA must strive to gain and develop its initiative and flexibility at all times. The regional or subregional operations commands of the NPA must be be able to direct their forces to quickly concentrate, disperse and shift in order to move out of the enemy’s focus operations, strike from the enemy’s rear or flank and hit at the enemy´s several weak and isolated points. The various commands of the NPA in interlocking guerrilla fronts or interlocking regional, subregional or provincial border areas, must be able to establish different types of coordination in order to more effectively confront enemy campaigns at the interregional and regional levels.

The NPA commands across the entire Mindanao must be able to take full advantage of the size and spread of their guerrilla fronts in order to boldly intensify, heighten and strengthen guerrilla warfare as the broad masses of peasants and workers mount all forms of resistance. Coordination and cooperation at the Mindanao level is quickly developing. Interregional, regional and subregional plans must aim to frustrate the deployment of several AFP battalions in so-called “peace and development” operations to occupy villages across wide areas in the countryside.

Commands of the NPA in Luzon and Visayas must exert full effort to mount tactical offensives or campaigns based on their current strength and capability and aim to rapidly increase the number of NPA Red fighters, boldly expand the number of guerrilla fronts and develop and intensify guerrilla warfare.

In calling for an intensification of tactical offensives, the Party reiterates the NPA’s strategic task of carrying out protracted people’s war by waging extensive and intensive guerrilla warfare on the basis of an ever-widening and -deepening mass base. In launching tactical offensives against the enemy, the NPA applies guerrilla tactics of concentration, dispersal and shifting, takes advantage of favorable terrain and relies on the support of the people. The NPA targets the weak points of the enemy and mounts offensives with a plan for 100% certain victory.

The NPA must aim to systematically develop its force structure, build company-sized guerrilla fronts with the correct balance of vertical and horizontal forces. Units of the NPA must pay attention to the dialectics between expansion and consolidation and raise their capability to advance wave upon wave and intensify and advance guerrilla warfare in a sustained manner.

To deepen, develop and strengthen the support of the broad masses of peasants, the NPA must carry out, as a general policy, the minimum land reform program on a widescale. There must be widespread and sustained municipal, district, provincial or regional level campaigns for reducing land rent, interest rates and fees for irrigation, work animals and farm equipment; raising wages of farm workers; improving farmgate prices for the benefit of peasants; and raising agricultural production and sideline occupations through individual initiative and rudimentary forms of cooperation.

The maximum program of confiscating land from despotic landlords and landgrabbers and distributing this free to peasant tillers should be implemented selectively in areas where the NPA and revolutionary forces are strong enough to carry this out equitably and productively; and where they are capable of frustrating the violent reaction of the enemy. At all times, the NPA must consciously take advantage of the differences among the small, middle and big landlords and the despotic and enlightened gentry.

Victories in land reform struggles profoundly temper the will and determination of the peasant masses to wage people’s war. They provide boundless support to the people’s army and persevere in revolutionary struggle even in the face of enemy’s fascist onslaught. The NPA and the local organs of political power must exert all efforts to sustain these victories and ensure continuous implementation of revolutionary land policies. Efforts of the landlords and reactionaries to reverse these victories and bring back the old policies must be opposed and frustrated. Gains in agrarian revolution must lead to further widening and strengthening of the organs of political power and mass participation in armed struggle, as well as in economic, political, cultural and organizational campaigns.

The NPA must constantly pay attention to the well-being of the peasant masses and work with local mass organizations and organs of political power to address big and small problems such as raising production and improving livelihood, schools for young children, community health, sanitation, water sources, electricity and so on. It must regularly conduct and update social investigation, and hold people’s conferences to sum-up their campaigns and struggles and forge plans to further advance the interests of the people. Local conferences must also be held to unite the people on how to confront and defend themselves against the onslaught of enemy troops.

The NPA must form and train the people´s militia as the local police force in every barangay under revolutionary governance as well as self-defense units within the revolutionary forces. The people’s militia and self-defense units are auxiliary and reserve forces of the NPA. They can serve as a network for intelligence and reconnaissance. They can be armed in great numbers with homemade rifles and handguns.

The NPA should continue to deploy special partisans and commando units to carry out sapper operations to destroy enemy communication systems, military hardware, intelligence systems, supply depots and other specific targets; as well as punitive actions against such specific targets as notorious human rights violators, corrupt officials, drug lords and other criminal syndicates.

The NPA must adapt to the new US-provided sophisticated weapons and overcome these, defensively and offensively. Such weapons, however, remain few and are used dispersedly. The NPA must continue to develop new weaponry and tactics to further enhance its capabilities in waging guerrilla warfare.

The Party must firmly lead the New People’s Army. At all levels, Party cadres in the NPA must constantly aim to raise the unity, capability and determination of all Red fighters and commanders by conducting collective discussions and criticism and self-criticism meetings. The Party must aim to deploy more and more cadres from the workers movement and from the urban intelligentsia to the NPA to serve as Red fighters and commanders and political guides.

Lessons from both positive and negative experiences must be quickly summed-up and shared among the various NPA regional commands. Information and analysis about enemy operations at the national and regional levels should all be promptly reported to the National Operations Command, which in turn, should inform NPA commanders in the different regions and make summary analyses. The NOC carries out the plans of the Central Committee for the nationwide advance the revolutionary armed struggle.

Since its 2nd Congress and the first plenum of the 2nd Central Committee, the Party continues to grow in strength. The Party seeks to further consolidate its gains. Our central leadership has assessed the situation and firmed-up plans for further strengthening the Party, the NPA and all revolutionary forces and for fighting and defeating the US-Duterte regime’s Oplan Kapayapaan.

In addition, it has resolved to undertake a 25-year summing-up and produce a 50-year historical account of the CPP. All regional committees as well as central organs are set to undertake summing-up conferences. The Party aims to draw lessons from almost five decades of waging people’s war in order to further enrich the Party’s theoretical guides with the treasure trove of past and recent experiences in advancing the people’s war in an archipelagic country.

Let us celebrate five decades of revolutionary victories and draw lessons. By summing-up our history, we hope to raise the capability of our young cadres, young Red commanders and fighters to lead in undertaking bigger tasks, as well as learn and draw lessons from their own experiences. Our aim of advancing the people’s war by fulfilling the requirements of waging extensive and intensive guerrilla warfare on an ever-deepening and widening mass base requires the Party to train thousands of young Party cadres, as well as new NPA officers, in leading to undertake the Party’s tasks at various levels and fields of work.

The Party will certainly frustrate the US-Duterte regime’s aim of defeating the NPA or cutting NPA strength by half by the end of this year. The Filipino people and their revolutionary forces will vigorously resist the US-Duterte regime’s Oplan Kapayapaan and oppose all its schemes to establish a fascist dictatorship and perpetuate itself in power.

In the course of resisting the tyranny and terrorism of the US-Duterte regime, the New People’s Army is bound to rapidly expand and gain strength as it intensifies and bring the people’s war to a higher level and bring the national democratic revolution closer to complete victory.

Paigtingin ang digmang bayan laban sa tiraniya at terorismo ng pasistang rehimeng US-Duterte

Komite Sentral | Partido Komunista ng Pilipinas

Nagpupugay ang Komite Sentral ng Partido Komunista ng Pilipinas sa lahat ng Pulang mandirigma at kumander ng Bagong Hukbong Bayan sa okasyon ng ika-49 na taong anibersaryo nito. Pinakamataas na parangal ang iginagawad ng Komite Sentral sa lahat ng bayani at martir ng Bagong Hukbong Bayan para sa pinakamataas na sakripisyo nila sa pagsisilbi sa bayan.

Iginagawad ng Komite Sentral ang pinakamataas na paggalang at pagdakila sa lahat ng beterano ng Bagong Hukbong Bayan, lalu’t higit sa mga nagbukas ng unang mga larangang gerilya sa buong kapuluan at nananatiling tapat sa kanilang mga rebolusyonaryong adhikain. Sa kanilang pagsisikap at mga sakripisyo, nagawa nilang itatag ang matitibay na pundasyon para magpunyagi at sumulong ang matagalang digmang bayan sa mga susunod na dekada.

Ang Bagong Hukbong Bayan ay itinatag mula sa halos wala sa ikalawang distrito ng Tarlac noong 1969 na meron lamang 60 Pulang mandirigma na may siyam na ripleng awtomatik at 26 na mahihinang klaseng armas at baseng masa na 80,000. Sa kasalukuyan, ang Bagong Hukbong Bayan ay isang pambansang hukbo na may ilang libong Pulang mandirigmang armado ng matataas na kalibreng baril. Tinatamasa nito ang malalim at malawak na suportang masa, laluna sa hanay ng masang magsasaka at mga pambansang minorya, gayundin sa hanay ng mga manggagawa at intelektwal sa kalunsuran at iba pang aping sektor.

Ang Bagong Hukbong Bayan ay patuloy na matatag na lumalaki habang papalapit ang ika–50 taong anibersaryo ng pagkakatatag nito. Ang mga kabataang Pulang mandirigma at mga kumander mula sa mga magsasaka, manggagawa at intelektwal sa kalunsuran ang siyang bumubuo sa karamihan sa kanilang hanay at nagdadala ng rebolusyonaryong sigla, optimismo at katapangan. Higit na matatag ang paninindigan at kapasyahan ng Bagong Hukbong Bayan na maglingkod sa bayan at isulong ang digmang bayan sa mas mataas na antas.

Lumalaganap ang rebolusyonaryong alab ng Bagong Hukbong Bayan at nagbibigay-inspirasyon sa proletaryado at mga uring api at mamamayan sa daigdig na makibaka para sa demokrasya, panlipunang hustisya at pambansang kalayaan. Gayundin, ang Bagong Hukbong Bayan at ang mga rebolusyonaryong pwersang masa ay humahalaw ng inspirasyon mula sa pakikibaka ng mga manggagawa, magsasaka at malawak na masa at tumatanaw sa pandaigdigang muling pagdaluyong ng mga demokratiko at sosyalistang rebolusyon habang ang pandaigdigang kapitalistang sistema ay patuloy na umuugod-ugod sa magkakasunod na krisis.

Ang Bagong Hukbong Bayan at ang mamamayang Pilipino ay kasalukuyang nahaharap sa brutal na todo-gerang ipinatutupad ng pasistang rehimeng US–Duterte sa ilalim ng Oplan Kapayapaan. Ang gerang ito ay mabilis na nalalantad na isang gera laban sa mga sibilyan sa walang-saysay na pagtatangkang dahasin at takutin ang mamamayan at maging sunud–sunuran sa pasista at tiranikong panunungkulan ng papet na burukratang kapitalistang rehimen. Gayunpaman, nagresulta lamang ito sa pagkakahiwalay ng rehimen at pagtutulak sa mamamayan na magkaisa, tumutol at lumaban.

Ang sosyo-ekonomikong kalagayan ng mamamayan ay higit na malala sa ilalim ng neoliberal na mga patakarang pang-ekonomiya ng rehimeng US-Duterte. Sumisidhi ang diskuntento ng masang api at napupukaw silang isulong ang iba’t-ibang porma ng pakikibaka para iabante ang kanilang pambansa at demokratikong layunin. Nananatiling mainam ang kalagayan para sa pagpupukaw, pag-oorganisa at pagpapakilos ng mamamayan sa pagsusulong ng pambansa-demokratikong rebolusyon sa pamamagitan ng matagalang digmang bayan sa mas mataas na antas.

Isang dekada ng walang patid na pandaigdigang depresyon at paglaban

NGAYONG TAON AY isang dekada na ang pandaigdigang kapitalistang depresyon. Mula nang malugmok sa pang-ekonomyang resesyon noong 2008, ang ekonomya ng US at iba pang nangungunang kapitalistang bansa ay patuloy na nakasadsad sa mabagal na paglago, o minsa’y istagnasyon.

Nakasadlak ang pandaigdigang sistemang kapitalista sa isang di malutas na krisis ng sobrang produksyon bunga ng saligang kontradiksyon ng pribadong pag-aari, akumulasyon at tumataas na konsentrasyon ng kapital, sa isang panig; at ng panlipunang produksyon, sa kabilang panig. Ang pagtaas ng produktibidad dahil sa paghahabol sa tubo ay humahantong sa anarkiya sa produksyon, lumalaking imbentaryo ng di mabentang mga produktong pangkonsumo at kapital, pagbagsak ng presyo ng mga kalakal, pagkawasak ng mga produktibong pwersa, pagkauntol ng siklo o pagsasalin ng produktibong kapital, lumalalang pinansyalisasyon at kabuuang pagtumal ng ekonomya.

Hindi pa mapagpasyang nababaligtad ang paghina ng pandaigdigang kapitalistang ekonomya mula noong krisis sa pinansya sampung taong nakaraan. Mula sa pinakamababang paglago na 2.4% noong 2016, tinatayang lumaki nang 3% ang pandaigdigang GDP noong nakaraang taon. Pinaniniwaalan maging ng mga burges na ekonomista na hindi ito masusustine sa mga darating na taon. Nananatiling mababa ang paglago ng pinakamaunlad na kapitalistang ekonomya kabilang ang US na lumago lamang nang 2.3%, Europe, 2.4% at Japan, 1.7%. Mula 2010, tuluy-tuloy na humihina ang paglago ng ekonomya ng China, ang unang paglaki nitong 6.9% ay babawiin ng mas mababang target sa 2018.

Para lamang mapanatili ang mabababang tantos ng paglago ng pandaigdigang ekonomya, lumaki nang lumaki ang utang ng mga indibidwal, korporasyon at gubyerno. Ang pandaigdigang pampublikong pautang ay nasa US$230 trilyon, mahigit tatlong ulit ng laki ng kasalukuyang kabuuang pandaigidigang GDP. Ito ngayon ang pinakamalaking bula na ngayo’y naglalaho, kasabay ang bula sa ari-arian ng mga monopolyong burgesya, at inaasahang lumikha ng mas malaking delubyo kaysa pampinansyang paglaho noong 2008. Samantala, ang kabiguan ng mayorya ng mga korporasyon na bayaran ang kanilang mga utang ay nagresulta sa pagsasara ng mga pabrika, pagbagsak ng produksyon at pagtaas ng disempleyo. Ang pagkawala ng trabaho at kabiguan ng mga indibidwal na makapagbayad-utang ay humantong sa malaking pagbawas ng panggitnang uri sa pinakamaunlad na bansa at nagbubunsod ng kagutuman, kawalan ng tirahan at kahirapang tulad sa mahihirap na bansa.

Pinababagal ang buong kapitalistang sistema ng malaking tigil na imbentaryo ng bakal, mga sasakyan, langis, mga kagamitang elektroniko at iba pang kalakal. Pinabagal nito ang produksyong pang-ekonomya na nagbunsod ng malawakang pagkawasak sa produktibong pwersa.

Para mabawasan ang sobrang suplay ng bakal at di produktibong kapital, itinutulak ng China ang isa sa pinakamalaking proyektong pang-imprastruktura, ang $8 trilyong One Belt One Road Initiative, kung saan magtatayo ng mga kalsada, riles, daungan, paliparan at iba pang pasilidad sa transportasyon para pagdugtungin ang 68 bansa mula China tungong Europe. Katulad nito, balak ng gubyernong US na magtayo ng pader sa hangganang US-Mexico na magkakahalagang $25 bilyon.

Ang mga hakbanging ito na pinondohan o pinasisimulan ng estado na layong itaas ang kahilingan para sa bakal, semento at iba pang kagamitan sa konstruksyon ay makalilikha lamang ng pansamantalang empleyo subalit mabibigong bunutin ang mga ugat ng pandaigdigang krisis ng kapitalismo. Mag-iiwan lamang ito ng malalaking tiwangwang na istruktura at gabundok na di mabayarang utang.

Ang mga di imperyalistang bansang kapitalista tulad ng Spain, Italy, Greece, Brazil at iba pa ay lugmok na lugmok sa nagpapatuloy na pandaigdigang depresyon at sa lokal na paghina ng produksyon. Sa harap ng bigat ng mga dayong imperyalistang empresa, nangapinsala ang mga lokal na industriya na humahantong sa malalalang tantos ng disempleyo.

Nasasadlak ang mayorya ng mga bansa sa atrasadong kundisyon sa ekonomya, pamalagiang malawakang disemplyo, dayong pagsasamantala sa murang lakas paggawa at pagdambong sa yamang lupa at mineral na nagreresulta sa pagkasaid ng rekurso at mga sakunang pangkalikasan. Nagdurusa ang malawak na masa ng mga manggagawa at magsasaka sa mababang sahod, pleksibleng paggawa (di istableng empleyo), kumbersyon ng lupang agrikultural sa mga plantasyon para sa eksport, pagkawala ng seguridad sa pagkain at iba pang palala nang palalang anyo ng pagsasamantala at pang-aapi.

Lumalalim ang inter-imperyalistang mga kontradiksyon at tumutungo sa lalong hayagang tunggalian sa gitna ng mundong multipolar. Lumalakas ang proteksyunismo sa ekonomya ng mga nangungunang kapangyarihang kapitalista. Agresibong itinutulak ni President Trump ng US ang patakarang “America First” ng nagdaang rehimen—pagpapataw ng mas matataas na taripa sa inaangkat na bakal at iba pang kalakal, ang mga kaltas buwis at iba pang insentibo noon pang panahon ni Obama para itulak ang mga kumpanyang US na ibalik ang operasyon sa US. Kumalas ito sa Trans-Pacifc Partnership at Trans-Atlantic Partnership. Sa halip, itinutulak nito ang mga kasunduang bilateral para pigain ang mga malakolonya nito.

Patuloy na ipinagtatanggol ng malaking burgesya at mga burukratang kapitalistang Tsino ang tinaguriang mga empresang estado na, katunaya’y mga pang-estadong monopolyo kapitalistang operasyong. Samantala, nagkakandahirap ang United Kingdom na itakda ang parametro ng paglabas sa European Union (sa pamamagitan ng Brexit) na layong itakda ang soberanong karapatang itakda kung saan-saan mamumuhunan at kani-kanino makikipagkalakalan.

Lumalakas ang ultra-nasyunalista, militarista at pasistang mga partido at pinuno ng estado na tahasang antimanggagawa, anti-migrante at mapang-upat ng gera, katulad ni President Trump ng US. Tinatapatan siya ng mga gaya niyang militarista tulad nila Vladimir Putin ng Russia at Shinzo Abe ng Japan. Kamakailan, idineklara ni President Xi Jinping ng China ang sarili bilang presidente habambuhay kasabay ng planong pamunuan ang China sa pakikipaglabanan na bigyang-hugis at pagharian ang pandaigdigang ekonomya.

Sa ilalim ni Trump, patuloy na iginigiit ng imperyalistang US ang pandaigdigang hegemonya at superyoridad sa militar. Nananatili itong numero uno sa dami ng mga air craft carrier, dami ng sandatang nukleyar at dami ng mga base militar at tauhang militar sa ibayong-dagat. Patuloy itong nagbebenta ng mga sandata sa mga lugar na may armadong tunggalian para itaas ang kita at paggastos militar. Patuloy nitong ginagamit ang bentaheng militar para pagbantaan ang mga karibal na imperyalista, magpakitang lakas sa Europe, ipakat ang pwersa sa kanlurang hangganan ng Russia, igiit ang kontrol sa rekursong langis ng Middle East at magpakitang gilas sa Asia, partikular na sa timog at silangang karagatan ng China. Ginagamit ng US ang taktika ng parusa-at-gantimpala laban sa North Korea at Iran, na binabantaan ng kumprontasyong militar at pagkatapos ay aalukin ng mga pulong at negosasyon.

Nagsisikap maghabol ang Russia at China sa lakas militar ng US. Mistulang muling binuhay ng US at Russia ang karerang nukleyar, sa pagdeklara ng US ng planong malakihang pauunlarin ang mga sandatang nukleyar nito, habang isinapubliko ng Russia ang bagong kapabilidad nito tulad ng mga hypersonic missile na sumisirit ng dalawang ulit sa bilis ng tunog at mga cruise missile na kayang lumipad na walang taning. Patuloy na sumisiklab sa pagitan ng US at Russia ang mga gerang proxy tulad sa Syria at mga armadong tunggalian sa Middle East at Eastern Europe.

Itinatag ng China ang unang dayong base militar nito sa Djibouti at ipinakat ang unang aircraft carrier nito para maghatid ng tropa nito sa Africa. Pinalalakas ng China ang tayo nito sa Africa upang patatagin ang kontrol nito sa malawak na rekursong langis at iba pang mineral tulad ng ginagamit sa produksyon ng solar panel, mga baterya at iba pa.

May ilang bansa na patuloy na naggigiit ng pambansang soberanya laban sa hegemonya at panghihimasok ng US. Patuloy na nilalabanan ng anti-imperyalistang mga gubyernong Bolivarian ng Cuba, Venezuela, Bolivia at Ecuador ang panghihimasok at subersyon ng US. Nananatiling matatag ang Iran at North Korea sa pagtataguyod ng karapatang magdepensa sa pagpaunlad ng teknolohiyang nukleyar bilang sandata sa pagtatanggol laban sa agresyong US.

Araw-araw ay sumisiklab ang mga pakikibakang bayan sa buong mundo. Paulit-ulit ang mga protestang masa ng mga manggagawa at mamamayan sa Europe laban sa mga hakbanging neoliberal na ipinapataw ng European Union at IMF/WB tulad ng mga kaltas sa serbisyong panlipunan kabilang ang nakalaan sa pondong pampensyon. Sa US, inilulunsad ang mga pakikibakang masa ng mga itim, migrante, kababaihan at iba pang aping grupo laban sa mga patakaran ng gubyernong Trump. Patuloy na isinasagawa ang mga welgang manggagawa sa China laban sa mababang sahod at mapang-aping mga kundisyon sa paggawa.

Patuloy na inilulunsad ang rebolusyonaryong armadong pakikibaka sa Kurdistan at iba pang bansa para sa karapatan ng mamamayan sa sariling pagpapasya. Inilulunsad ang mga digmang bayan sa India at Pilipinas alinsunod sa pangkalahatang linya ng bagong demokratikong rebolusyon na may sosyalistang perspektiba. Nagsisilbi silang tagatangan ng sulo ng Marxismo-Leninismo-Maoismo at ng bagong demokratikong rebolusyon sa transisyon mula sa kasalukuyang pangkalahatang krisis ng kapitalismo tungo sa panibagong pagdaluyong ng pandaigdigang proletaryong rebolusyon.

Ang nagpapatuloy na pandaigdigang krisis ng kapitalismo at ang mga kundisyong sosyo-ekonomiko at pampulitika ay pabor sa paglakas at muling pagdaluyong ng proletaryong rebolusyon. Sa buong mundo, umuusbong ang mga Marxista-Leninistang grupo sa pag-aaral at mga komite sa pag-oorganisa ng partido kapwa sa mga sentro ng kapitalismo at maging sa mga malakolonya at iba pang atrasadong bansa. Magkokonsolida ito sa mga proletaryong rebolusyonaryong pwersa at magbibigay ng kakayahan sa kanila na pamunuan ang mga rebolusyonaryong pakikibaka sa kani-kanilang bansa.

Ang internasyunal na proletaryado ay nagpupunyaging makamit ang importanteng pagsulong sa pagsisikap na iluwal ang bagong rebolusyonaryong pagdaluyong sa bagong demokratiko at sosyalistang rebolusyon. Malaki ang pangangailangang pag-aralan at ilapat ang Marxismo-Leninismo-Maoismo sa umiiral na kongretong kalagayan sa iba’t ibang bansa.

Noong Oktubre 2017, ipinagdiwang ng mga partido komunista at manggagawa sa buong mundo ang sentenaryo ng Dakilang Proletaryong Rebolusyong Oktubre sa Russia na nagtatag ng unang sosyalistang estado at ekonomya. Humahalaw ng aral ang internasyunal na proletaryado sa pagsusulong ng sosyalistang rebolusyon at pagtatatag ng sosyalismo mula 1917 hanggang 1977, gayundin mula sa mapangwasak na pag-usbong ng modernong rebisyunismo na naganap bago umusbong ang burgesya sa loob ng Partido at estado, na humantong sa panunumbalik ng kapitalismo at sa pagbaligtad ng mga tagumpay sa sosyalistang rebolusyon at konstruksyon. Ang malalang pagdurusa ng mga manggagawa at magsasaka sa Russia, China at iba pang dating sosyalistang bansa matapos ang panunumbalik ng kapitalismo ay nagpapakita sa pangangailangan at kakagyatan na muling bigyang-buhay ang internasyunal na sosyalistang rebolusyon.

Sa malayong pagtanaw sa kasaysayan, buo ang kapasyahan ng proletaryado na magpunyagi sa mahirap na tungkuling pukawin, organisahin at pakilusin ang uring manggagawa at masang anakpawis upang itatag ang Partido, paunlarin ang pangmasa at armadong lakas ng mga manggagawa at mamamayan, maging ang iba’t ibang organisasyon ng nagkakaisang prente, upang ipaglaban ang kanilang mga demokratikong layunin at sikaping wasakin at ibagsak ang burges demokratikong estado sa kani-kanilang bansa.

Ang proletaryadong Pilipino ay kaisa ng kanilang pandaigdigang mga kapatid sa uri sa pagsisikap na buksan ang bagong pangkasaysayang yugto ng muling pagdaluyong ng sosyalistang rebolusyon sa mas mataas na antas.

Ang pambansa-demokratikong rebolusyon sa pamamagitan ng matagalang digmang bayan sa Pilipinas sa pamumuno ng Partido ay sumulong sa limang dekada ng pagpupunyagi at kapasyahan na isulong ang rebolusyonaryong pakikibaka sa harap ng napakalaking kahirapan. Ang pagsulong ng rebolusyonaryong pakikibaka sa Pilipinas ang pinakamalaking kontribusyon ng PKP at uring manggagawang Pilipino sa pagsisikap ng proletaryo sa buong mundo na isulong ang internasyunal na sosyalistang rebolusyon.

Tiraniya at terorismo ng pasistang rehimeng US-Duterte sa gitna ng krisis

ANG NAGHAHARING REHIMENG US-Duterte ay bumaling na sa tiraniya at terorismo, panlilinlang at pagiging demagogo, sa pagnanais na panatiliin ang sarili sa Malacañang, monopolisahin ang kapangyarihang pampulitika at supilin ang rebolusyonaryong paglaban ng mamamayan sa gitna ng lumalalim na krisis sa ekonomya at pulitika ng naghaharing sistema.

Ang krisis ng naghaharing malakolonyal at malapyudal na sistema ay patuloy na lumalala sa ilalim ng rehimeng US-Duterte. Ang ekonomya’y nananatiling atrasado, di-industriyalisado at agraryo, kinatatangian ng mababang dagdag-halaga na bahagyang pagpoproseso ng mga inangkat na pyesa at dayuhang kontrol sa malawakang produksyon ng pananim pang-eksport at maliitan at indibidwal na agrikultural na produksyon ng bigas at iba pang tanim na pagkain sa ilalim ng pyudal at malapyudal na kondisyon ng pambubusabos. Ang lokal na produksyon ay nakaasa sa pag-angkat at pautang na nagreresulta sa pamalagiang depisito sa kalakalan at pagkalubog sa dayuhang pautang. Ang produktibidad ay mahabang panahon nang pababa.

Ang malawak na masa ng manggagawa at magsasaka ay dumaranas ng kawalan at pangangamkam ng lupa, kawalan ng hanapbuhay, malalalang porma ng pleksibleng paggawa, mala-aliping sahod, mataas na halaga ng pamumuhay, kawalan ng tirahan, malalang kahirapan, bawas sa mga panlipunang gastusin at kabuuang pagbagsak ng kalagayang sosyo-ekonomiko. Sa National Capital Region, ang ₱512 kada araw na minimum na arawang sahod ay wala sa kalahati sa kailangang halagang ₱1,171 para mabuhay ang isang pamilya. Ang agwat na ito ay mas lalaki pa sa pagpapatupad ng bagong buwis at mabilis na pagtaas ng halaga ng mga pangunahing bilihin at serbisyo.

Pinananagot ng mamamayang Pilipino ang rehimeng Duterte sa pagmasaker sa 663,000 na trabaho noong nagdaang taon, ang pinakamalaking taunang pagbagsak sa bilang ng mga may trabahong manggagawang Pilipino sa loob ng nakalipas na 20 taon. Sa kabila ng manipulasyon sa estadistika, ang upisyal na datos ng gubyerno ay nagsasaad na mayroong 9.1% na tantos ng walang hanapbuhay. Gayunman, ang tunay na bilang ng walang hanapbuhay ay umaabot na sa 20-25%. Dahil dito, nagpapatuloy ang paglayas ng mga Pilipinong manggagawa na naghahanap ng trabaho sa ibang bansa na may halos 4,700 manggagawa ang umaalis ng bansa kada araw.

Ipinagpatuloy lamang ng rehimeng Duterte ang pagpapatupad ng patakaran ng liberalisasyon ng kalakalan at pamumuhunan, deregulasyon at pribatisasyon ng mga pampublikong negosyo. Ang lokal na produksyon ay nananatiling nakaasa sa pag-import at nakatuon sa pag-eksport. Nakatali pa rin ito sa pandaigdigang kapitalistang kadena sa produksyon.

Katulad sa nakaraan, ang layunin lamang ng patakaran sa ekonomya ni Duterte ay akitin ang mga dayuhang mamumuhunan sa pamamagitan ng paglalaan ng imprastruktura at mga manggagawang may kasanayanan at mababa ang sahod. Nakatakdang ilabas ng gubyernong Duterte ang pinaikling listahan ng “Foreign Investment Negative List” para pahintulutan ang mga dayuhang mamumuhunan sa mas maraming larangan ng pamumuhunan. Itinutulak din nitong amyendahan ang Public Service Act upang malusutan ang mga paghihigpit sa Konstitusyon laban sa mga dayuhang pamumuhunan sa mga palingkurang bayan. Naisabatas rin nito ang TRAIN na pakete ng mga bagong buwis na naglalayong makalikom ng ₱600 bilyon para tiyakin sa mga dayuhang nagpapautang ang kakayahan ng Pilipinas na makapagbayad ng utang.

Sa gitna ng nagpapatuloy na pandaigdigang depresyon, at mahigpit na kompetisyon sa hanay ng mga bansang nagma-malaproseso, ang Pilipinas ay nabigong makaakit ng signipikanteng halaga ng direktang dayuhang pamumuhunan. Noon nakaraang taon, ang dayuhang pamumuhunan sa mga enklabo ay nakalikha lamang ng 78,000 trabaho. Ang pangako ni Duterte na lumikha ng “2 o 3 milyong trabaho” taun-taon sa pamamagitan ng kanyang “Build, Build, Build” ay malamang na hindi magkatotoo sapagkat ang inaasahang pondo mula sa Tsina para sa proyektong pang-impraistruktura ay hindi pa parating. Ang inaasahan ni Duterte na tulong na US$ 167 bilyong pautang mula sa China ay labis na pinalaki at pantasya lamang. Anumang halaga na kanyang makukuha ay may mataas na interes at mabibigat na kundisyon.

Buladas lamang ang deklarasyon ni Duterte para sa “industriyalisasyon.” Katunayan, ang ilan sa mga panukalang amyenda sa 1987 konstitusyon ng mga kapanalig ni Duterte ay ang pagbura sa “industriyalisasyon” bilang saligang patakaran sa ekonomiya ng bansa.

Ganap na ngang inabandona na rehimeng Duterte ang reporma sa lupa. Matapos ang 30 taon, ang malalawak na lupaing pyudal ay nananatili sa ilalim ng monopolyong kontrol ng malalaking panginoong maylupa. Ang CARP/ER ay nakatakdang mabigo bilang programa sa reporma sa lupa. Binabalewala nito ang panawagan ng mga magsasaka para sa panlipunang hustisya at imbes ay tinakdaan pang magbayad ng regular na amortisasyon. Pinahintulutan nito ang iba’t-ibang iskema para mapalawig ang kontrol sa lupa ng mga panginoong maylupa.

Sa kabila ng kanyang deklaradong pagkamuhi sa oligarkiyang Aquino-Cojuangco, bigo si Duterte na ilagay ang 6,453 ektarya sa Hacienda Luisita sa ilalim ng reporma sa lupa. Itinutulak din nito ang pagpapalit ng lupang agrikultural patungong plantasyon, laluna sa Mindanao, kung saan tiyak na mapalalayas ang libu-libong magsasaka at mga minorya sa kanilang mga lupain

Hindi maaasahan si Duterte na magsagawa ng seryosong kampanya laban sa korapsyon. Tinulungan niyang makabalik sa pulitika ang mga Marcos at ipinabasura ang kasong pandarambong kina Arroyo, Estrada at Enrile kapalit ng kanilang suporta nung 2016 sa halalan sa presidente. Mula sa pangunahing akusado, ginawa niyang “state witness” si Napoles para ipitin sina Aquino, Abad at iba pang mga susing upisyal sa rehimeng Aquino at hayaan silang makaligtas kapalit ng pakikipagtulungan nila sa kanya.

Patuloy na lumalala ang burukrata-kapitalistang korapsyon sa ilalim ng rehimeng Duterte. Naglaan si Duterte para sa kanyang sarili ng ₱2.5 bilyon na tinatawag na “intelligence” at “confidential” na pondo, na limang ulit na mas malaki kaysa inilaan sa nagdaang rehimen. Ginagamit niya ang kanyang tinatawag na “discretionary funds” para suhulan ang mga upisyal ng militar at pulis, mula sa mga heneral hanggang koronel, para tiyakin ang kanilang katapatan. Pinaniniwalaang ginagamit ang pondong ito sa operasyon ng kanyang “death squads.” Ginagamit rin niya ang kontrol sa badget para konsolidahin ang kanyang supermayoryang kontrol sa mababang kapulungan. Ginagamit niya rin ang kanyang pondo para halukayin ang dumi ng kanyang mga katunggali at alyado para brasuhin ang mga ito at pwersahin silang pumailalim sa kanyang kapritso.

Isinaisantabi ni Duterte ang mas katanggap-tanggap na paraan ng “public bidding” pabor sa tinaguriang “Swiss Challenge” na sistema ng pagtanggap ng mga panukalang proyekto mula sa pribadong mamumuhunan. Nakikinabang ang malalaking burgesyang kumprador at burukrata-kapitalista mula sa mga bilyong pisong pondo at mga kikbak galing sa mga kontrata ng gubyerno.

Si Duterte ay isang pusakal na demagogo at manggagantso. Sinasamantala nya ang malawakang diskuntento ng mamamayan sa naghaharing sistema at nagpapanggap na kaisa nila. Kinukuha nya ang atensyon ng publiko sa pamamagitan ng maiingay na deklarasyon upang pagtakpan ang tunay niyang mga iskema. Ang “gera kontra droga” ay kumukubli sa kanyang ugnayan sa malalaking sindikato sa droga. Ang kanyang “gera kontra korapsyon” ay kumukubli sa kanyang burukrata-kapitalistang operasyon. Ang kanyang “Galit ako sa Amerikano” ay kumukubli sa kanyang pangangayupapa at panlilimos. Ang kanya namang “Gagapiin ko ang mga oligarko” ay kumukubli sa iskema nya na agawin ang kanilang mga negosyo pabor sa mga tagasuporta nya sa eleksyon. Ang kanyang “Hatid ko ay kapayaapaan” ay kumukubli sa kanyang pagkahayok sa dugo at gera.

Ang tanging totoo niyang deklarasyon ay “I love Marcos.” Mahal niya rin si Gloria Arroyo. Nakipag-alyansa siya sa pinakakinamumuhiang simbolo ng pasismo at korapsyon para tipunin ang lahat ng kanilang bilyong burukratikong dambong at mga loyalista para tiyakin ang kanilang dinastiya at panatilihin ang malalapit na kamag-anak sa kapangyarihan.

Kasama ng mayorya ng mga husgadong hinirang niya at ni Arroyo, kontrolado na ni Duterte sa Korte Suprema. Gayunpaman, hindi pa siya nasasapatan at itinutulak ang pagtatanggal sa punong mahistrado na kritikal sa kanyang mga patakaran at iskema para monopolisahin ang kapangyarihang pampulitika. Iginigiit rin ni Duterte na patalsikin ang ombudsman na hinirang ni Aquino.

Sa tiranikong paraan, itinutulak ni Duterte ang sentralisasyon at monopolisasyon ng kapangyarihang pampulitika. Panabing lang ang pinalalabas niyang pamamahagi ng kapangyarihan sa pamamagitan ng pederalismo. Ang tunay na layunin ay iupo ang kanyang sarili sa gitna at sa tuktok ng reaksyunaryong estado bilang pasistang diktador, maging sa pamamagitan ng deklarasyon ng batas militar na isang kumpletong pagbalewala sa konstitusyong 1987, o sa pamamagitan ng charter change (pagbabago sa konstitusyon) tungong huwad na pederal na konstitusyon, na siya ang uupong presidente sa mahabang panahon ng transisyon na walang halalan. Nais ng burukrata-kapitalistang si Duterte na panatiliin ang sarili at kanyang pamilya sa kapangyarihan.

Pinakawalan ni Duterte ang pinakamalalalang anyo ng terorismo ng estado at pasistang karahasan laban sa mamamayang Pilipino. Walang kahihiyang inuudyukan nya ang kanyang kapulisan at pwersang militar na yurakan ang karapatang-tao na walang pagsaalang-alang sa lokal at internasyunal na opinyong publiko. Itinaas na niya ang walang pakundangang pasismo sa antas na patakarang pang-estado sa pagdedeklara niya ng pag-atras ng Pilipinas sa International Criminal Court.

Sa unang taon sa kapangyarihan, tatlong gera na ang inilunsad ni Duterte na nagresulta sa malawakang pagpatay at pagkawasak. Ang hibang na mga pagpatay ng mga pulis at armadong vigilante na iniudyok ni Duterte sa kanyang “gera kontra droga” ay nagresulta sa pagkamatay ng mahigit nang 13,000 tao, kalakhan ay na-akusahang nagtitinda at gumagamit ng ilegal na droga. Ayon sa rekord ng pulis, may mahigit pang 7,000 kaso ng “homicide” sa listahan ng Oplan Tokhang na ipaiilalim diumano sa imbestigasyon na posibleng resulta din ang mga ito ng gera sa hanay ng mga sindikato sa droga, na alam naman ng lahat na pagdadahilan lamang sa ekstrahudisyal na pagpaslang ng mga pulis.

Hindi iilan ang inosenteng tao, kabataan at bata ang napatay. Ang kanyang “gera kontra droga” ay tuluyan nang nawalan ng kredibilidad matapos na malantad ang kanyang anak na si Paolo at mga kasamahan sa Davao, na sila mismo’y nag-iismagel ng droga nang madiskubre nung nakaraang taon ang ₱6.4 bilyong halaga ng shabu na lulan ng bapor galing sa China. Ngayon malinaw na ang “gera kontra droga” ni Duterte ay isa lamang pakana para pagtakpan ang kanyang tunay na nais sa pagliligpit sa mga karibal na sindikato ng droga (sa pagkakapatay kay Espinosa at mga Parojinog ng Iligan) at pasunurin at pagbayarin sila kapalit ng kanilang proteksyon (tulad ng nangyari kay Kerwin Espinosa, Peter Co at Peter Lim).

Ang “Pagkubkob sa Marawi” (Mayo-Oktubre 2017) ay bahagi ng nagpapatuloy na gera laban sa mamamayang Moro. Sa loob ng limang buwan, ang Marawi City ay dinurog ng AFP, suportado ng gamit militar at mga tagapayong militar ng US, sa pamamagitan ng araw-araw na pambobomba sa ngalan ng “pagdurog sa inspirado-ng-ISIS na grupong Maute.” Sistematikong pinatag ang buong syudad. Mahigit 400,000 katao sa loob at sa paligid ng Marawi ang napwersang iwan ang kanilang mga tirahan. Di bababa sa 800 katao ang namatay, karamihan ay sibilyan. Mahigit 2,000 ang nawawala pa rin. Hinahadlangan ang mga residente na makabalik sa kanilang mga bahay. Ang malaking bahagi ng Marawi ay inangkin ngayon ng AFP at ng militar ng US bilang reserbasyong militar, samantalang ang mga tao ay pinagkakasya sa “pansamantalang pabahay.”

Malawakang pinukaw ng gera sa Marawi ang malaganap na galit ng mamamayang Bangsamoro, laluna ng mga Maranaw. Naging malaking tanong din ito sa sinseridad ni Duterte na mapayapang resolbahin ang tunggalian sa mga Moro. Ang kanyang paulit-ulit na pangako na pagtitibayin ang Bangsamoro Basic Law ay hindi pa din natutupad. Ang armadong paglaban ng Moro ay tiyak na sasambulat sa buong Bangsamoro habang patuloy na niyuyurakan ng rehimeng US-Duterte ang kanilang karapatan para sa sariling pagpapasya.

Inilunsad ng AFP ang Oplan Kapayapaan na gerang panunupil noong simula ng 2017 at ipinataw ang batas militar sa Mindanao noong Mayo. Idineklara ni Duterte ang pagtatapos ng usapang pangkapayapaan sa NDFP noong Nobyembre matapos ang ilang buwang pagtangging ipagpatuloy ang negosasyon sa sustantibong adyenda ng mga repormang sosyo-ekonomiko at ang adelantadong paggigiit na magpatali ang mga rebolusyonaryong pwersa sa kasunduan ng walang taning na tigil putukan. Pagkalipas, dineklara nya ang PKP at BHB bilang mga teroristang organisasyon, upang hingin ang pakikialam ng US sa lokal na kontra-insurhensyang operasyon.

Iwinawasiwas ni Duterte ang pagbabansag na terorista ang PKP bilang sandata para takutin, sindakin at patahimikin ang mga kumokontra sa kanyang balak na magtatag ng diktadura. Inilunsad nya ang antikomunistang panunugis laban sa 600 indibidwal, kasama ang mga konsultant pangkapayapaan ng NDFP, mga tagapagtaguyod ng karapatang-tao, mga kilalang personalidad at aktibista, lider at nakatatanda ng mga mamamayang minorya at iba pa. Ang AFP ay nagsasagawa ng sarbeylans at pagpatay sa mga pangunahing kadre ng partido.

Ang Oplan Kapayapaan sa esensya ay pagpapatuloy lamang ng 2011-2016 Oplan Bayanihan. Ito rin ang maituturing na pinakabrutal at pinakamalupit nyang gera. Upang kamtin ang layunin nito na bawasan nang kalahati ang lakas ng BHB, ang AFP ay nagplanong magrekluta ng kabuuang 15,000 bagong tropa nitong 2017-2018 at kumpletuhin ang pormasyon ng bagong 10 batalyon. Idineklara ni Duterte ang kanyang plano na kumuha ng mga “helicopter gunship”, “jet fighter”, “surveillance drones”, at iba pang sandata para sa AFP.

Inatasan din ni Duterte ang AFP na gamitin ang lahat para “patagin ang mga bundok,” “barilin ang ari” ng babaeng BHB at “ilagay ang ulo ng mga kasapi ng BHB sa baldeng may yelo” at iba pang direktiba na nag-uudyok sa kanila na isagawa ang malalalang paglabag sa karapatang-tao at internasyunal na makataong batas. Sa ilalim ni Duterte, ang AFP at kanyang mga ahente ay pumatay na sa halos isandaang mga lider magsasaka, mahigit 20 unyonista, at maraming bilang ng mga aktibista.

Naglunsad ang AFP ng kampanya ng paghuhulog ng bomba at panganganyon laban sa mga komunidad ng sibilyan. Tinatarget nito, sa partikular, ang lugar ng mga Lumad upang ialok sa mga dayong kumpanya para gawing mga plantasyon o minahan. Sa ilalim ng Oplan Kapayapaan, daan-daang barangay ang ipinailalim sa armadong pagsakop ng mga tropa ng AFP na labag sa internasyunal na makataong batas. Sapilitan ding pinaaamin ang libu-libong mamamayan bilang mga “NPA surrenderee”, na nagbubura sa kaibahan ng mga sibilyan at armadong kombatant, at nagsasapeligro sa buhay ng mga tao. Resulta ng lahat ng ito, ilampung libong mamamayan ang napwersang lisanin ang kanilang mga komunidad para maghanap ng ligtas na lugar. Duguan ang mga kamay ni Duterte sa humahabang listahan ng kanyang brutal na krimen laban sa mga tao.

Lumalawak na paglaban at bumibilis na paglakas ng BHB

ANG PAGIGING DEMAGOGO at panlilinlang, tiraniya at terorismo ng pasistang rehimeng US-Duterte ay nagpapasiklab ng galit ng sambayanang Pilipino at pumupukaw sa kanila na magkaisa at maglunsad ng iba’t ibang anyo ng paglaban.

May lumalaking kilusan para sa mga karapatang sibil, pinakatampok ang Movement Against Tyranny, sa harap ng tahasang paghamak ni Duterte sa karapatang-tao at todong mga atake laban sa mga kalayaan ng bayan, sa Mindanao at sa buong bansa. May malakas na sigaw para sa katarungan para sa lahat ng mga pagpatay kaugnay sa droga na pakana ng mga pulis at death squad ni Duterte.

Katarungan ang sigaw ng sambayanang Pilipino para sa lahat ng biktima ni Duterte sa gera ng pagwasak sa Marawi. Hinihingi nilang tapusin na ang panlilinlang ng AFP sa media at ibunyag ang tunay na larawan. Sigaw ng mamamayan ng Marawi na makauwi sa kanilang mga tahanan at kilalanin at bigyang-indemnipikasyon ang lahat ng mga namatay at nawala.

Sigaw ng sambayanang Pilipino na itigil na ni Duterte ang paghuhulog ng bomba bilang sandata ng teror at pagwasak laban sa bayan. Iginigiit nila kay Duterte na itigil ang pagtutok ng kanyang mga kanyon sa mga paaralang pangkomunidad ng Lumad at mga komunidad ng mga magsasaka. Hinihingi nilang itigil ang armadong pagsakop sa mga baryo sa kanayunan, ang mga blokeyo sa pagkain at tulong, ang mga curfew at paghadlang sa pagkilos ng tao. Hinihingi nilang itigil ang ekstrahudisyal na pagpatay sa mga aktibista. Hinihingi nilang itigil ng militar ang pagpaparada sa sarili nilang mga pwersang paramilitar, sa kanilang mga kamag-anak at iba pang sibilyan bilang mga “NPA surrenderees.”

Katarungan ang sigaw nila para sa lahat ng biktima ng masaker ng Lake Sebu, ang pambobomba sa Batangas City, ang mga pambobomba sa North Cotabato at Bukidnon, ang pagtortyur at bigong pagpatay sa mga aktibista ng Maco, ang pagpatay kay Obillo Bay-ao at marami pang mga krimen na pakana ng mga utusang pasistang tropa ni Duterte.

May lumalaking nagkakaisang prente laban sa rehimeng Duterte. Malawak na saklaw ng mga pwersa ang nagsasama-sama laban sa iba’t ibang iskema na magtatag ng diktadura. Nilalabanan nila ang kanyang pakanang “charter change” (pagbabago sa konstitusyon) upang itatag ang isang gubyernong presidensyal-pederal at panatilihin siya sa Malacañang sa 10-taong transisyon. Nilalabanan nila ang pagdidiin sa Korte Suprema para mapatalsik ang punong mahistrado.

Nasa ubod ng malawak na kilusang anti-Duterte ang mga pambansa-demokratikong organisasyon. Nakikipagtulungan sila sa iba’t ibang mga pwersa sa maraming isyu tulad ng pagtuligsa sa laganap na ekstrahudisyal na pagpatay, pagtatanggol sa press freedom, paglaban sa “cha-cha” at pagtatanggol kay Sereno laban sa pakana ni Duterte na alisin siya para absolutong kontrolin ang Korte Suprema. Naglulunsad sila ng mga aksyong protestang masa na tuluy-tuloy na lumalaki.

Habang lumalala ang tiraniya ng rehimeng Duterte at pagkitil sa mga demokratikong karapatan at kalayaan, parami nang parami ang mamamayang nakikibaka at naglulunsad ng iba’t ibang anyo ng paglaban. Milyun-milyon ang napupukaw at namumulat sa katwiran at istorikong pangangailangang magsulong ng rebolusyonaryong armadong pakikibaka para wakasan ang rehimeng Duterte at isulong ang kabuuang layuning rebolusyonaryo.

Katunayan, ang bilang ng bagong rekrut sa BHB sa una’t kalahating taon ng rehimeng Duterte ay 55% na mas malaki sa kabuuang bilang ng rekrut sa huling apat na taon sa ilalim ng rehimeng Aquino (2012-2016). Tuluy-tuloy na lumalaki ang bilang ng mga kabataang intelektwal mula sa mga syudad na sumasapi sa BHB. Pinatutunayan ni Duterte na siya ang Numero Unong rekruter ng BHB. Matingkad na kinakatawan niya ang lahat ng mapang-api, mapagsamantala at buktot. Dahil sa kanyang kalupitan, parami nang parami ang napupukaw na lumaban.

Sa nakaraang taon, naglunsad ang BHB ng halos isanlibong taktikal na opensiba at iba’t ibang tipo ng aksyong militar sa buong bansa, kabilang ang 700 sa kabuuan ng Mindanao. Ipinakikita nito ang determinasyon ng BHB na labanan ang pasistang teror ng pasistang rehimeng US-Duterte. Ang mga yunit ng BHB sa Luzon at Visayas, sa partikular, ay nakapaglunsad ng mga taktikal na opensiba sa mga prubinsya ng Kalinga, Abra, Ilocos Sur, Cagayan, Quirino, Nueva Vizcaya, Laguna, Batangas, Quezon, Mindoro, Sorsogon, Camarines Norte, Camarines Sur, Eastern Samar, Western Samar, Leyte, Negros Occidental, Capiz, at iba pa. Samantala, nasustine sa kabuuan ng mga yunit ng BHB sa Mindanao ang igting ng mga opensiba ng nagdaang mga taon, kasabay ng pagsimula ng AFP sa malawak na pagdeploy ng mga yunit nito sa mga larangang gerilya. Dahil sa mga taktikal na opensiba sa buong bansa, napupwersa ang kaaway na lubhang banatin ang pwersa nito.

Marami sa mga taktikal na opensibang inilunsad ng BHB sa nagdaang taon ay matagumpay sa usapin ng paglipol at pagdisarma sa mga tropa ng kaaway. Nakasamsam ang BHB nang hindi bababa sa 350 sandata mula sa mga opensibang ito. Pinatutunayan ng mga tagumpay na ito ang kawastuhan ng paggamit ng mga taktikang gerilya ng konsentrasyon, dispersal at paglilipat, ng pagsamantala sa superyor na kaalaman ng BHB sa tereyn at sa malalim na suporta ng masa. Gayunman, may ilang nabigong mga taktikal na opensiba. Dapat humalaw ng aral mula sa mga positibo at negatibong karanasan na may layuning itaas ang kakayahan ng BHB na maglunsad ng mas marami pang taktikal na opensiba at biguin ang mga hakbanging pandepensa at kontra-opensiba ng AFP.

Paigtingin ang digmang bayan laban sa tiraniya at terorismo

INAATASAN NG KOMITE Sentral ng Partido Komunista ng Pilipinas ang Bagong Hukbong Bayan na ibayong magpalakas sa sarili at paigtingin ang rebolusyonaryong armadong paglaban upang ipagtanggol ang bayan laban sa lumalalang terorismo at tiraniya ng rehimeng US-Duterte. Dapat ubos-kayang gawin ng BHB ang lahat upang papanagutin si Duterte at kanyang mga alipures sa humahabang listahan ng madugong krimen laban sa mamamayang Pilipino.

Aktibong binubuklod ng ligal na pambansa-demokratikong mga pwersa ang malawak na demokratikong pwersa para ipagtanggol ang mga karapatang sibil at labanan ang “cha-cha” at iba pang iskema ni Duterte. Gayunman, higit na mahalaga, dapat nilang ilantad ang mga pasistang atake ng rehimeng Duterte laban sa masang anakpawis na mga magsasaka at manggagawa, laluna sa paglulunsad nito ng Oplan Kapayapaan na digmang panunupil, at pakilusin ang lumalaking bilang ng mamamayan sa mga aksyong protesta at iba pang anyo ng paglaban.

Dapat nilang pag-ugnayin ang mga isyung ito sa demokratikong pakikibakang sektoral at multisektoral (para sa dagdag sahod, libreng matrikula, laban sa bagong mga buwis at iba pa); at sa anti-pyudal na pakikibaka ng mga magsasaka sa kanayunan at sa pakikibaka para sa karapatan sa pagpapasya-sa-sarili ng mga minoryang mamamayan; gayundin sa malawak na pakikibakang anti-imperyalista, para ilantad at labanan, sa partikular, ang ayudang militar ng US (mga drone, helikopter, bala at mga bomba) sa rehimeng Duterte at pagbigay ng karapatang ekstrateritoryal sa mga pwersang militar ng US sa pamamagitan ng EDCA, VFA at iba pang tagibang na kasunduan.

Nagsusulong ang BHB ng armadong pakikibaka bilang matatag na sentro ng paglaban ng bayan sa pasistang tiraniya ng rehimeng Duterte. Tulad sa pakikibaka sa diktadurang US-Marcos, ang armadong pakikibaka ang prinsipal na sandata sa paglaban sa brutal na armadong panunupil ng rehimeng US-Duterte. Ang todong pasistang atake nito ay nagdidiin sa sentral na halaga ng pagsusulong ng armadong pakikibaka para makamit ang rebolusyonaryong mithiin ng bayan.

Dapat ubos-kayang isulong ng BHB ang digmang bayan at biguin ang deklaradong plano ng rehimeng US-Duterte na wasakin ito sa loob ng 2018. Dapat ilunsad ng BHB ang malawak at masinsing pakikidigmang gerilya sa buong kapuluan upang pwersahin ang AFP na mabanat nang husto at pigilin itong matagalang makapagkonsentra ng pwersa sa isang pokus na erya.

Dapat sikapin ng BHB na abutin at paunlarin ang inisyatiba at pleksibilidad sa lahat ng panahon. Dapat idirihe ng mga panrehiyon at pansubrehiyon na kumand ng BHB ang mga pwersa nito para mabilis na magkonsenta, magdispers at lumipat para lumabas sa pokus ng operasyon ng kaaway, bumira mula sa likod o sa gilid at patamaan ang ilang mahihina at nahihiwalay na bahagi ng kaaway. Dapat buuin ng iba’t ibang kumand ng BHB sa magkakarugtong na larangang gerilya o magkakarugtong na hangganan ng mga rehiyon, subrehiyon o prubinsya ang iba’t ibang tipo ng koordinasyon upang mas epektibong harapin ang mga kampanya ng kaaway sa antas interrehiyon o rehiyon.

Dapat masamantala ng mga kumand ng BHB sa buong Mindanao ang lawak at latag ng mga larangang gerilya upang mapangahas na paigtingin at patatagin ang pakikidigmang gerilya kaakibat ng pagsusulong ng malawak na masang magsasaka at manggagawa at lahat ng anyo ng paglaban. Mabilis na pinauunlad ang koordinasyon at tulungan sa antas Mindanao. Dapat mabuo ang mga plano sa antas interrehiyon, rehiyon at subrehiyon para biguin ang pagpapakat ng ilang batalyon ng AFP sa tinaguriang mga operasyong “peace and development” na sumasakop sa mga baryo sa malawak na erya sa kanayunan.

Dapat ubos-kayang maglunsad ang mga kumand ng BHB sa Luzon at Visayas ng mga taktikal na opensiba o kampanya batay sa kasalukuyan nilang lakas at kakayahan at sikaping mabilis na palakihin ang bilang ng mga Pulang mandirigma ng BHB, mapanghas na palawakin ang mga larangang gerilya at paunlarin at paigtingin ang pakikidigmang gerilya.

Sa pagpanawagan ng Partido na paigtigin ang mga taktikal na opensiba, idinidiin ng Partido ang estratehikong tungkulin na isulong ang matagalang digmang bayan sa pamamagitan ng pagsulong ng malawak at maigting na pakikidigmang gerilya batay sa papalawak at papalalim na baseng masa. Sa paglulunsad ng mga taktikal na opensiba laban sa kaaway, ginagamit ng BHB ang mga gerilyang taktika ng konsentrasyon, dispersal at paglilipat, sinasamantala ang paborableng tereyn at sumasandig sa suporta ng mamamayan. Tinatarget ng BHB ang mahihinang bahagi ng kaaway at naglulunsad ng mga opensiba na may plano para tiyakin ang 100% tagumpay.

Dapat sistematikong paunlarin ng BHB ang istruktura ng pwersa, magtatag ng mga lakas-kumpanyang larangang gerilya na may wastong balanse ng mga pwersang bertikal at horisontal. Dapat bigyang-atensyon ng mga yunit ng BHB ang diyalektika sa pagitan ng ekspansyon at konsolidasyon at itaas ang kakayahang sumulong nang paalon at isulong nang sustenido ang pakikidigmang gerilya.

Para palalim, paunlarin at palakasin ang suporta ng malawak na masang magsasaka, dapat malawakang isulong ng BHB bilang pangkalahatang patakaran, ang minimum na programa sa reporma sa lupa. Dapat may masaklaw at sustenidong mga kampanya sa antas munisipyo, distrito, prubinsya o rehiyon para sa pagpapababa ng upa sa lupa, interes sa pautang at bayad sa irigasyon, hayop at kagamitan sa pagsasaka; para sa pagpapataas ng sahod ng mga manggagawang bukid; pagpapaunlad ng presyo ng pagbili sa ani sa kapakinabangan ng mga magsasaka; at pagtataas ng produksyong agrikultural at mga dagdag na pagkakakitaan sa pamamagitan ng inisyatibang indibidwal o mga saligang anyo ng pagtutulungan.

Ang maksimum na programa ng pagkumpiska ng lupa mula sa mga despotikong asendero at mang-aagaw ng lupa at pamamahagi nito nang libre sa mga nagsasaka ng lupa ay dapat ipatupad nang pili sa mga erya na ang BHB at mga rebolusyonaryong pwersa ay may sapat na lakas para ipatupad ito nang pantay at produktibo; ang kung saan kaya nilang biguin ang marahas na reaksyon ng kaaway. Sa lahat ng panahon, dapat samantalahin ng BHB ang pagkakaiba ng maliliit, panggitna at malalaking panginoong may lupa, at ng yaong mga despotiko at mulat.

Ang mga tagumpay sa reporma sa lupa ay lubusang nakapagpapatatag sa kapasyahan at determinasyon ng masang magsasaka na isulong ang digmang bayan. Nagbibigay sila ng walang hanggang suporta sa hukbong bayan at nagpupunyagi sa rebolusyonaryong pakikibaka kahit sa harap ng pasistang atake ng kaaway. Dapat magpunyagi ang BHB at mga lokal na organo ng kapangyarihang pampulitika na isustine ang mga tagumpay na ito at tiyakin ang tuluy-tuloy na pagpapatupad ng mga patakaran sa lupa. Dapat labanan at biguin ang mga pagtatangka ng mga reaksyunaryo na baligtarin ang mga tagumpay na ito at ibalik ang dating mga patakaran. Ang mga ganansya sa rebolusyong agraryo ay dapat humantong sa ibayong pagpapalawak ng mga organo ng kapangyarihang pampulitika at malawakang paglahok ng masa sa armadong pakikibaka, pati na sa mga kampanya sa ekonomya, pulitika, kultura at organisasyon.

Dapat pamalagiang bigyang-atensyon ng BHB ang kapakanan ng masang magsasaka at makipagtulungan sa mga lokal na organisasyong masa at mga organo ng kapangyarihang pampulitika para harapin ang malalaki at maliliit na problema kabilang ang pagtataas ng produksyon at pagpapaunlad ng kabuhayan, paaralan para sa mga bata, kalusugan ng pamayanan, sanitasyon, pagkukunan ng tubig, elektrisidad at iba pa. Dapat regular na isagawa at i-apdeyt ang mga panlipunang pagsisiyasat, at maglunsad ng mga kumperensyang bayan para maglagom ng kanilang mga kampanya at pakikibaka at magbuo ng plano para ibayong isulong ang interes ng bayan. Dapat ding ilunsad ang mga lokal na kumperensya para buklurin ang mamamayan sa pagharap at pagdepensa laban sa atake ng mga tropa ng kaaway.

Dapat buuin at sanayin ng BHB ang milisyang bayan bilang lokal na pwersang pulis sa bawat barangay sa ilalim ng rebolusyonaryong pamamahala, gayundin ang mga yunit pananggol-sa-sarili sa loob ng mga rebolusyonaryong pwersa. Ang milisyang bayan at mga yunit pananggol-sa-sarili ay pantulong at reserbang pwersa ng BHB. Maaari silang magsilbing lambat paniktik at pangmatyag. Maaari silang maramihang armasan ng mga sariling-gawang riple at maikling baril.

Dapat patuloy na magpakat ang BHB ng mga espesyal na partisano at yunit komando para magsagawa ng mga operasyon para wasakin ang sistemang pangkomunikasyon ng kaaway, kagamitang militar, sistemang pang-intelidyens, imbakan ng suplay at iba pang ispesipikong target; pati na mga aksyong pamarusa laban sa mga ispesipikong target gaya ng mga pusakal na yumuyurak sa karapatang-tao, mga korap na upisyal, pinuno ng droga at iba pang sindikatong kriminal.

Dapat umangkop ang BHB sa mga bagong bigay ng US na sopistikadong sandata at pangibabawan ito, sa depensa at opensa. Gayunman, nananatiling iilan at kalat-kalat ang gamit ng mga ito. Dapat magpaunlad ang BHB ng bagong mga sandata at taktika para ibayong paunlarin ang kakayahan nito sa gerilyang pakikidigma.

Dapat matatag na pamunuan ng Partido ang Bagong Hukbong Bayan. Sa lahat ng antas, dapat palaging sikapin ng mga kadre ng Partido na itaas ang pagkakaisa, kakayahan at kapasyahan ng lahat ng Pulang mandirigma at kumander sa pamamagitan ng kolektibong talakayan at mga pulong pagpuna at pagpuna-sa-sarili. Dapat sikapin ng Partido na magpakat ng paparaming mga kadre mula sa uring manggagawa at intelihensya mula kalunsuran patungo sa BHB upang magsilbing mga Pulang mandirigma at kumander at giyang pampulitika.

Ang mga aral mula sa positibo at negatibong karanasan ay dapat mabilis na lagumin at ibahagi sa iba’t ibang mga panrehiyong kumand ng BHB. Lahat ng impormasyon at pagsusuri hinggil sa operasyon ng kaaway sa pambansa at panrehiyong antas ay dapat maagap na iulat sa Pambansang Kumand sa Operasyon, na siya namang dapat magpabatid sa lahat ng kumander ng BHB sa iba’t ibang rehiyon at bumuo ng buod na pagsusuri. Ipinatutupad ng NOC ang plano ng Komite Sentral para sa pambansang pagsulong ng rebolusyonaryong armadong pakikibaka.

Mula nang ika-2 Kongreso at unang plenum ng ika-2 Komite Sentral nito, patuloy na lumalakas ang Partido. Sinisikap ng Partido na konsolidahin ang mga tagumpay nito. Tinasa ng ating sentral na pamunuan ang sitwasyon at ipinirme ang mga plano para sa ibayong pagpapalakas ng Partido, ng BHB at lahat ng rebolusyonaryong pwersa para labanan at biguin ang Oplan Kapayapaan ng rehimeng US-Duterte.

Dagdag pa, pinagtibay nito ang planong isagawa ang 25-taong paglalagom at buuin ang 50-taon istorikong salaysay ng PKP. Isasagawa ng lahat ng panrehiyong komite at mga sentral na organo ang mga kumperensya sa paglalagom. Layunin ng Partido na humalaw ng mga aral mula sa limang dekada ng pagsusulong ng digmang bayan upang higit na payamanin ang mga teoretikong gabay sa kabang-yaman ng nagdaan at kamakailang karanasan sa pagsusulong ng digmang bayan sa isang pulu-pulong bansa.

Ipagdiwang natin ang limang dekada ng mga rebolusyonaryong tagumpay at humalaw ng mga aral. Sa paglalagom ng ating kasaysayan, hangad nating itaas ang kakayahan ng mga nakababatang kadre, Pulang kumander at mandirigma na mamuno sa papalaking tungkulin, at matuto at humalaw ng aral sa sarili nilang karanasan. Upang matamo ang layunin nating isulong ang digmang bayan sa pamamagitan ng malaganap at masinsing pakikidigmang gerilya sa batayan ng papalawak at papalalim na baseng masa, kailangang magsanay ang Partido ng libu-libong kadre, pati na mga upisyal ng BHB, upang mamuno sa pagtupad ng Partido ng iba’t ibang tungkulin sa iba’t ibang antas at larangan ng gawain.

Tiyak na bibiguin ng Partido ang layunin ng rehimeng US-Duterte na gapiin o hatiin ang lakas ng BHB sa katapusan ng taon. Puspusang lalabanan ng sambayanang Pilipino at kanilang mga rebolusyonaryong pwersa ang Oplan Kapayapaan ng rehimeng US-Duterte at lalabanan ang lahat ng iskema nito na magtatag ng pasistang diktadura at panatilihin ang sarili sa poder.

Sa paglaban sa tiraniya at terorismo ng rehimeng US-Duterte, tiyak na mabilis na lalawak at lalakas ang Bagong Hukbong Bayan sa pagpapaigting at pagsulong ng digmang bayan sa mas mataas na antas at paghatid sa pambansa-demokratikong rebolusyon papalapit sa ganap na tagumpay.

Pakusgon ang gubat sa katawhan batok sa tiraniya ug terorismo sa pasistang rehimeng US-Duterte

Pamahayag sa Komite Sentral sa Partido Komunista ng Pilipinas (PKP)
Alang sa Ika-49 nga Anibersaryo sa Pagkatukod sa Bagong Bagong Hukbong Bayan (BHB)

29 Marso 201

Ang Komite Sentral sa Partido Komunista ng Pilipinas (PKP) nagsaludo sa tanang Pulang manggugubat ug kumander sa Bagong Hukbong Bayan (BHB) sa okasyon sa ika-49 nga anibersaryo niini. Ang Komite Sentral naghatag sa pinakataas nga pasidungog sa tanang bayani ug mga martir sa BHB nga naghimo sa kinatas-ang sakripisyo sa pag-alagad sa katawhan.

Ang Komite Sentral naghupot sa kinatas-ang pag-respeto ug pagdayeg sa tanang mga betranong BHB, ilabina sa mga nag-una nga nagtukod sa unang mga natarang gerilya sa tibuok nasud ug nagpabiling matinud-anon sa rebolusyonaryong kawsa. Pinaagi sa ilang makugihong pagtrabaho ug mga sakripisyo, nahimo nilang natukod ang lig-ong pundasyon alang sa malungtarong gubat sa katawhan nga milungtad ug milambo sa misunod nga mga dekada.

Ang BHB natukod gikan sa halos wala sa ikaduhang distrito sa Tarlac niadtong 1969 kun diin adunay 60 ka Pulang manggugubat nga naay siyam ka otomatikong riple ug 26 ka ubos nga kalibreng mga pusil ug usa ka baseng masa nga may 80,000 ka katawhan. Sa pagkakaron, ang BHB usa ka nasudnong hukbo nga adunay pila ka libong Pulang manggugubat nga naarmasan og mga taas nga kalibreng mga riple. Nakaangkon kini og lalom ug lapad nga suporta sa han-ay sa katawhan, ilabina sa han-ay sa masang mag-uuma ug katawhang minorya, ingonman sa han-ay sa mga mamumuo ug intelihensiyang taga-syudad ug uban pang gidaugdaug nga sektor.

Ang Bagong Hukbong Bayan nagpadayon sa makanunayong pagtubo niini samtang nagpadulong sa iyang ika-50 nga anibersaryo sa pagkatukod. Ang mga batan-ong Pulang manggugubat ug kumander gikan sa han-ay sa mga mag-uuma, mamumuo ug intelihensiyang taga-syudad ang kasagarang naglangkob sa han-ay niini ug napuno kini sa rebolusyonaryong kadasig, optimismo ug kaisog. Ang kaakuhan ug determinasyon sa BHB nga mag-alagad sa katawhan ug iasdang ang gubat sa katawhan ngadto sa mas taas nga ang-ang nahimong mas lig-on sa kanunay.

Ang rebolusyonaryong kapursigido sa BHB nagbansiwag ug nakatabang sa pagdasig sa proletaryado ug mga gidaugdaug nga hut-ong ug katawhan sa tibuok kalibutan nga maglunsad og mga pakigbisog alang sa demokrasya, katilingbanong hustisya ug nasudnong kagawasan. Sa samang panahon, ang BHB ug ang rebolusyonaryong pwersa sa katawhan nagkuha og inspirasyon gikan sa mga pakigbisog sa mga mamumuo, mag-uuma ug halapad nga mga masa ug nagtan-aw sa unahan alang sa internasyunal nga pagkusog sa demokratiko ug sosyalistang mga rebolusyon samtang nagsusapinday ang pangkalibutang kapitalistang sistema sa magkasunod nga mga krisis.

Ang BHB ug ang katawhang Pilipino nag-atubang sa kasamtangan sa brutal nga larga todong gera nga gipasiugdahan sa pasistang rehimeng US-Duterte ubos sa Oplan Kapayapaan niini. Daling nabutyag kini nga gera isip gubat nga nakapunting batok sa mga sibilyan sa walay kalampusang pagsulayng hasion ug hadlokon ang katawhan ug himuon silang moyukbo sa pasista ug tiranikong paghari sa itoy nga pasistang burukrata-kapitalistang rehimen. Apan, milampos lang kini sa paghimulag sa rehimen ug pagtukmod sa katawhan nga maghiusa, mosukol ug mobatok niini.

Ang sosyo-ekonomikong mga kahimtang sa katawhan samot nga nagkagrabe ubos sa neoliberal nga ekonomikanhong mga palisiya sa rehimeng US-Duterte. Ang naghagong mga masa samot nga nagkabalaka ug ginatukmod ngadto sa paglunsad sa tanang porma sa mga pakigbisog aron iasdang ang nasudnon ug demokratikong kawsa. Ang mga kahimtang nagpabilin nga labing paborable alang sa pagpukaw, pag-organisa ug pagpalihok sa katwahan ug sa pagpaasdang sa nasudnon demokratikong rebolusyon pinaagi sa maluntarong gubat sa katawhan ngadto sa mas taas nga ang-ang.

Usa ka dekada sa nagpadayong pangkalibutang depresyon ug pagsukol

Ang kasamtangang tuig nag-marka sa usa ka dekada sa pangkalibutang kapitalistang depresyon. Sukad nga nahulog kini sa usa ka ekonomikanhong resesyon niadtong 2008, ang US ug uban pang nag-unang kapitalistang nasud nag-antos halos kasagaran sa hinay nga pagtubo ug, sa pila ka higayon, sa istagnasyon.

Ang pangkalibutang kapitalistang sistema nakahiagom og usa ka walay kasulbarang krisis sa naghinobrang produksyon nga nagresulta gikan sa batakang kontradiksyon tali sa pribadong pagpanag-iya, akumulasyon ug nagkadakung konsentrasyon sa kapital, sa usa ka bahin, ug katilingbanong produksyon, sa pikas. Ang nag-apas sa ginansiya nga pagsaka sa produktibidad nagpadulong ngadto sa anarkiya sa produklsyon, nagka-anam kadako nga mga imbentaryo sa wala mabaligya nga mga pang-konsumo ug kapital nga mga igbabaligya, pagkahagsa sa mga presyo sa igbabaligya, pagkaguba sa mga produktibong pwersa, mga pagkabalda sa tuyok o turnover sa produktibong kapital, pagdako sa pinansyalisasyon ug pangkinatibuk-ang pagtiurok sa ekonomiya.

Ang pangkalibutang kapitalistang ekonomiya wala pay mahukmanong pagpugong sa pagtiurok niini sukad sa krisis sa pinansya napulo na ka tuig ang milabay. Sukad sa unom ka tuig nga ubos nga pagtubo nga 2.4% niadtong 2016, ang pagtubo sa GDP sa kalibutan gibana-banang nisaka lang og 3% sa nangaging tuig. Bisan ang mga burgis nga ekonomista nagtuo nga ang maong pagtubo dili masustini sa moabot pa nga mga katuigan. Ang ang-ang sa pagtubo sa ekonomiya sa kasagarang mga lambo nga kapitalistang mga ekonomiya nagpabiling ubos kun diin ang US gibanabanang mitubo lang og 2.3%, ang Europe, 2.4%, ug Japan, 1.7%. Sukad 2010, ang ekonomikanhong pagtubo sa China anaa sa makanunayong pagtiurok, sa unang gamayng pagsaka sa niaging tuig og 6.9%, gilaumang tugbangan kini sa mas hinay nga mga target sa pagtubo alang sa 2018.

Aron lang mamintinar ang nagpondong ubos nga tantos sa pagtubo sa pangkalibutang ekonomiya, dagkung kantidad sa utang ang naangkon sa mga panimalay, korporasyon ug gobyerno. Ang pangkalibutang pangpublikong utang anaa karon sa ang-ang USD 230 trilyon dolyares ug karon tulo ka beses nga mas daku kaysa sa kasamtangang pangkalibutang GDP. Kini ang pinakadakung bula nga anaa karon sa proseso sa pagbuto, kadungan sa bula sa mga kabtangan sa monopolyong burgesya, ug gilaumang mahimong labaw pa ka dakung katalagman kaysa sa pagkahugno sa pinansya niadtong 2008. Sa pagkakaron, ang kapakyasan sa mayorya sa mga korporasyon nga bayran ug subling bayran ang ilang mga utang nagresulta sa pagsira sa mga planta, pagkunhod sa produksyon ug pagsaka sa kawalay trabaho. Ang pagkawala sa mga trabaho ug ang pagkapakyas sa mga panimalay nga bayran ang ilang utang hilabihang nagpagamay sa ihap sa hatungang hut-ong sa kasagarang lambo nga mga nasud ug nagresulta sa kagutom, kawalay pinuy-anan ug kawad-on nga daw susama sa third world.

Ang tibuok kapitalistang sistema hinayhinay’ng nitiurok tungod sa wala mapusling dagkung imbentaryo sa puthaw, sakyanan, lana, elektroniks ug uban pang igbabaligya. Gipatiurok niini ang pangkalibutang ekonomikanhong poduksyon nga nagresulta sa dinagkong pagkaguba sa produktibong pwersa.

Aron haw-asan ang kaugalingon gikan sa naghinobrang suplay sa puthaw ug dili produktibong kapital, nagaduso ang China alang sa usa ka pinakadakung proyektong pang-imprastraktura, ang $8 trilyon dolyares nga One Belt, One Road Initiative, nga magtukod og dalan, riles sa treyn, pantalan, airport ug uban pang mga pasilidad pang-transportasyon aron isumpay ang 68 ka nasud gikan sa China padulong sa Europe. Sa susamang paagi, ang gobyerno sa US naglaraw nga maghimo og kaugalingon niining dinagkong pagtukod sa mga imprastraktura lakip ang planong pagtukod sa usa ka utlanang pader sa US-Mexico nga gibanabanang magkantidad og $25 bilyon dolyares.

Ang gipondohan o gipasiugdahan sa estado nga mga lakang nga nagtumong nga palagsikon ang demand sa puthaw, semento ug uban pang materyales pang-konstruksyon maglampos lang sa paghimo og temporaryong trabaho apan mapakyas sa pag-solbad sa ugat-hinungdan sa pangkalibutang kapitalistang krisis. Mahimo kining magbilin og mga dagkung white elephant (mga dagkung gipasiatab nga mga imprastraktura nga mahimong walay kapuslanan) ug nagsapaw-sapaw nga mga bad loans (dili na mabayrang mga utang).

Ang dili-imperyalistang kapitalistang mga nasud sama sa Spain, Italy, Greece, Brazil ug uban pa hilabihang nag-antos gikan sa nagpadayong pangkalibutang depresyon ug gikan sa paghinay sa domestikong produksyon. Ubos sa presyur gikan sa mga langyawng imperyalistang korporasyon, ang lokal nga industriyal na mga kapasidad nagkaut-ut nga nagbunga sa katugbang-sa-krisis nga tantos sa kawalay trabaho.

Ang mayorya sa mga nasud nag-antos gumikan sa atrasadong kahimtang sa ekonomiya, sa makanunayong dinaghang kawalay trabaho, langyawng pagpahimulos sa baratong kusog-pamuo ug ang pagkawkaw sa kayutaan ug rekursong mineral nga miresulta ngadto sa pagkahurot sa mga tinubdan, ug, kinaiyanhong mga katalagman. Ang halapad nga masa sa mamumuo ug mag-uuma nag-antos gumikan sa ubos kaayo nga suhulan, pleksibleng pamuo (dili istable nga panarbaho), pagpuli sa gamit sa mga yutang agrikultural ngadto sa plantasyon alang sa pang-eksport nga mga pananom, pagkahanaw sa kasigurohan sa pagkaon ug uban pang nagkagrabeng dagway sa pagpahimulos ug pagpandaugdaug.

Ang mga kontradiksyon tali sa mga imperyalista nagkalalom ug nagkapaspas nga nagpadulong ngadto sa dayag nga panagtigi taliwala sa usa ka multipolar nga kalibutan. Adunay nagkataas nga ekonomikanhong proteksyunismo sa han-ay sa mga nag-unang kapitalistang gahum. Agresibong ginaduso sa Presidente sa US nga si Trump ang palisiyang “America First” sa nangaging rehimen – taas nga taripa sa gi-import nga puthaw ug uban pang igbabaligya, ug ang buhis ug uban pang insentiba sa panahon ni Obama aron itukmod ang mga kumpanya nga mobalhin balik sa US. Mihawa na kini sa Trans-Pacific Partnership ug Trans-Atlantic Partnership. Inay, nagaduso kini sa mga baylateral nga panagsabot aron mahimong mas makabintaha gikan mga semikolonya niini.

Ang mga dagkung burgesya ug burukrata kapitalistang Chinese nagpadayon sa pagpanalipod sa giingong korporasyong estado nga, sa pagkatinuod, mga operisyon sa monopolyong kapitalistang estado. Samtang, ang United Kingdom nanlimbasog nga matino ang mga kinutoban sa paghawa gikan sa European Union (pinaagi sa Brexit) nga nagtumong nga ihingusog ang soberanyang katungod niini nga maghukom kun asa mamuhunan ug kang kinsa magpanday og relasyon sa pamatigayon.

Naay pagkusog sa ultra-nationalista, militarista ug pasistang mga partido ug pangulo sa mga estado nga dayag nga kontra-mamumuo, kontra-migrante ug nagkagrabeng jingoismo (pangpulitikang pagka-palaaway), sama sa ginapakita sa Presidente sa US nga si Trump. Samang gitugbangan siya sa pareho niyang militarista nga si Vladimir Putin sa Russia ug Shinzo Abe sa Japan. Ang Presidente sa China nga si Xi Jinping bag-ohay pa lang nag-deklara sa iyang kaugalingon isip president-for-life (presidente sa iyang tibuok kinabuhi) samtang naglantaw siya dalhon ang China sa usa ka panagsangka aron iplastar ug dominahan ang pangkalibutang ekonomiya.

Ubos ni Trump, ang mga imperyalistang US nagpadayon sa pagduso sa pangkalibutang hegemonya ug pang-militar nga superyoridad. Nagpabilin kining numero uno kabahin sa ihap sa mga air craft carrier, nuclear warhead, ihap sa base militar ug pang-militar nga personel sa laing nasud. Nagpadayon kini sa pagbaligya sa mga armas ngadto sa mga erya kun diin naay armadong panagtigi aron nga padak-on ang pang-militar nga kita ug galastuhan. Nagpadayon kini sa paggamit sa pangmilitar nga bintaha aron hulgaon ang mga imperyalistang karibal niini, magpasiatab sa pagka-dominante niini ngadto sa Europe, mag-deploy sa iyang pwersa subay sa kasadpang mga utlanan sa Russia, maghingusog sa iyang kontrol sa mga tinubdan sa lana sa Middle East, ug ibansiwag ang gahum niini sa Asia, partikular subay sa habagatan ug sidlakang utlanan sa China. Ang US naggamit sa taktikang carrot-and-stick (kumbinasyon sa ganti-ug-silot) batok sa North Korea ug Iran, una pinaagi sa hulga sa nukleyar nga komprontasyon human paghanyag nga magpahigayon og mga summit ug negosasyon.

Ang Russia ug China naningkamot nga makaapas sa kusog militar sa US. Ang lumbaanay sa armas nukleyar daw subling gipadilaab sa US ug Russia, kun diin nag-deklara ang US nga magpalambo kini og armas nukleyar sa dinagkong paagi, samtang ang Russia naghimo og pangpublikong pamahayag sa bag-ong kapabilidad niini sama sa hypersonic missiles nga napulo ka beses nga mas paspas sa tingog ug mga nuclear-powered cruise missile nga makalupad nga walay tino nga gidugayon. Ang mga proxy war (gubat tali sa mga imperyalista nga gilunsad didto sa laing mga nasud) nga sama sa Syria ug ingon usab sa mga armadong panagtigi sa Middle East ug Eastern Europe, nagpadayon nga nag-ulbo tali sa US ug Russia.

Ang China nagtukod sa unang base militar niini sa Djibouti ug naggamit sa unang aircraft carrier niini aron nga dalhon ang iyang mga tropa ngadto sa Africa. Ang China nagpalig-on sa gunit niini sa Africa aron ipahiluna ang iyang kontrol sa halapad nga mga rekurso sa lana ug uban pang minerales sama kadtong gigamit alang sa paghimo og mga solar panel, baterya ug uban pa.

Pila ka mga nasud ang nagpadayon sa pagpahingusog sa nasudnong soberanya niini batok sa hegemonya ug pagpanghilabot sa US. Ang anti-imperyalistang Bolivaryang mga gobyerno sa Cuba, Venezuela ug Ecuador nagpadayon sa pag-sagang sa pagpanghilabot ug subersyon sa US. Ang Iran ug North Korea nagpabiling nagmalig-on sa ilang soberanyang katungod sa pagpanalipod sa kaugalingon alang sa pagpalambo sa teknolohiyang nukleyar isip hinagiban sa pagdepensa sa ilang kaugalingon batok sa agresyon sa US.

Ang demokratikong pakigbisog sa katawhan naga-ulbo sa matag adlaw sa tibuok kalibutan. Ang mga pang-masang protesta subli-subling gilunsad sa mga mamumuo ug katawhan sa Europe batok sa mga lakang sa neoliberal nga pagdaginot nga gipahamtang sa European Union ug IMF/WB sama sa pagkibhang sa katilingbanong galastuhan lakip kadtong gitagana alang sa mga pondo sa pensyon. Sa US, ang mga pangmasang pakigbisog gilunsad sa mga itom, migrante , kababayen-an ug ubang gidaugdaug nga grupo batok sa mga palisiya sa gobyerno ni Trump. Ang mga welga sa mamumuo nagpadayong gilunsad didto sa China ug nagprotesta batok sa ubos nga suhulan ug madaugdaugong kahimtang sa panarbaho.

Ang mga rebolusyonaryong armadong pakigbisog nagpadayong gilunsad sa Kurdistan ug sa ubang nasud alang sa katungod sa kaugalingong paghukom sa katawhan. Ang mga gubat sa katawhan ginalunsad sa India ug sa Pilipinas subay sa pangkinatibuk-ang linya sa bag-ong demokratikong rebolusyon nga adunay sosyalistang perspektiba. Nagsilbi kini isip tigdala sa iwag sa Marxismo-Leninismo-Maoismo ug sa demokratikong rebolusyon sa katawhan diha sa transisyon gikan sa kasamtangang pangkinatibuk-ang krisis sa kapitalismo ngadto sa pangkinatibuk-ang subling pagkusog sa pangkalibutang proletaryong rebolusyon.

Ang nagpadayong pangkalibutang kapitalistang krisis, ang sosyo-ekonomiko ug pulitikal nga mga kundisyon naghatag og bintaha sa pagtubo ug subling pagkusog sa proletaryong rebolusyonaryong mga pwersa. Sa tibuok kalibutan, ang mga Marxista-Leninista nga mga grupo sa pagtuon ug komite sa pag-organisa sa partido parehong nagatumaw sa mga kapitalistang sentro ingonman sa mga semikolonya ug uban pang nasud nga atrasado ang ekonomiya. Aduna kini epekto sa pagkonsolida sa mga pwersa sa proletaryong rebolusyon ug nagpagahum kanila aron panguluhan ang rebolusyonaryong pakigbisog sa ilang mga nasud.

Ang internasyunal nga proletaryado nagpadayon nga nanglimbasog aron makakab-ot og mga mahinungdanong mga kasinatian sa pagpaningkamot nga makapalambo og bag-ong rebolusyonaryong pagkusog sa demokratiko ug sosyalistang rebolusyon. Adunay lalom nga panginahanglan nga magtuon ug idapat ang Marxismo-Leninismo-Maoismo diha sa nagtunhay nga mga kongkretong kondisyon sa nagkalain-laing nasud.

Niadtong Oktubre 2017, ang mga partido sa komunista ug mamumuo sa tibuok kalibutan nagsaulog sa sentenaryo sa Bantugang Proletaryong Rebolusyong Oktubre sa Russia nga nagtukod sa unang sosyalistang estado ug ekonomiya. Ang proletaryong internasyunal nagkutlo og mga pagtulun-an gikan sa paglunsad og sosyalistang rebolusyon ug pagtukod sa sosyalismo gikan 1917 hangtud 1977, ingonman gikan sa madautong pagtumaw sa modernong rebisyunismo nga nag-una sa pagtumaw sa burgesya gikan sa sulod sa Partido ug estado, nga nagbunga sa pagkahibalik sa kapitalismo ug ang pagbalit-ad sa mga kadaugan sa sosyalistang rebolusyon ug konstruksyon. Ang grabeng pag-antos sa mga mamumuo ug mag-uuma sa Russia, China ug uban pang daang sosyalistang nasud human sa papahibalik sa kapitalismo nagpunting sa panginahanglan ug pagkahinanali sa pagpalagsik-balik sa internasyunal nga sosyalistang rebolusyon.

Subay sa taas nga panglantaw sa kasaysayan, ang proletaryado labaw pang determinado nga mahimong mainantuson diha sa malisod nga mga tahas sa pagpukaw, pag-organisa, ug pagpalihok sa hut-ong mamumuo ug naghagong masa aron tukuron ang Partido, palambuon ang gidaghanon ug armadong kusog sa mga mamumuo ug sa katawhan, ingonman sa nagkalain-laing organisasyon sa nagkahiusang prente, aron nga makigbisog alang sa ilang demokratikong kawsa ug maninguha nga dugmukon ug lumpagon ang mga estadong burgis sa ilang mga nasud.

Ang proletaryong Pilipino nakighiusa sa ilang internasyunal nga mga kauban sa hut-ong diha sa paningkamot nga ablihan ang usa ka bag-ong istorikong yugto sa subling pagkusog sa sosyalistang rebolusyon sa mas taas nga ang-ang.

Ang nasudnong demokratikong rebolusyon pinaagi sa malungtarong gubat sa katawhan sa Pilipinas ubos sa liderato sa Partido miasdang sa lima ka dekada sa pagkamapadayunon ug determinasyon sa paglunsad sa rebolusyonaryong pakigbisog taliwala sa grabeng kalisdanan. Ang pagpaasdang sa rebolusyonaryong pakigbisog sa Pilipinas mao ang pinadakung tampo sa PKP ug sa naghagong hut-ong sa katawhang Pilipino ngadto sa paningkamot sa pangkalibutang proletaryado aron ipaasdang ang intersyunal nga sosyalistang rebolusyon.

Tiraniya ug terorismo sa pasistang rehimeng US-Duterte taliwala sa krisis nga mga kahimtang

Ang nagharing rehimeng US-Duterte midangup ngadto sa tiraniya ug terorismo, pagpanglingla ug paghari-hari, samtang naglaraw kini nga palungtaron ang kaugalingon sa Malacanang, monopolisahon ang gahum pangpulitika ug sumpuon ang rebolusyonaryong pagsukol sa katawhan taliwala sa nagkalalum nga ekonomikanhon ug pulitikanhong krisis sa nagharing sistema.

Ang krisis sa nagharing semikolonyal ug semipyudal nga sistema nagpadayong nagkagrabe ubos sa rehimeng US-Duterte. Ang ekonomiya nagpabiling atrasado, dili industriyalisado ug agraryan nga adunay dagway sa low value-added nga semi-proseso sa mga gi-import nga mga piyesa, gikontrol sa langyaw nga dinagkong produksyon sa pang-eksport nga mga pananom kadungan sa mga gagmay ug indibidwalisadong produksyong agrikultural sa humay ug uban pang pang-konsumong pananom ubos sa pyudal ug semipyudal nga mapahimuslanong kahimtang. Ang lokal nga produksyon nagsalig sa import ug utang nga nagresulta sa makanunayong nga pagka-alkansi sa pamatigayon ug pagkalubong sa langyawng utang. Ang produktibidad anaa sa dinugay nga pagkatiurok.

Ang halapad nga masa sa mga mamumuo ug mag-uuma nag-antos gumikan sa kawalay yuta ug pagpangilog sa yuta, kawalay trabaho, nagkagrabeng porma sa pleksibleng pamuo, daw-ulipong suhulan, nagkataas nga galastuhan sa pamuyo, kawalay pinuy-anan, kaylap nga kapobrehon, pagkibhang sa katilingbanong galastuhan ug pangkinatibuk-ang pagka-ut-ut sa sosyo-ekonomikong mga kahimtang. Sa National Capital Region, ang P512 matag adlaw nga minimum nga suhulan wala gani miabot sa katunga sa gikinahanglang makabuhi nga suhulan sa usa ka pamilya nga P1,171. Kini nga gintang mahimong mas modako pa tungod sa pagpahamtang sa bag-ong buluhisan ug sa paspas nga pagsaka sa presyo sa batakang mga palaliton ug serbisyo.

Ang katawhang Pilipino nagtuo nga ang rehimeng Duterte maoy responsable sa pag-wala sa 663,000 ka trabaho sa niaging tuig, ang kinadak-ang tinuig nga pagkunhod sa ihap sa mga Pilipinong adunay trabaho sulod sa nangaging 20 ka tuig. Taliwala sa pag-manipula sa istadistika, ang opisyal nga mga datos sa gobyerno nagbutang sa 9.1% ang tantos sa kawalay trabaho. Apan, ang tinuod nga datos sa kawalay trabaho miabot na, sa kinatas-an, sa 20-25%. Tungod niini, ang paggawas sa mga mamumuong Pilipino aron mangita og trabaho sa laing nasud nagpadayon kun diin adunay dul-an sa 4,700 ka mamumuo ang nagagawas sa nasud matag adlaw.

Ang rehimeng Duterte nagpalungtad lang sa mga palisiya sa liberalisasyon sa pamatigayon ug pagpamuhunan, deregulasyon ug pribatisasyon sa mga pangpublikong negosyo. Ang lokal nga produksyon nagpabiling nagsalig sa import ug oryentasyong pang-eksport. Nagpabilin kining nakahikot sa pangkalibutang kadena sa kapitalistang produksyon.

Sama sa nangagi, ang mga ekonomikanhong palisiya ni Duterte nag-unang nagtumong nga danihon ang langyawng mga pamuhunan pinaagi sa paghimo og mga imprastraktura ug himuong kakuhaan sa semi-skilled ug ubos nga suhulan nga mga mamumuo. Ang gobyernong Duterte nalaraw nga ipagawas ang gipamubo pag-ayo nga Foreign Investment Negative List aron nga matugutan ang mga langyawng mamuhunan og mas daghang erya sa pamuhunan. Ginaduso usab niini ang pag-amyenda sa Public Service Act aron lutsan ang restriksyon sa konstitusyon batok sa langyawng pamuhunan sa pangpublikong pasilidad. Gipahamtang na niini ang sistema sa TRAIN nga bag-ong buhis nga nagtinguhang makatigom og dili moubos sa P600 bilyon aron pasaligan ang mga langyawng tigpautang sa katakus sa nasud nga mabayran ang mga utang niini.

Taliwala sa nagapadayong pangkalibutang depresyon, ug nagka-igting nga kumpetisyon sa han-ay sa uban pang nasud nga naay pag-semi-proseso, pakyas ang Pilipinas nga makapasulod og signipikanteng kantidad sa direktang langyawng pamuhunan. Sa niaging tuig, ang langyawng pamuhunan sa mga engklabo sa pamuo nakamugna lang og 78,000 ka trabaho. Ang saad ni Duterte nga magmugna siya og “2 o 3 ka milyon ka trabaho” matag tuig pinaagi sa iyang “Build, Build, Build” lagmit dili mahimong kongkreto tungod kay ang mga gilaumang pondo gikan sa China alang sa maong mga proyektong pang-imprastraktura dili madayon. Ang gilauman ni Duterte nga USD 167 bilyon dolyares gikan sa China hilabihang gipadako ug damgo lang kini. Unsamang kantidad ang iyang makuha mahimong adunay taas nga interes ug uban pang dili patas nga mga kundisyon.

Ang mga deklarasyon ni Duterte kabahin sa “industriyalisasyon” mga walay unod nga pulong lang. Sa pagkatinuod, sa han-ay sa mga gisugyot nga pag-usab sa konstitusyong 1987 nga ginaduso sa mga alipures ni Duterte mao ang pagtangtang sa “industriyalisasyon” isip sentrong ekonomikanhong palisiya sa nasud.

Hingpit nga gitalikdan na sa rehimeng Duterte ang reporma sa yuta. Human sa dul-an 30 ka tuig, mga lapad nga pyudal nga kayutaan nagpabilin ubos sa monopolyong pagpanag-iya sa dakung agalong yutaan. Ang CARP/ER gidisenyo nga pakyas isip programa sa repormang agraryo. Gibale-wala niini ang mulo sa mga mag-uuma alang sa katilingbanong hustisya ug, inay, gi-obliga sila nga mobayad og regular nga amortisasyon. Gitugutan niini ang nagkalain-laing iskema nga nagpalungtad sa walay kinutuban nga kontrol sa mga agalong yutaan sa kayutaan.

Taliwala sa iyang gideklarang kayugot batok sa oligarkiyang Aquino-Cojuangco, napakyas si Duterte nga ibutang ang 6,453 ka ektarya sa Hacienda Luisita ubos sa reporma sa yuta. Nagaduso usab siya alang sa pag-kumberter sa mga yutang agrikultural ngadto sa mga plantasyon, ilabina sa Mindanao, nga siguradong magpalayas sa liboan ka mag-uuma ug katawhang minorya gikan sa ilang mga kayutaan.

Dili malauman si Duterte nga maghimo og mga seryosong kampanya batok sa korapsyon. Naghimo siya og mga pulitikal nga lakang aron makabalik ang mga Marcos ug matangtang ang kasong pangawkaw batok sa mga Arroyo, Estrada ug Enrile bugti sa ilang suporta panahon sa 2016 nga presidential election. Gihimo usab niya si Napoles gikan sa yaweng akusado ngadto sa usa ka saksi alang sa estado sa tumong nga i-blackmail si Aquino, Abad ug uban pang yaweng opisyal sa rehimeng Aquino ug tugutan silang mabuhian diha sa ilang pag-kooperar uban niya.

Ang korapsyong burukrata-kapitalista ubos sa rehimeng Duterte nagpadayong nagkagrabe. Nagtagana si Duterte sa iyang kaugalingon og P2.5 bilyon sa giingong “intelligence” ug “confidential” nga mga pondo, nga lima ka pilo nga mas daku kun itandi sa daang mga rehimen. Gigamit niya ang iyang giingong discretionary fund (pondo nga luwas sa pag-awdit) aron subornohan ang opisyal sa militar ug pulis, gikan sa mga heneral ngadto sa mga koronel, aron maseguro ang ilang pag-unong. Kini nga mga pondo gituohang gamiton alang sa operisyon sa iyang mga kutay sa death squad. Gamiton usab ang iyang kontrol sa badyet aron konsolidahon ang iyang pagkontrol sa supermajority sa House of Representatives. Gamiton usab ang mga pondo aron ugkaton o maghimohimo og hugaw batok sa iyang mga kaaway ug alyado aron pugson sila nga moluhod sa iyang kagustuhan.

Gipadaplin ni Duterte ang pangkinatibuk-ang gidawat nga mga pamaagi sa public bidding pabor sa giingong sistemang “Swiss Challenge” sa wala gipangayong mga project proposal gikan sa pribadong sektor. Ang mga dagkung burgesya kumprador ug burukrata kapitalista maoy makabenepisyo sa dagway sa binilyon ka piso sa pondo ug kikbak gikan sa mga kontrata sa gobyerno.

Si Duterte usa ka hingpit nga mahariharion ug mangingilad. Gisakmit niya ang kahigayonang adunay halapad nga diskuntento sa katawhan sa nagharing hut-ong ug nagpakaaron-ingnong nagdapig kanila. Nagkuha siya og pangpublikong atensyon pinaagi sa paghimo og maalingugngug nga mga deklarasyon aron nga tabonan lang ang tinuod nga mga laraw niini. Ang iyang “war on drugs” (gera kontra droga) nagtabon sa iyang kalambigitan sa mga dagkung sindikato sa droga. Ang iyang “war on corruption” (gera kontra-korapsyon) nagtabon sa iyang burukrata kapitalistang mga operisyon. Ang iyang “I hate the Americans” (Gikasilagan nako ang mga Amerikano) nagtabon sa iyang pagka-itoy ug pagka-makililimos. Ang iyang “I will destroy the oligarchs” (Akong pukanon ang oligarkiya) nagtabon sa iyang iskema aron ilogon ang ilang mga negosyo pabor ngadto sa mga nagsuporta kaniya sa eleksyon. Ang iyang “I will bring peace to this land” (Akong dalhon ang kalinaw sa nasud) nagtabon sa iyang kauhaw sa dugo ug kahinam sa gera.

Sa gidagan, ang nag-inusarang deklarasyon nga nahimo siyang matinud-anon mao ang “I love Marcos” (Gihigugma nako si Marcos) Gihigugma usab niya si Gloria Arroyo. Nagmugna siya og mga alyansa ngadto sa pinaka-gikasilagan nga mga personalidad sa pasismo ug korapsyon aron tapukon ang binilyong kinawat sa gobyerno ug pulitikal nga pagkamaunongon aron maseguro ang ilang dinastiya ug mapalungtad ang ilang mga suod nga paryente diha sa gahum.

Pinaagi sa mayorya sa mga hurado nga gitudlo ni Arroyo ug niya mismo, gi-pahamtang ni Duterte ang iyang kontrol sa Supreme Court. Apan, wala siya natagbaw ug namugos sa pagtangtang sa chief justice nga nahimong kritikal sa iyang mga palisiya ug iskema aron monopolisahon ang pulitikanhong gahum. Gipamugos usab ni Duterte ang pagtangtang sa ombudsman nga gitudlo ni Aquino.

Pinaagi sa iyang tiranikal nga mga pamaagi, nagduso si Duterte alang sa sentralisasyon ug monopolisasyon sa pulitikanhong gahum. Ang iyang adbokasiya alang sa pagbahin-bahin sa gahum pinaagi sa pederalismo usa ka pagpakaaron-ingnon lang. Ang tinuod nga tumong mao ang makalingkod siya mismo sa sentro ug sa taas sa reaksyunaryong estado isip pasistang diktador, bisan pinaagi sa pagdeklara sa martial law nga nagbale-wala sa konstitusyong 1987, o pinaagi sa charter change ngadto sa usa ka peke nga konstitusyong pederal pinaagi sa pagpalingkod kaniya isip presidente sa usa ka malanatong yugto sa transisyon nga walay eleksyon. Ang burukrata-kapitalistang si Duterte nagtinguhang palungtaron ang kaugalingon ug ang iyang pamilya sa gahum.

Gisabwag ni Duterte ang pinaka-mangtas nga porma sa terorismo sa estado ug pasistang kabangis batok sa katawhang Pilipino. Walay ulaw niyang ginatukmod ang iyang mga pwersang pulis ug militar nga yatakan ang tawhanong katungod, nga walay pagtagad sa lokal ug internasyunal nga opinyong pangpubliko. Gipasaka niya ang pasistang kawalay-tulubagon ngadto sa ang-ang palisiya sa estado pinaagi sa iyang deklarasyon sa paghawa sa Pilipinas gikan sa International Criminal Court.

Sulod sa unang tuig niya sa gahum, naglunsad si Duterte sa tulo ka gera nga nagresulta sa halapad nga pagpamatay ug pagkaguba. Ang nagsalimoang nga pagpamatay sa mga pulis ug armadong vigilante nga gidasig ni Duterte sa iyang “gera batok sa droga” nagresulta sa pagpatay sa sobra sa 13,000 ka tawo, kasagran kadtong gi-akusahan isip gagmayng tigbaligya ug tigpayuhot sa iligal nga droga. Ang mga police report nakalista og 7,000 nga dugang kasong “homicide” sa talaan sa Oplan Tokhang nga giilang gipaubos unta sa imbestigasyon isip posibleng resulta sa usa ka gera sa han-ay sa mga sindikato sa droga, nga nailhang pakana alang sa ekstrahudisyal nga pagpamatay nga hinimoan sa mga pulis.

Dili lang pipila ka mga inosenteng katawhan, batan-on ug bata ang gipamatay. Ang iyang “war on drugs” nawad-an og kredibilidad human nga nabutyag ang iyang anak nga si Paolo ug ang iyang kaubanan sa Davao mismo mga ismagler sa droga sa pagdiskubre niaging tuig sa P6.4 bilyong kargamento sa shabu gikan sa China. Tataw na nga ang “gera batok sa droga” ni Duterte panglingla lang aron tabunan ang tinuod nga tumong sa pagwagtang sa iyang karibal nga mga sindikato (pinaagi sa pagpatay kang Espinosa ug sa mga Parojinog sa Iligan) ug gihimo silang mosanong ug magbayad alang sa ilang proteksyon (sama sa nahitabo sa pagwala sa mga kaso batok kang Kerwin Espinosa, Peter Co ug Peter Lim).

Ang Marawi Seige (Mayo-Oktubre 2017) kabahin sa nagapadayong gera batok sa katawhang Moro. Sulod sa lima ka bulan, ang AFP, nga gisuportahan sa armas ug mga tigtambag militar sa US, adlaw-adlaw nga gipulpog ang Marawi sa mga pagpamomba sa ngalan sa “pagdugmok sa ISIS-inspired nga grupong Maute.” Sistematiko niini gipatag ang tibuok syudad. Kapin sa 400,000 ka lumulupyo sulod ug nagpalibot sa Marawi ang pugsanong mibiya sa ilang mga panimalay. Dili moubos sa 800 ka tawo, kasagaran mga sibilyan, ang gipamatay. Kapin 2,000 ka tawo ang nagpabiling wala pa makit-an. Ang mga lumulupyo gipugngan sa pagbalik sa ilang mga kabalayan. Usa ka dakong bahin sa Marawi ang ginaangkon karon sa AFP ug sa militar sa US isip usa ka military reservation, samtang ang katawhan nagpunsisok diha sa mga hagip-ot nga mga erya sa “temporaryong pabalay.”

Ang Marawi Siege nagpukaw sa kaylap nga kasilag sulod sa han-ay sa Bangsamoro, partikular sa han-ay sa katawhang Maranao. Gibutang niini sa pagduda ang sinseridad ni Duterte aron malinawong resolbahon ang panagbangi sa Moro. Ang balik-balik niyang saad nga himuong balaod ang Bangsamoro Basic Law nagpabiling wala matuman. Ang armadong pagsukol sa Moro siguradong mobuto sa tibuok Bangsamoro samtang ginapadayon sa rehimeng US-Duterte ang pagyatak sa ilang katungod sa kaugalingong paghukom.

Gilunsad sa AFP ang gerang pagpanumpo sa Oplan Kapayapaan sa pagsugod sa 2017 ug gipahamtang ang martial law sa Mindanao niadtong Mayo. Gideklara ni Duterte ngadto sa publiko ang pagtapos niini sa panaghisgot pangkalinaw tali sa NDFP niadtong Nobyembre human sa pila ka bulan nga pagdumili sa pagpadayon sa negosasyon kabahin sa sustantibong agenda sa mga repormang sosyo-ekonomiko, ug dinalidaling gidemanda ngadto sa mga rebolusyonaryong pwersa nga ihikot ang kaugalingon niini sa usa ka kasabutang hunong-buto nga walay tagal. Sa wala madugay iyang gideklara ang PKP ug BHB isip “teroristang organisasyon,” aron nga makuha ang labaw nga pagsalmot sa US sa lokal nga kontra-insurhensiya nga mga operisyon.

Giwarawara ni Duterte ang terror-tagging sa PKP isip hinagiban aron hasion, hadlokon ug pahilomon kadtong mobatok sa iyang laraw nga motukod og usa ka diktadura. Gilunsad niya ang usa ka anti-komunistang witch-hunt (pagpanggukod) batok sa 600 ka indibidwal, lakip ang mga peace consultants sa NDFP, mga tigdepensa sa tawhanong katungod, prominenteng mga personalidad ug mga aktibista, lider ug katigulangan sa minoryang katawhan ug uban pa. Ang AFP naglunsad og mga operisyon aron i-surbeylans ug pamatyon ang mga nangulong mga kadre sa Partido.

Ang Oplan Kapayapaan ni Duterte sa esensya usa ka pagpadayon sa 2011-2016 nga Oplan Bayanihan. Himuon kining pinakabrutal ug pinakabangis nga gera. Aron makab-ot ang tinguha niining pakunhuron ang gikusgon sa BHB ngadto sa “katunga,” ang AFP naglaraw nga mag-rekrut og kinatibuk-ang 15,000 ka bag-ong tropa gikan 2017 hangtud 2018 ug kumpletuhon ang pagtukod sa napulo ka bag-ong batalyon. Gideklara ni Duterte ang plano niini nga mopalit og mga helicopter gunship, jet fighter, surveillance drone ug uban pang armas aron pakusgon ang AFP.

Nagmando si Duterte ngadto sa AFP nga gamiton ang tanang mga asset niini aron “patagon ang kabukiran,” “pusilon ang kinatawo” sa mga kababayen-ang Pulang manggugubat sa BHB, “isulod ang mga ulo sa BHB sa ice-bucket,” ug uban pang mga direktiba nga nagtuklod sa ila nga maghimo og mga grabeng pagpanglapas sa tawhanong katungod ug sa internasyunal nga makitawhanong balaod. Ubos ni Duterte, ang AFP ug ang mga ahente niini mipatay nga walay giagiang proseso sa dul-an usa ka gatos nga mga lider mag-uuma, kapin 20 ka unyonista ug daghang mga aktibista.

Naglunsad ang AFP og mga kampanya sa pagpamomba gikan sa kahanginan ug pagpanganyon batok sa mga sibilyang komunidad. Partikular nga gitarget niini ang mga erya sa Lumad nga gusto ni Duterte nga ihalad ngadto sa mga langyawng kumpanya isip plantasyon o mga erya sa minahan. Ubos sa Oplan Kapayapaan, gatosan ka mga barangay ang armadong gikontrola sa AFP nga naglapas sa internasyunal nga makitawhanong balaod. Gipugos niini ang liboan ka katawhan nga mopaila isip mga “NPA surrenderee,” nga nagpalubog sa linya sa kalahian sa tali sa mga sibilyan ug mga armadong kombatant, ug gibutang ang kinabuhi sa katawhan sa kakuyaw. Isip resulta niining tanan, napulo ka libo ka mga katawhan ang pugsanong mabiya sa ilang mga komunidad aron mangita og kaluwasan. Nabulit sa dugo ang mga kamot ni Duterte tungod sa nagkataas nga listahan sa iyang mga brutal nga krimen batok sa katawhan.

Nagkakusog nga pagsukol ug paspas nga pagtubo sa BHB

Ang pagkamahariharion ug pagpanglingla, tiraniya ug ang terorismo sa pasistang rehimeng US-Duterte ang nagpadilaab sa kasuko sa katawhang Pilipino ug nagtukmod kanila ngadto sa panaghiusa ug pakigbisog pinaagi sa lain-laing porma sa pagsukol.

Adunay usa ka nagkadako nga kalihukan alang sa mga kagawasang sibil, ang pinakanagbansiwag niini mao ang Movement Against Tyranny, atubangan sa hingpit nga pagyatak ni Duterte sa tawhanong katungod ug todong mga atake batok sa mga kagawasan sa katawhan, sa Mindanao ug sa tibuok nasud. Adunay usa ka malanugong singgit alang sa hustisya para sa tanang pagpamatay lambigit sa druga nga hinimoan sa pulis ug mga death squad ni Duterte.

Ang katawhang Pilipino nangayo og hustisya alang sa tanang biktima sa gubat pagpanggun-ob ni Duterte batok sa Marawi. Ilang demanda nga undangon na sa AFP ang paggamit sa midya sa pagpalingla ug alang sa pagpakita sa hingpit nga kamatuoran. Ang katawhan sa Marawi naghangyo nga makabalik na ngadto sa ilang mga pinuy-anan ug ang tanang nilang mga patay ug nawala maihap ug mabayran.

Ang katawhang Pilipino nagdemanda nga undangon ni Duterte ang paggamit sa pagpamomba gikan sa kahanginan nga usa ka kasangkapang terror ug pagpanggun-ob batok sa katawhan. Ilang gipangayo ngadto ni Duterte nga undangon ang pagpanganyon sa mga eskwelahan sa komunidad sa Lumad ug mga komunidad sa mag-uuma. Ilang gidemanda nga undangon na armadong okupasyon diha sa mga kabaryohan sa kabanikanhan, ang pagblokeyo sa pagkaon ug hinabang, ang mga curfew ug paglimita sa mga kalihukan sa katawhan. Ilang gipangayo nga undangon na ang extra-hudisyal nga pagpamatay sa mga aktibista. Ilang gidemanda ngadto sa militar nga hunungon pag-parada sa ilang kugalingong pwersang paramilitar, ilang mga paryente ug ubang mga sibilyan isip mga BHB “surenderee.”

Misinggit sila alang sa hustisya sa mga biktima sa Lake Sebu Masaker, sa mga pagpamomba sa Batangas City, mga pagpamomba sa North Cotabato ug Bukidnon, ang Maco tortyur ug pakyas nga pagpatay sa mga aktibista, ang pagpatay ni Obillo Bay-ao ug daghang uban pang mga krimen nga hinimoan sa pasistang mga tropa ubos sa mga mando ni Duterte.

May nagkadako nga nagkahiusang prente batok sa rehimeng Duterte. Usa ka halapad nga pwersa nga nagkatapok batok sa lainlaing eskema sa pagtukod sa diktadurang paghari. Ilang gibatokan ang iyang pag-usab sa batakang balaod aron nga tukuron ang usa ka presidential-federal nga porma sa gobyerno ug ipabilin siya sa Malacanang sulod sa napulo ka tuig nga transisyon. Ilang gibatukan ang iyang pagpamugos sa Korte Suprema aron palagputon ang punong mahistrado.

Ang nasudnon demokratikong mga organisasyon ang bag-as sa halapad nga kalihukang anti-Duterte. Ilang gitukod ang pagtinabangay diha sa lainlaing pwersa sa usa ka halapad nga langkob sa mga isyu sama sa pagkundena sa kaylap nga extra-hudisyal nga pagpamatay, pagpanalipod sa kagawasan sa prensa, pagsupak sa “cha-cha” ug pagpanalipod kang Sereno batok sa mga lakang ni Duterte sa pagpalagpot kaniya isip chief justice alang sa absolutong pagkontrol ni Duterte sa Korte Suprema. Ginalunsad nila ang mga pagmasang aksyong protesta nga makanunayong naga-uswag.

Samtang ang rehimeng Duterte nahimong mas mahariharion ug nagpig-ot sa demokratikong mga katungod ug mga kagawasan, mas nagkadaghang katawhan ang misukol ug naglunsad og lainlaing porma sa pakigbisog. Minilyong katawhan ang nahigmata ug nahimong naka-amgo sa makatarunganon ug makasaysayanong panginahanglan sa paglunsad og rebolusyonaryong armadong pakigbisog aron tapuson ang rehimeng Duterte ug ipaasdang ang kinatibuk-ang rebolusyonaryong kawsa.

Sa pagkatinuod, ang kinatibuk-ang ihap sa bag-ong rekrut sa BHB sulod sa unang tuig ug tunga sa rehimeng Duterte nga mikabat sa 55% nga mas dako sa natigum nga ihap sa mga rekrut sa nangaging upat ka tuig ubos sa rehimeng Aquino niadtong (2012-2016). Adunay makanunayong pagsaka sa ihap sa mga batan-ong intelektwal gikan sa mga kasyudaran ang misampa sa BHB. Si Duterte napamatud-ang numero unong rekruter alang sa BHB. Tataw nga nagrepresenta siya sa tanang nagpahimulos, nagdaugdaug ug demonyo. Ang iyang kabangis nagapukaw sa nagkadakong ihap sa katawhan nga mosukol.

Sa niaging tuig, ang BHB nakalunsad og dul-an usa ka libo nga mga taktikal nga opensiba ug lainlaing tipo sa mga aksyong militar sa tibuok nasud, lakip ang kapin 700 sa tibuok Mindanao. Nagpakita kini nga ang BHB adunay determinasyon aron suklan ang gisabwag nga pasistang terror sa rehimeng US-Duterte. Ang mga yunit sa BHB sa Luzon ug Visayas partikular, nakalunsad og mga taktikal nga opensiba sa mga probinsya sa Kalinga, Abra, Ilocos Sur, Cagayan, Quirino, Nueva Vizcaya, Laguna, Batangas, Quezon, Mindoro, Sorsogon, Camarines Norte, Camarines Sur, Eastern Samar, Western Samar, Leyte, Negros Occidental, Capiz, ug uban pa. Samtang, ang mga yunit sa BHB sa Mindanao, sa dakong bahin, nakasustini sa ang-ang sa gikusgon sa ilang mga opensiba sa nangaging mga tuig, kadungan sa pagsugod sa paglapad sa deployment sa AFP sa iyang mga yunit diha sa mga sonang gerilya. Ang mga taktikal nga mga opensiba sa tibuok nasud nagpugos sa kaaway nga sobrang inaton ang kaugalingon.

Daghansa mga taktikal nga opensiba nga gilunsad sa BHB sa niaging tuig nagmalampuson pinaagi sa pagpuo ug pag-disarma sa tropa kaaway. Ang BHB nakasakmit og dili moubos sa 350 ka armas niining maong mga opensiba. Kini nga mga kadaugan nagpamatuod sa kahusto sa pagdapat sa mga taktikang gerilya sa konsentrasyon, dispersal ug pagbalhin, pagsakmit sa kahigayonan sa superyor nga kahibalo sa BHB sa pisikal nga tereyn ug lalom nga suporta sa han-ay sa mga masa. Apan, pipila ka mga taktikal nga opensiba sa BHB nakahiagom og kapakyasan. Kinahanglan mokutlo og mga pagtulun-an gikan pareho sa positibo ug negatibong mga kasinatian sa tumong nga mapataas ang katakus sa BHB alang sa paglunsad sa mas daghang mga taktikal nga mga opensiba ug pagpildi sa mga depensa ug kontra-opensibang mga lakang sa AFP.

Pakusgon ang gubat sa katawhan batok sa tiraniya ug terorismo

Ang Sentral Komite sa Partido Komunista ng Pilipinas nagmando sa Bagong Hukbong Bayan nga labaw pang palig-unon ang kaugalingon ug pakusgon ang rebolusyonaryong armadong pagsukol aron panalipdan ang katawhan batok sa nagkagrabeng terorismo ug tiraniya sa rehimeng US-Duterte. Ang BHB kinahanglan mohimo kutob sa makaya aron papanubagon si Duterte ug iyang mga alipures sa nagkataas nga listahan sa mga maduguong krimen batok sa katawhang Filipino.

Ang ligal nga nasudnong demokratikong mga pwersa aktibong nakighiusa sa lapad nga demokratikong mga pwersa aron panalipdan ang mga kagawasang sibil, supakon ang “cha-cha” ug ubang mga eskema ni Duterte. Apan, labing importante, kinahanglan ilang ibutyag ang mga pasistang atake sa rehimeng Duterte batok sa mga naghagong masa sa mga mag-uuma ug mamumuo, ilabina diha sa dalan sa pagpatuman sa gubat pagpanumpo sa Oplan Kapayapaan, ug mobilisahon ang nagkadakung ihap sa katawhan diha sa mga aksyong protesta ug ubang porma sa pagsukol.

Kinahanglan nilang ilambigit kini nga mga isyu diha sa mga demokratikong sektoral ug multisektoral nga mga pakigbisog (alang sa pagpausbaw sa suhulan, libreng tuition, batok sa mga bag-ong buluhisan ug uban pa); diha sa mga anti-pyudal nga mga pakigbisog sa mga mag-uuma sa kabanikanhan ug pakigbisog alang sa katungod sa kaugalingong paghukom sa mga katawhang minorya; ug diha sa halapad nga anti-imperyalistang kawsa, pagbutyag ug pagbatok, sa partikular, sa hinabang militar sa US (mga drone, helikopter, bala ug bomba) ngadto sa rehimeng Duterte ug pagtagana sa ekstra-teritoryal nga mga katungod sa mga pwersang militar sa US pinaagi sa EDCA, VFA ug uban pang makiusa-ka-bahin nga mga kasabutan.

Ang BHB naglunsad sa armadong pakigbisog isip mahinungdanong sangkap sa pagsukol sa katawhan batok sa pasistang tiraniya sa rehimeng Duterte. Sama sa pakigbisog batok sa dikataduran US-Marcos, ang armadong pakigbisog nagsilbi isip nag-unang hinagiban sa katawhan sa pakig-away sa brutal nga armadong pagpanumpo sa rehimeng US-Duterte. Ang iyang todong pasistang mga atake labaw nga nagbadlit sa hilabihang kamahinungdanon sa paglunsad sa armadong pakigbisog aron kab-uton ang rebolusyonaryong mga pangandoy sa katawhan.

Ang BHB kinahanglan pursigidong mopaasdang sa gubat sa katawhan ug pakyason ang gipasiatab nga plano sa rehimeng US-Duterte nga pildihon kini sa 2018. Ang BHB kinahanglang molunsad sa kaylap ug subsob nga gerilyang pakiggubat sa tibuok kapupud-an aron pugson ang AFP sa sobrang pag-inat ug pugngan kini diha sa pagkonsentra sa iyang mga pwersa sa usa ka pokus nga erya sa usa ka taas nga panahon.

Ang BHB kinahanglan manglimbasog nga makakab-ot ug makapalambo sa iyang inisyatiba ug pleksibilidad sa tanang panahon. Ang rehiyonal o subrehiyonal nga mga komand sa operasyon sa BHB kinahanglang makahimo og pagmando sa iyang mga pwersa sa paspas nga pagkonsentra, pagdispers ug pagbalhin aron makalikay sa pokus sa mga operisyon sa kaaway, atakehon ang likuran sa kaaway o plankahan ug ig-on ang pipila ka huyang ug nahimulag nga mga bahin sa kaaway. Ang mga nagkalain-laing komand sa BHB diha sa magkasumpay nga mga natarang gerilya o magkasumpay nga mga rehiyonal, subrehiyonal o probinsyal nga mga utlanan nga erya, kinahanglan makahimo sa pagtukod sa lain-laing mga tipo sa koordinasyon aron mas epektibo ang pakigharong sa mga kamapanya sa kaaway diha sa mga interrehiyonal ug rehiyonal nga ang-ang.

Ang mga komand sa BHB sa tibuok Mindanao kinahanglan makahimo sa hingpit nga pagsakmit sa kabintaha sa gidak-on ug latag sa iyang mga natarang gerilya aron tataw nga mapakusog, mapataas ug mapalig-on ang gerilyang pakiggubat samtang ang lapad nga masa sa mga mag-uuma ug mamumuo maglunsad sa tanang porma sa pagsukol. Ang koordinasyon ug kooperasyon sa ang-ang Mindanao paspas nga nagalambo. Ang interrehiyonal, rehiyonal ug subrehiyonal nga mga plano kinahanglan nakapunting sa pagpakyas sa pag-deploy sa pipila ka mga batalyon sa AFP sa gitawag nga “kalinaw ug kalambuan” nga mga operisyon aron okupahan ang mga kabaryohan sa halapad nga erya sa kabanikanhan.

Ang mga komand sa BHB sa Luzon ug Visayas kinahanglan mohatag sa tibuok paningkamot sa paglunsad sa mga taktikal nga opensiba ug mga kampanya pinasubay sa ilang kasamtangang kusog ug kapasidad ug magtinguha sa paspas nga pagsaka sa gidaghanon sa mga Pulang manggugubat sa BHB, mapangahasong magpadaghan sa ihap sa mga natarang gerilya ug palamboon ug pakusgon ang gerilyang pakiggubat.

Sa panawagan nga pakusgon ang mga taktikal nga opensiba, ang Partido subling nagpadangat sa estratehikong tahas sa BHB sa pagpatuman sa malahutayong gubat sa katawhan pinaagi sa paglunsad sa kaylap ug subsob nga gerilyang pakiggubat subay sa nagkalapad ug nagkalalom nga baseng masa. Sa paglunsad sa mga taktikal nga opensiba batok sa kaaway, ang BHB nagdapat sa mga taktikang gerilya sa konsentrasyon, dispersal ug pagbalhin, huptan ang bentaha sa kapaborable sa tereyn ug pagsalig sa suporta sa katawhan. Ang BHB nagtarget sa mga huyang nga bahin sa kaaway ug molunsad sa mga opensiba nga may plano alang sa 100% nga tinong kadaugan.

Ang BHB kinahanglan maninguha nga sistematikong mapalambo ang iyang istruktura sa pwersa, tukuron ang gidak-ong kompanya nga natarang gerilya nga may hustong balanse sa bertikal ug horisontal nga mga pwersa. Ang mga yunit sa BHB kinahanglan mohatag og pagtagad sa diyalektika tali sa ekspansyon ug konsolidasyon ug ipataas ang iyang katakus nga moasdang pabalod-balod ug pakusgon ug ipaabante ang gerilyang pakiggubat sa sustenidong pamaagi.

Sa pagpalalom, pagpalambo ug pagpalig-on sa suporta sa halapad nga masa sa mga mag-uuma, ang BHB kinahanglan mopatuman, isip pangkinatibuk-ang palisiya, sa minimum nga programa sa reporma sa yuta sa lapad nga langkob. Kinahanglan adunay malukpanon ug sustenidong mga kampanya sa ang-ang munisipal, distrito, probinsyal ug rehiyonal alang sa pagpaubos sa abangan sa yuta, tantos sa interes ug bayad alang sa irigasyon, mga hayop panguma ug kahimanang panguma; pagpataas sa suhulan sa mga mamumuong panguma; pagpausbaw sa presyo sa produkto sa mga mag-uuma; ug pagpataas sa agrikultural nga produksyon ug laing paninguhaan pinaagi sa indibidwal nga inisyatiba ug panugod nga mga porma sa kooperasyon.

Ang maksimum nga programa sa pagkumpiska sa yuta gikan sa mga despotikong agalong yutaan ug mangingilog og yuta ug pag-apod-apod niini nga libre ngadto sa mga mag-uumang nagtikad kinahanglang piniling ipatuman sa mga lugar diin ang BHB ug rebolusyonaryong mga pwersa may igong kalig-on alang sa makiangayon ug produktibong pagpatuman niini; ug asa sila may katakus sa pagpakyas sa bangis nga reaksyon sa kaaway. Sa tanang panahon, ang BHB kinahanglan matngon pagsakmit sa kahigayonan sa mga kalahian sa han-ay sa mga gagmay, tunga-tunga ug dagkung agalong yutaan ug sa despotiko ug nahigmatang agalong yutaan.

Ang mga kadaugan sa pakigbisog sa reporma sa yuta mopalalom sa kasibot ug determinasyon sa mga masang mag-uuma sa paglunsad sa gubat sa katawhan. Ilang ihatag ang walay kinutubang suporta ngadto sa kasundaluhan sa katawhan ug malahutayon sa rebolusyonaryong pakigbisog bisan pa sa atubangan sa pasistang pagpangatake sa kaaway. Ang BHB ug ang lokal nga mga organo sa pulitikanhong gahum kinahanglan mohatag sa tanang mga paningkamot sa pagsustine niini nga mga kadaugan ug pagsiguro sa mapadayunong implementasyon sa rebolusyonaryong mga palisiya sa pang-yuta. Ang mga paninguha sa mga agalong yutaan ug mga reaksyonaryo nga bawion kining mga kadaugan ug ibalik ang mga karaang palisiya kinahanglan batukan ug pakyason. Ang mga kaayuhan sa agraryong rebolusyon kinahanglan magdala ngadto sa labaw pang pagpalapad ug pagpalig-on sa mga organo sa pulitikanhong gahum ug dinaghang pagsalmot sa armadong pakigbisog, lakip usab sa ekonomikanhon, pulitikanhon, kulturanhon ug organisasyonal nga mga kampanya.

Ang BHB kinahanglan kanunay maghatag og pagtagad sa kaayuhan sa mga masang mag-uuma ug motrabaho uban sa mga lokal nga pangmasang organisasyon ug mga organo sa pulitikanhong gahum sa pagtubag sa dagku ug gagmay nga mga problema sama sa pagpadaku sa produksyon ug pagpalambo sa panginabuhian, mga eskwelahan alang sa mga kabataan, panglawas sa komunidad, sanitasyon, tinubdan sa tubig, elektrisidad ug uban pa. Kinahanglan kini regular nga maghimo ug mag-update sa katilingbanong imbestigasyon, ug mopahigayon og mga komperensya sa katawhan aron sumadahon ang ilang mga kampanya ug pakigbisog ug mohulma og mga plano sa labaw pang pagpaasdang sa mga interes sa katawhan. Ang mga lokal nga mga komperensya kinahanglan usab mapahigayon aron hiusahon ang katawhan unsaon sa pakig-atubang ug panalipdan ang kaugalingon batok sa pagpangatake sa mga tropa sa kaaway.

Ang BHB kinahanglan motukod ug mobansay sa milisya sa katawhan isip lokal nga polis sa matag baryo ubos sa rebolusyonaryong pagdumala ug yunit sa depensa sa kaugalingon sulod sa mga rebolusyonaryong pwersa. Ang milisya sa katawhan ug yunit sa depensa sa kaugalingon mao ang katimbang ug reserbang mga pwersa sa BHB. Mahimong magsilbi sila isip kutay alang sa paniktik ug rekonaysans. Mahimong maarmasan sila sa dakung ihap sa mga homemade nga riple ug mga pistola.

Ang BHB kinahanglan padayong magdeploy og espesyal nga mga partisano ug yunit komando sa paglunsad og mga sapper nga mga operisyon aron gub-on ang mga sistema sa komunikasyon, bug-at nga kahimanang militar, sistema sa paniktik, mga pondohonan sa suplay sa kaaway ug uban pang mga partikular nga target; lakip usab sa mga punitibong aksyon batok sa mga tinong mga target sama sa notoryos nga mga tiglapas sa tawhanong katungod, mga kurakot nga opisyal, drug lord ug uban pang sidikatong mga kriminal.

Ang BHB kinahanglan magpahaum sa bag-ong mga sopistikadong armas nga gihatag sa US ug patigbabawan kini, sa depensa ug opensa. Ang maong mga armas, bisan pa man, nagpabiling gamay ug bulag-bulag nga gigamit. Ang BHB kinahanglan padayong mopalambo sa iyang hinagiban ug mga taktika aron labaw pang ipaangat ang iyang katakus sa paglunsad sa gerilyang pakiggubat.

Ang Partido kinahanglang lig-on sa pagpangulo sa Bagong Hukbong Bayan. Sa tanang mga ang-ang, ang mga kadre sa Partido sa BHB kinahanglan makanunayong maninguha sa pagpataas sa panaghiusa, katakus ug determinasyon sa tanang Pulang manggugubat ug komander pinaagi sa paglunsad sa kolektibong mga diskusyon ug mga tigom sa pagsaway ug pagsaway sa kaugalingon. Ang Partido kinahanglang maninguha sa pagdeploy og dinaghang mga kadre gikan sa kalihukan sa mga mamumuo ug gikan sa intelhensyang taga-syudad ngadto sa BHB nga magsilbi isip Pulang manggugubat ug komander ug mga politikanhong giya.

Ang mga pagtulun-an gikan sa parehong positibo ug negatibong mga kasinatian kinahanglan paspas nga sumadahon ug ipaambit diha sa lain-laing mga rehiyonal nga komand sa BHB. Ang impormasyon ug analisis mahitungod sa mga operisyon sa kaaway sa nasudnon ug rehiyonal nga mga ang-ang kinahanglan gilayon mataho ang tanan ngadto sa National Operations Command, kun diin sa bahin usab niini, kinahanglan pahibaloon ang mga komander sa BHB sa nagkalain-laing rehiyon ug maghimo og sumadang analisis. Ang NOC nagpatuman sa mga plano sa Sentral Komite alang sa nasudnong pag-asdang sa rebolusyonaryong armadong pakigbisog.

Sukad sa iyang Ikaduhang Kongreso ug sa unang plenum sa Ikaduhang Komite Sentral, ang Partido padayong nagtubo sa kalig-on. Ang Partido naningkamot aron labaw pang ikonsolida ang iyang mga kadaugan. Ang atong sentral nga liderato naka-asses sa sitwasyon ug gipalig-on ang mga plano alang sa labi pang pagpakusog sa Partido, sa BHB ug sa tanang rebolusyonaryong pwersa ug alang sa pagsukol ug pagpildi sa Oplan Kapayapaan sa rehimeng US-Duterte.

Dugang pa, nauyonan niini nga atimanon ang 25-ka-tuig nga sumada ug mugnaon ang 50-ka-tuig nga makasaysayanong giagian sa PKP. Ang tanang rehiyonal nga mga komite ug mga sentral nga organo nagahan-ay sa pag-atiman sa mga komperensya sa pagsumada. Ang Partido naninguha sa pagkutlo og mga pagtulun-an gikan sa hapit lima ka dekada sa paglunsad sa gubat sa katawhan aron labaw ipalambo ang teoritikal nga mga giya sa Partido pinaagi sa kaban sa kabahandianon sa nanglabay ug kasamtangang kasinatian sa pagpaasdang sa gubat sa katawhan sa kapupud-ang nasud.

Atong saulugon ang lima ka dekadang rebolusyonaryong kadaugan ug mokutlo og mga pagtulun-an. Pinaagi sa pagsumada sa atong kasaysayan, maglaum kita nga mapataas ang katakus sa atong mga batan-ong kadre, mga batan-ong Pulang komander ug mga manggugubat sa pagpangulo diha sa pagpatuman sa dagkung mga tahas, ingon usab motuon ug mokutlo sa mga pagtulun-an gikan sa ilang kaugalingong mga kasinatian. Ang tinguha sa pag-paasdang sa gubat sa katawhan pinaagi sa pagkompleto sa mga rekisistos sa paglunsad sa kaylap ug subsob nga gerilyang pakiggubat pinasubay sa nagkalalom ug nagkalapad nga baseng masa nagkinahanglan sa Partido sa pagbansay sa liboan ka mga batan-ong kadre sa Partido, ug sa bag-ong mga opisyal sa BHB, diha sa pagpangulo sa pagpatuman sa mga tahas sa Partido sa lainlaing ang-ang ug nataran sa gimbuhaton.

Ang Partido seguradong mopakyas sa pangandoy sa rehimeng US-Duterte sa pagpildi sa BHB o pagkibhang sa kusog sa BHB ngadto sa katunga sa katapusan niini nga tuig. Ang katawhang Pilipino ug ang iyang mga rebolusyonaryong pwersa maisugong mosukol sa Oplan Kapayapaan sa rehimeng US-Duterte ug batukan ang tanan niining iskema sa pagtukod sa pasistang diktadura ug pagpalungtad sa iyang kaugalingon sa gahum.

Diha sa dalan sa pagsukol sa tiraniya ug terorismo sa rehimeng US-Duterte, ang Bagong Hukbong Bayan siguradong paspas nga molapad ug makaangkon og kusog samtang gipakusog ug dalhon niini ang gubat sa katawhan ngadto sa taas nga ang-ang ug dalhon sa nasudnong demokratikong rebolusyon haduol sa hingpit nga kadaugan.#

Gihubad sa RIB-NEMR, Abril 2018